Rab'bin DuasıÖrnek

Övgü

Adın Kutsal Kılınsın

Rab’bin Duası'ndaki pek çok ibare dolambaçsızdır, ama üzerinde düşünmemizi gerektiren ibarelerden biri şudur: Adın Kutsal Kılınsın. Kutsal Kitap Yeni Çeviri’de bu şekilde çevrilmiştir ki, bu daha açıklayıcıdır. Kutsal Kitap’ta, birinin adına atıfta bulunulduğunda, oldukları ve temsil ettikleri her şeyden bahsedildiğini bilmek de faydalı olacaktır. ‘Adına leke sürmek’ veya ‘adı yüceltilmek’ gibi tabirlerdeki anlam yüklemesine benzer bir kullanımı vardır.

Tanrı’nın adını kutsamak, O'nu ‘kutsal kılmak’, en anlaşılır şekliyle, Tanrı’nın ve O’na ait her şeyin, bizim olduğumuz her şeyden daha yukarıda tutulacak şekilde onurlandırılıp övülmesidir. Tanrı’nın başka her şeyden çok daha fazla yüceltilmesi ve üstte tutulması gerektiğini hatırlatmak içindir. Bunu, dünyada Tanrı da dahil her şeyi aşağı çekmeye meyilli bir ‘ruhsal yerçekimi’ olduğu için yapmalıyız. Tanrı’yı aşağıya çekme, her seviyede görülebilir. Örneğin, birisi Tanrı’nın işini yaptığı için, ona yönelik tüm eleştirilerin aslında Tanrı’ya bir saldırı olduğunu, kendinden oldukça emin bir şekilde iddia edebilir. Bayrağımızı bilerek ayaklar altına alıp ezmeyi nasıl reddediyorsak, aynı şekilde Tanrı’nın adını lekeleyecek ya da kirletecek bir şey yapmamaya veya söylememeye de özen göstermeliyiz. Tanrı’nın adını şüpheli işlere bulaştırarak alçaltan insanlar yüzünden Hristiyanlık zaten yeterince zarar gördü.

Rab’bin Duasının, Rab’bin kendisine odaklanarak başladığını hatırlamakta fayda var. On Emir’de, ilk dört emrin Tanrı’yla, kalan altı emrinse insanlarla nasıl ilişki kuracağımız hakkında olduğunu görüyoruz. Rab’bin Duası da benzer biçimde yazılmıştır ve bu da bize gerçek duanın bize değil, Tanrı’ya odaklanması gerektiğini bir kez daha hatırlatır.

Tanrı’yı övgü ve onurla yücelterek duaya başlamak birkaç nedenden dolayı çok iyidir:

• Tanrı’yı övmek bize evrenin gerçeğini hatırlatır. Etrafımız, bizi etkileyen her şeyde uzman olduğunu iddia eden türlü kişiler ve otorite sahipleriyle çevrili. Tanrı’yı övmek bize, günlük hayatımızda ne tür sıkıntılarla karşılaşırsak karşılaşalım, nihayetinde her şeyin Tanrı’nın kontrolünde olduğunu hatırlatır.
• Tanrı’yı övmek, bize O’nun ve dolayısıyla da bizim kim olduğumuzu hatırlatır. İsa aracılığıyla Tanrı’yı kusursuz bir ebeveyn olarak tanımış olsak da, dua ettiğimizde huzurunda asla O'nunla aynı seviyedeymiş gibi bulunamayız. Övgü yalnız Tanrı’yı yüceltmekle kalmaz; bizi alçakgönüllülükle olmamız gereken yere koyar.
• Tanrı’yı övmek bizim doğru şeylere odaklanmamızı sağlar. Duanın başında, Göklerdeki Babamız'a seslenmek duayı Tanrı odaklı yapıyor. Tıpkı kuzeyi göstermesi için, bir haritanın yönünü pusulayla ayarlamak gibi. Kendi kişiliklerimiz ve kaygılarımız o kadar güçlü ki, kendimizi duanın odağı haline getirip söylediklerimizi çarpıtıveririz, sonuçta da dualarımızın alışveriş listesinden bir farkı kalmaz. Dualarımızı övgüyle temellendirmezsek, Tanrı’yı yalnızca ihtiyaçlarımızı karşılayan biri olarak görme tehlikesiyle karşı karşıya kalabiliriz. Böylece O'nu, amacı hastalıklarımızı iyileştirmek, varlığımızı zenginleştirmek veya tüm ihtiyaçlarımızı karşılamak olan büyük mucizevi bir doktor, göksel bir banka veya "gökyüzündeki" alışveriş merkezinden farkı olmayan bir idol haline getirmiş oluruz.
• Övgü bize Tanrı’nın kim olduğunu hatırlatır. Pek çok Hristiyan Eski Antlaşma’yı ihmal eder. Bu çok üzücüdür, çünkü Tanrı’nın gerçekte kim olduğunun Yeni Antlaşma’daki temelleri tam da bu sayfalarda atılmıştır. Eski Antlaşma’da Tanrı’yı Çoban, Kral, Hâkim, Kurtarıcı, Kutsal Olan gibi isimlerle tanırız. Kutsal Kitap’a dayalı övgü, bize Tanrı’nın kim olduğuyla ilgili daha zengin ve daha derin bir fikir verir.
• Övgü Tanrı’yı yüceltir ve onurlandırır. Pazar okulunun şu sözü hem akıllıca, hem güzeldir: 'Küçük Tanrı, büyük sorunlar; büyük Tanrı, küçük sorunlar’. Övgü Tanrı'yı yüceltir!