Rab'bin DuasıÖrnek

Ayrıcalık

Göklerdeki Babamız

Hayattaki pek çok şeyin – belki de her şeyin – sırrı dengedir; yani iki ya da daha fazla şeyi ayarında tutmak. Örneğin, akıllı bir üretici, fiyatı kalitesiyle uyumlu bir mal üretmek ister; bilge ebeveynler sevgiyle disiplini dengede tutmak ister, vs... Kısalığı ve açık anlamıyla, Rab'bin Duası bunu birkaç cümleyle yapıyor: Göklerdeki Babamız.

Öncelikle burada, Tanrı’nın Babaolduğunu hatırlıyoruz. Şimdi, eğer bugün pek çok insanın olduğu gibi, babanızla ilgili deneyimleriniz tansiyonunuzu yükseltecek kadar kötüyse, bu konuda biraz çalışmanız gerekeceğini söylemem gerek. Kendinize azimle ve sürekli olarak, Tanrı’nın hiç tanışmadığınız ideal baba olduğunu hatırlatmanız, ve hatta O’nu kafanızda, olmanız gereken kişiye dönüşmeniz konusunda sevgiyle ve bilgelikle endişelenen bir ‘kusursuz ebeveyn’ olarak canlandırmanız gerekebilir. Baba kelimesiyle ilgili sorunlar, Tanrı’yı sevgi dolu bir ebeveyn olarak tanıyabileceğimiz gerçeğini baltalamamalıdır. Tanrı’nın bir tür soğuk, çıkarcı, göksel bir süper bilgisayar veya evrenin genel müdürü olduğu fikrini bırakabiliriz. İsa, duanın Tanrı’yla bir aile ilişkisi içermesi gerektiğini söyler. Aslında burada gizli bir anlam var; bu değerli ilişkiye sahip olabilmek için İsa’ya iman etmemiz ve bu yolla O'nun kardeşi olmamız gerekir. Bunun mantığı çok güzel: İsa’ya güvenmek, Tanrı’nın ailesine evlat alınmaktır ve dolayısıyla tanım itibariyle, Tanrı’nın kızı veya oğlu olmaktır. Böylece hem cennetteki hem de dünyadaki diğer imanlılarla yeni ilişkilere ‘eklenmiş’ oluyoruz.

Bu harika gerçek, Tanrı’nın gökte olduğunun hatırlatılmasıyla dengeleniyor. O çok güçlüdür, son derece kutsaldır ve kavrayışımızın çok ötesindedir. O her şeyi anlar, her şeyi bilir, her şeyi yarattı ve her şeyi ayakta tutuyor. Buna ihtiyacımız var. Kendi görüntümüzde küçük, cep boyutunda bir Tanrı yaratmak belki çok kolay olur, oysa göklerdeki Tanrı hayal edebileceğimiz her şeyden daha büyük ve daha yücedir.

Sevgi dolu bir hayranlık ya da sevinçli bir bağlılık diyebileceğimiz bir şeye sahip olmalıyız – artık buna ne derseniz. Öyleyse, işte bu iki harika gerçeği bir arada tutmak da, mükemmel dengenin kendisidir. Bu çok önemli, çünkü birçok inanlının, belki de hepimizin, sıklıkla dengeden düşen bir ibadet hayatı var. Bunun sonucunda da, Tanrı’nın kozmik gücünü yok sayıp, O’nu yukarıda, yaptıklarımızla hiç ilgilenmeyen, rahat bir arkadaştan biraz daha fazlası olarak görmeye başlayabiliriz. Veya buna benzer bir şekilde, Tanrı’nın bize olan ebeveyn sevgisini yok sayıp, O’nu evrenin uzak ve mesafeli bir derebeyi gibi görmeye de başlayabiliriz. Burada İsa bize, inanılmaz bir imtiyaza sahip olduğumuzu öğretiyor: Mesih’e iman edersek, Göklerdeki Babamız'ı tüm gücüyle ve ihtişamıyla, sevgi dolu, ilgili, mükemmel bir ebeveyn olarak tanıma fırsatımız olur. Mükemmel!

Bu duayı, ilk birkaç kelimesini düşünerek bitirelim: Göklerdeki Babamız. Ve dengede duralım.