Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

چه اَزلا، گال هست‌اَت. گال گۆن هُدایا گۆن اَت و گال، هُدائے جند اَت. چه اَزلا، گال گۆن هُدایا اَت. هُدایا سجّهێن چیزّ چه گالئے وسیلها جۆڑ کرتنت و چه اے جۆڑ بوتگێنان، بے گالا هچّ چیزّے جۆڑ نبوت. زِندئے سرچَمّگ گال اَت و زِند مردمانی نور اَت. نور تهارۆکیا دْرَپشیت و تهارۆکی هچبر نورئے سرا بالادَست نبوتگ.
یَهیا نامێن مردے هست‌اَت. هُدایا راه داتگ‌اَت. آ آتک که شاهد ببیت و په همے نورا گواهی بدنت، تانکه سجّهێن مردم چه آییئے گواهیا ایمان بیارنت. آ وت هما نور نه‌اَت بله آتک که په نورا گواهی بدنت. هما راستێن نور که په سجّهێن مردمان رُژناییَ کاریت، نون جهانا پێداک اَت. آ جهانا اَت و هُدایا جهان چه هماییئے وسیلها جۆڑ کرتگ‌اَت، بله جهانا آ پَجّاه نئیاورت. آ وتی مهلوکئے نیاما آتک و مهلوکا آ نمَنِّت. بله هما مردمان که مَنِّت و آییئے نامئے سرا ایمان آورت، آییا آ مردم هَکّ و اِهتیار داتنت که هُدائے چُکّ ببنت. آ، نه چه هۆنا پێدا بوتنت و نه چه جِسمی واهگ و انسانی لۆٹان، آ چه هُدایا پێدا بوتنت.
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت. یَهیا آییئے بارئوا گواهیَ دنت، کوکّارَ کنت و گوَشیت: ”اِش اِنت هما کَس که آییئے بارئوا من گوَشتگ که چه من و رَندَ کئیت. آ چه من مستر و دێماتر اِنت، چێا که چه من پێسر هست بوتگ.“ ما سجّهێنان چه آییئے پُرمِهرێن رهمتئے سئوگاتا مُدام برکت گپتگ. اے راست اِنت که شَریَت چه موسّائے وسیلها بَکشگ بوتگ، بله رهمت و راستی چه ایسّا مَسیهئے وسیلها آتک. کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله هما یکدانگێن چُکّ که پتئے بگلا اِنت، هماییا هُدا پَجّارێنتگ.

وهدے اورشَلیمئے شهرئے یَهودیان وتی لهتێن دینی پێشوا و لاوی کَبیلهئے مردم یَهیائے کِرّا رئوان دات که جُست بگرنت: ”تئو کئے ائے؟“ آییا اِنکار نکرت، تچک و په راستی گواهی دات و گوَشتی: ”من مَسیه نه‌آن.“ آیان جُست کرت: ”تئو اِلیاس ائے؟“ گوَشتی: ”نه.“ گوَشتِش: ”گڑا تئو هما واده داتگێن نبی ائے؟“ گوَشتی: ”نه.“ جُستِش کرت: ”تئو کئے ائے؟ ما باید اِنت په وتی رئوان دئیۆکان پَسّئوے ببرێن. وتی بارئوا چے گوَشئے؟“ آییا چه اِشئیا نبیئے کئولا گوَشت: ”من هماییئے تئوار آن که گیابانا کوکّارَ کنت و گوَشیت، په هُداوندا راها تچک و هموار کنێت.“
چه اے رئوان داتگێن کاسِدان لهتێن پَریسی اَتنت. جُستِش کرت: ”اگن تئو نه مَسیه ائے و نه اِلیاس ائے و نه هما نبی، گڑا پَرچا پاکشۆدیَ دئیئے؟“ یَهیایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”من گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله یکّے شمئے نیاما پاد آتکگ که شما آییا نزانێت. آ چه من و رَندَ کئیت و من آییئے کئوشبندانی بۆجگئے لاهک هم نه‌آن.“ اے کار اُردُنئے کئورئے آ دستا، بئیت‌اَنیایا بوت، هما جاگها که یَهیایا مردم پاکشۆدیَ داتنت.

دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت. اِش اِنت هما کَس که اِشیئے بارئوا من گوَشتگ که چه من و رَندَ کئیت بله چه من مستر و دێماتر اِنت، چێا که چه من پێسرا هست بوتگ. من وت پَجّاه نئیاورت، بله پمێشکا آتکان و گۆن آپا مردمان پاکشۆدی دئیگا آن که اے مردم په بنی اِسراییلیان زاهر کنگ ببیت.“
نون یَهیایا وتی گواهی اے پئیما دات: ”من هُدائے پاکێن روه دیست که کپۆتێئے دْرۆشما چه آسمانا اێر آتک و آییئے سرا نِشت. من آ نزانت، بله هما که منا رئوانی دات که گۆن آپا پاکشۆدی بدئیان، هماییا منا گوَشتگ‌اَت که وهدے تئو دیست پاکێن روه کَسێئے سرا اێر آتک و نِشت، بزان آ هما کَس اِنت که گۆن پاکێن روها پاکشۆدیَ دنت. من اے چیزّ دیستگ و گواهیَ دئیان که آ هُدائے چُکّ اِنت.“

اے دگه رۆچا، یَهیا پدا گۆن وتی دو مُریدا اۆشتاتگ‌اَت. وهدے یَهیایا ایسّا دیست که چه اۆدا گوَزگا اِنت، گوَشتی: ”اِش اِنت هُدائے گوَرانڈ.“ دوێن مُریدان اے هبر اِشکت و ایسّائے رَندا رئوان بوتنت. ایسّایا چَکّ تَرّێنت و هر دوێنی دیستنت که منی رَندا کپتگ‌اَنت. جُستی کرت: ”شما چے لۆٹێت؟“ گوَشتِش: ”رَبّی! (بزان: او استاد!) تئو کجا نِشتگئے؟“ گوَشتی: ”بیاێت و بچارێت.“ گڑا دوێن گۆن ایسّایا آتکنت و دیستِش که کجا نِشتگ و آ رۆچِش گۆن آییا گوازێنت. بێگاهئے وهد اَت.
اے دوێن مردم که یَهیائے هبرانی اِشکنگا رَند ایسّائے رَندا کپت و شُتنت، چه اِشان یکّے شَمون‌پِتْرُسئے برات اَنْدْریاس اَت. آییا ائولی کارے که کرت، اِش اَت که وتی برات شَمونئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما مَسیه در گێتکگ.“ رَندا شَمونی ایسّائے کِرّا برت. ایسّایا شَمون چارت و گوَشتی: ”تئو شَمون ائے، یوهَنّائے چُکّ. بله نون تئیی نام کێپا بیت.“ کێپائے مانا پِتْرُس اِنت.

اے دگه رۆچا، وهدے ایسّایا اراده کرت که جَلیلئے دَمگا رئوان، پیلیپُسی در گێتک و گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“ پیلیپُس هم، اَنْدْریاس و پِتْرُسئے ڈئولا، بئیت‌سئیدائے شهرئے مردمے اَت. پیلیپُس نَتْناییلئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما هما کَس در گێتکگ که موسّایا تئوراتئے تها آییئے بارئوا نبشته کرتگ و آ دگه نبیان هم آییئے بارئوا نبشته کرتگ. آ، ایسّا ناسِری اِنت، ایسُّپئے چُکّ.“ نَتْناییلا گوَشت: ”چه ناسِرَهئے شهرا هم شَرّێن چیزّے در کپتَ کنت؟“ پیلیپُسا گوَشت: ”بیا و بچار!“
وهدے ایسّایا نَتْناییل دیست که آ دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”اے تچکێن بنی اِسراییلیے و اِشیئے دلا هچّ پئیمێن مکّاری مان نێست.“ نَتْناییلا جُست کرت: ”تئو منا چۆنَ زانئے؟“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”چه هما وهدا پێسر که پیلیپُسا ترا تئوار کرت، من ترا هما وهدا دیست که اِنجیرئے درچکئے چێرا اَتئے.“ نَتْناییلا گوَشت: ”او استاد! تئو هُدائے چُکّ ائے، تئو اِسراییلئے بادشاه ائے.“ ایسّایا گوَشت: ”تئو پمێشکا ایمان آورت که من گوَشت که ترا اِنجیرئے درچکئے چێرا دیستگُن. بله چه اے چیزّان مسترێنَ گندئے.“
ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، دێمترا شما گندێت که آسمان پَچَ بیت و هُدائے پرێشتگ چه انسانئے چُکّئے راها سَرَ کپنت و اێرَ کپنت.“

Dinleyin یوهَنّا 1