«هَنگومی کن روجَه بَگَتیرون، دِ سَرَ کَرچَنگون شیوار بَرضَخ آمَبه. اِمی خونه کن اَیِن اِشتَن صَفَتی نمودی عوَض آنَّکرد تا مردومی آمونن کن روجَه گَتشونه. حییقتا بَه شمَه باتیمَه کن اَیِن، گردِ اِشتَن پاداشی گَتَشونَه. ولی تِه، اَموقه کن روجَه بَگَتیش اِشتَن کَلَّکا روعَن آسا و اِشتَن صَفَتی بوشور. تا اِشتِه روجۀ اِشتِه آستامونیَه دَدَ را کن نییَب بَی چَمینه ویندِ دیار ببو نِه کن مردومیرا و اِشتِه آستامونیَه دَدَ کن نونَکِه چییون بَویندیَه، بَتِه پاداش آرَدا.