Wiele lat później na pustkowiach Judei pojawił się Jan, który został nazwany Chrzcicielem. Ten nawoływał ludzi:
— Opamiętajcie się, gdyż Królestwo Niebios jest już bliskie!
Był to człowiek, którego prorok Izajasz setki lat wcześniej zapowiadał jako tego, który będzie głosem wołającym na pustkowiu: Wyrównajcie swe drogi przed przyjściem PANA! Uporządkujcie swe sprawy, zanim przyjdzie nasz Bóg!. Jan ubierał się w odzienie z wielbłądziej sierści, na biodrach zaś nosił skórzany pas. Karmił się szarańczą i miodem dzikich pszczół. Schodziły się do niego tłumy nie tylko z Jerozolimy, ale z całej Judei oraz innych krain położonych nad Jordanem. Jan zanurzał ich w wodach Jordanu, a oni uznawali swoją grzeszność. Widząc zaś, jak wielu faryzeuszy i saduceuszy przychodzi do niego po zanurzenie, takimi słowami zwracał się do nich:
— O wy przebrzydłe żmijowe pomioty! Czy myślicie, że w ten sposób uciekniecie przed nadchodzącym gniewem Boga?! Nie myślcie sobie, iż wystarczy, że się ochrzcicie. Nic to wam nie pomoże, jeśli nie wydacie owocu prawdziwego opamiętania i przemiany myślenia! Nie uważajcie się za dziedziców Abrahama! Zapewniam was, że Bóg prędzej z tych kamieni wzbudzi potomstwo Abrahamowi, niż się doczeka przemiany waszych serc. Gniew Boży bowiem – niczym siekiera przyłożona do pnia – już się nad wami gromadzi! I jak każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i wrzucone do ognia, tak samo będzie z wami! Ja zanurzam was jedynie w wodę, by pobudzić was do opamiętania, lecz za mną idzie ktoś znacznie potężniejszy, komu nie jestem godzien choćby rzemieni u sandałów rozwiązywać. On będzie Tym, który zanurzy was nie tylko w Ducha Uświęcenia, ale i w ogień wieczny! Przyjdzie On z sitem, którym – w Dniu Żniwa – przesieje wszystko pochodzące z Jego pola. Uczyni to, by do swego spichlerza zebrać tylko tych, którzy się okażą prawdziwym ziarnem. Tych zaś, którzy okażą się plewami, oddzieli i wyda na spalenie w ogniu nieugaszonym!


W tym czasie Jezus, idąc z Galilei, przybył nad Jordan, by dopełnić chrztu Janowego. Jednak Jan wzbraniał się przed tym, mówiąc:
— Przecież to ja potrzebuję, abyś Ty zanurzył mnie swoim rodzajem zanurzenia. Dlaczego więc przychodzisz do mnie?
Jezus zaś tak mu odrzekł:
— Musisz ustąpić, gdyż trzeba, aby od teraz Boża sprawiedliwość mogła zrealizować się zgodnie z tym, jak została zaplanowana.
Wtedy Jan przestał oponować. Kiedy po zanurzeniu Jezus wyszedł z wody, otworzyły się nad Nim Niebiosa i Duch Boży łagodnie, jak synogarlica, spoczął na Nim. Wtedy też rozległ się Głos z Niebios:
— Oto mój Syn umiłowany, w którym złożyłem całość moich planów!

聆听 Mateusza 3