Mezmur 139:1-18

Y A RAB, beni denedin ve bildin. Oturuşumu ve kalkışımı sen bilirsin; Düşüncemi uzaktan anlarsın. Yolumu ve yattığım yeri ayırt edersin, Ve bütün yollarımı iyi bilirsin. Çünkü dilimde bir söz yokken, İşte, ya RAB, sen onu tamamen bilirsin. Beni arkadan ve önden kuşattın, Ve elini üzerime koydun. Bu bilgi benim için çok aciptir; Yüksektir, ona erişemem. Senin Ruhundan nereye gideyim? Ve senin yüzünden nereye kaçayım? Eğer göklere çıksam, sen oradasın; Ve ölüler diyarında yatağımı sersem, işte, oradasın. Seherin kanatlarını alsam, Denizin sonlarına konsam; Orada da senin elin bana yol gösterir, Ve sağ elin beni tutar. Desem ki: Gerçek karanlık beni örtecek, Çevremdeki ışık gece olacak; Karanlık da senden gizlemez; Ve gece gündüz gibi ışır; Karanlık ve ışık senin için birdir. Çünkü böbreklerimi sen teşkil ettin; Anam karnında beni ördün. Sana şükreylerim; Çünkü heybetli ve şaşılacak surette yaratılmışım; İşlerin aciptir; Ve canım bunu pek iyi bilir. Gizli yerde yaratıldığım zaman, Dünyanın derin yerlerinde şaşılacak surette kurulduğum zaman, Bedenim sana gizli değildi. Gözlerin beni cenin iken gördü; Ve daha onlardan hiç biri yokken, Benim için tayin olunan günlerin hepsi Senin kitabında yazılmıştılar. Düşüncelerin de benim için ne değerlidir, ey Allah! Onların topu ne büyüktür! Onları saysam, kumdan çokturlar; Ben uyanınca yine seninle beraberim.