เพลงคร่ำครวญ 5:1-22

ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแก่ข้าพระองค์ทั้งหลาย ดูเถิด ขอทรงพิจารณาความอดสูของพวกข้าพระองค์ มรดกของพวกข้าพระองค์กลับเป็นของพวกต่างชาติ บ้านเรือนของพวกข้าพระองค์เป็นของพวกต่างด้าว พวกข้าพระองค์เป็นลูกกำพร้าพ่อ และแม่ของข้าพระองค์เป็นดั่งหญิงม่าย น้ำก็ต้องซื้อเขาดื่ม ฟืนก็ต้องซื้อเขาใช้ พวกข้าพระองค์ถูกไล่ล่าอย่างกระชั้นชิด ทั้งอ่อนเพลียและไม่ได้พักผ่อนเลย พวกข้าพระองค์ยอมจำนนต่ออียิปต์และอัสซีเรีย เพื่อจะได้อาหารกิน บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายทำบาปและตายแล้ว พวกข้าพระองค์ต้องรับโทษเพราะบาปของพวกเขา พวกทาสปกครองข้าพระองค์ทั้งหลาย ไม่มีผู้ใดช่วยพวกข้าพระองค์ให้พ้นมือของพวกเขาได้ พวกข้าพระองค์ได้อาหารมาโดยเสี่ยงชีวิต เพราะผู้ถือดาบในถิ่นทุรกันดาร ผิวหนังของพวกข้าพระองค์ก็ร้อนปานเตาอบ เพราะความร้อนแผดเผาแห่งการกันดารอาหาร ผู้หญิงในศิโยนถูกขืนใจ รวมทั้งสาวพรหมจารีในเมืองต่างๆ ของยูดาห์ เจ้านายต้องถูกมัดมือแขวนไว้ ไม่มีผู้ใดนับถือพวกผู้ใหญ่ คนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้ง และเด็กต้องเดินโซเซเพราะแบกฟืนหนัก พวกคนแก่หายไปจากประตูเมือง คนหนุ่มได้หยุดเล่นดนตรีแล้ว ความปลาบปลื้มก็หายไปจากใจของพวกข้าพระองค์ การเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการไว้ทุกข์ มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะพวกข้าพระองค์แล้ว วิบัติแก่พวกข้าพระองค์ เพราะพวกข้าพระองค์ทำบาป เพราะเหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงอ่อนระอา เพราะสิ่งเหล่านี้ ตาข้าพระองค์จึงมัวไป เพราะภูเขาศิโยนรกร้าง สุนัขป่ามาเดินเพ่นพ่านอยู่ที่นั้น ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์ พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์ ไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์? ไฉนทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้? ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงช่วยพวกข้าพระองค์ให้กลับสู่พระองค์เถิด แล้วพวกข้าพระองค์จะกลับสู่พระองค์ ขอทรงฟื้นวันเวลาของข้าพระองค์ให้เหมือนดังก่อน เว้นเสียแต่พระองค์ทรงสลัดพวกข้าพระองค์ทิ้งเสียแล้ว และพระองค์กริ้วพวกข้าพระองค์มากยิ่งนัก