สุภาษิต 12:1-25

คนที่รักคำสั่งสอนก็รักความรู้ แต่คนที่เกลียดคำตักเตือนก็โง่เขลา คนดีได้รับความโปรดปรานจากพระยาห์เวห์ แต่คนเจ้าเล่ห์นั้นพระองค์จะทรงลงโทษ มนุษย์ไม่อาจตั้งมั่นอยู่ได้ด้วยความชั่ว แต่รากของคนชอบธรรมจะไม่ถูกสั่นคลอน ภรรยาที่เลิศประเสริฐเป็นมงกุฎของสามีตน แต่นางผู้นำความอับอายมาก็เหมือนความเน่าเปื่อยในกระดูกสามี ความคิดของคนชอบธรรมนั้นยุติธรรม แต่การชี้แนะของคนอธรรมนั้นหลอกลวง ถ้อยคำของคนอธรรมหมอบคอยสังหารคน แต่ปากของคนเที่ยงธรรมช่วยชีวิตพวกเขา คนอธรรมถูกคว่ำลงและสาบสูญไป แต่บ้านของคนชอบธรรมยังดำรงอยู่ คนจะได้คำชมตามความฉลาดของเขา แต่คนที่ใจตลบตะแลงก็เป็นที่ดูหมิ่น การเป็นคนธรรมดาแต่มีทาสคนหนึ่งรับใช้ ก็ดีกว่าการทำทีว่าใหญ่โตแต่ไม่มีอาหารกิน คนชอบธรรมย่อมห่วงใยชีวิตสัตว์ของเขา แต่ความสงสารของคนอธรรมคือความดุร้าย คนที่ไถนาของตนจะมีอาหารบริบูรณ์ แต่คนที่ติดตามสิ่งไร้ค่าย่อมไม่มีสามัญสำนึก คนอธรรมอยากได้ทรัพย์สินของคนชั่ว แต่รากของคนชอบธรรมจะเกิดผล คนชั่วย่อมติดบ่วงโดยการละเมิดแห่งปากของตน แต่คนชอบธรรมหนีพ้นจากความลำบาก คนเราอิ่มใจด้วยสิ่งดีจากผลแห่งปากของตน และผลงานแห่งมือของมนุษย์ก็กลับมาหาเขา ทางของคนโง่นั้นถูกต้องในสายตาของเขาเอง แต่คนมีปัญญาย่อมฟังคำแนะนำ คนโง่ย่อมแสดงความฉุนเฉียวของตนทันที แต่คนสุขุมย่อมไม่ใส่ใจต่อการสบประมาท คนที่พูดความจริงก็ให้การอย่างซื่อสัตย์ แต่พยานเท็จกล่าวคำหลอกลวง คำพูดพล่อยๆ เหมือนดาบแทง แต่ลิ้นของคนมีปัญญานำการรักษามาให้ ปากที่พูดจริงทนอยู่ได้เป็นนิตย์ แต่ลิ้นที่พูดมุสาอยู่ได้เพียงประเดี๋ยวเดียว ความหลอกลวงอยู่ในใจของคนที่คิดการชั่ว แต่คนที่แนะให้มีสันติภาพก็มีความยินดี ไม่มีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับคนชอบธรรม แต่คนอธรรมเต็มไปด้วยความลำบาก พระยาห์เวห์ทรงเกลียดชังปากที่พูดมุสา แต่ทรงปีติยินดีในคนที่ประพฤติอย่างซื่อสัตย์ คนสุขุมย่อมเก็บงำความรู้ไว้ แต่คนโง่ป่าวร้องความโง่ของตน มือของคนขยันจะครอบครอง แต่คนเกียจคร้านจะถูกบังคับให้ทำงานหนัก ความกระวนกระวายในใจคนถ่วงเขาลง แต่ถ้อยคำที่ดีทำให้เขายินดี