Һазирқи Заман Уйғурчә Тәрҗимиси

Һәзрити Әйса Зәйтун теғиға чиқип кәтти. Әтиси сәһәрдә У йәнә мәркизий ибадәтхана һойлилириға кәлди. Пүтүн җамаәт Униң йениға келивалған еди. У олтирип, уларға тәлим беришкә башлиди.
Шу чағда бәзи Тәврат устазлири билән пәрисийләр нека садиқли­ғини бузуп тутулуп қалған бир аялни Униң алдиға елип келишти. Улар аялни оттуриға чиқирип, һәзрити Әйсадин:
— Устаз, бу аял нека садиқлиғини бузуш үстидә тутувелинди. Муса пәйғәмбәр Тәврат қанунида нека садиқлиғини бузған аялларни чалма-кесәк қилип өлтүрүшни буйруған. Сизчә қандақ қилиш керәк? — дәп сорашти.
Уларниң бундақ дейиштики ғәризи, һәзрити Әйсани алдам халтиға чүширип, Уни гунакар дәп әйипләшкә банә издәш еди. Бирақ һәзрити Әйса иңишип, қоли билән йәргә бир немиләрни язғили турди. Улар шу соални соравәрди, шуңа һәзрити Әйса руслинип, уларға:
— Араңлардики гунасиз киши бу аялға биринчи ташни атсун! — деди.
Андин йәнә иңишип, йәргә йезишни давамлаштурди. Улар бу сөзләрни аңлап, алди билән чоңлири, андин кейин башқилири бири­ниң кәйнидин бири у йәрдин чиқип кетишти. Ахирида һәзрити Әйса алдида өрә турған һелиқи аял билән ялғуз қалди. Һәзрити Әйса руслинип туруп, униңға:
— Ханим, сизниң үстиңиздин шикайәт қилғанлар қени? Сизни сораққа тартидиған адәм чиқмидиму? — дәп сориди.
— Чиқмиди, һәзрәтлири, — деди аял.
Һәзрити Әйса:
— Мәнму сизни сорақ қилмаймән. Қайтиң, буниңдин кейин гуна қилмаң, — деди.}

Һәзрити Әйса йәнә көпчиликкә мундақ деди:
— Дунияниң нури Өзәмдурмән. Маңа әгәшкәнләр қараңғулуқта қалмайду, әксичә һаятлиқ нуриға еришиду.
Пәрисийләр:
— Сән Өзәңгә Өзәң гувалиқ бериватисән. Шуңа Сениң гәплириңгә ишәнгили болмайду, — дейишти.
Һәзрити Әйса уларға мундақ деди:
— Мән Өзәмгә гувалиқ берип сөзлисәмму, сөзлирим һәқтур, чүнки Мән Өзәмниң қәйәрдин кәлгәнлигимни вә қәйәргә кетидиған­лиғимни билимән, лекин силәр буни билмәйсиләр. Силәр инсанлар­ниң өлчими бойичә һөкүм қилисиләр, бирақ Мән һеч кимгә һөкүм қилмаймән. Һөкүм қилип қалсамму, һөкүмүм тоғра болатти, чүнки һөкүм қилғанда Мән ялғуз әмәс, бәлки Мени әвәткүчи Атам Мән билән биллидур. Силәр риайә қилидиған Тәврат қанунида: «Икки гувачиниң сөзи охшаш чиқса, уларниң сөзлири тоғра», дәп йезилған. Мән Өзәм үчүн Өзәм гувалиқ беримән, Мени әвәткән Атамму Мән үчүн гувачидур.
— Атаң қәйәрдә? — дәп сорашти улар.
— Силәр йә Мени тонумайсиләр, йә Атамни. Мени тонуған болсаң­лар, Атамниму тонаттиңлар, — дәп җавап бәрди һәзрити Әйса.
Һәзрити Әйса бу тәлимләрни мәркизий ибадәтханидики сәдиқә топлинидиған йәрдә ейтқан еди. Бирақ һеч ким Уни тутмиди, чүнки Униң вақит-саати техи йетип кәлмигән еди.

Һәзрити Әйса уларға йәнә:
— Мән бу йәрдин кетимән, силәр Мени издәйсиләр, бирақ тапал­май­силәр. Шундақла гуналириңлар кәчүрүм қилинмайла өлисиләр. Мән кетидиған йәргә силәр баралмайсиләр, — деди.
Буниң билән йәһудий ақсақаллири:
— У: «Мән кетидиған йәргә силәр баралмайсиләр», дәйду. Бу Өзәмни өлтүрүвалимән дегәнлигимиду? — дейишти.
Һәзрити Әйса уларға:
— Силәр бу йәрлик болуп, бу дунияға тәвә. Мән болсам асмандин кәлгән болуп, бу дунияға тәвә әмәс. Шуниң үчүн силәргә: «Гунали­риңлар кәчүрүм қилинмай өлисиләр», дедим. Чүнки силәр Мениң «Мәңгү Бар Болғучи» екәнлигимгә ишәнмисәңлар, гуналириңлар кәчүрүм қилинмай өлисиләр, — деди.
— Сән зади Ким? — дәп сорашти улар.
— Баштин тартип силәргә немә дегән болсам, Мән шу. Әсли Мениң силәрни сораққа тартидиған нурғун сөзлирим бар еди. Шундақ бол­симу, Мени Әвәткүчидин аңлиғанлиримнила инсанларға уқтуру­ва­тимән, чүнки У һәқтур, — деди һәзрити Әйса.
Улар һәзрити Әйсаниң өзлиригә ейтқанлириниң Атиси Худа тоғрилиқ екәнлигини чүшинәлмиди. Шуңа һәзрити Әйса мундақ деди:
— Силәр Инсан Оғлини чапрас яғачқа миқлап тиклигәндин кейин, Униң «Мәңгү Бар Болғучи» екәнлигини билисиләр. Шундақла һеч ишни Өзлүгүмдин қилмиғанлиғимни вә пәқәт Атамниң үгәткининила сөзлигәнлигимниму билисиләр. Мени Әвәткүчи Мән билән билли­дур, У Мени һәргиз ялғуз қоймиди, чүнки Мән һемишәм Уни хуш қилидиған ишларни қилимән.
Һәзрити Әйса бу сөзләрни қиливатқан чағниң өзидә нурғун киши­ләр Униңға ишәнди.

Һәзрити Әйса Өзигә ишәнгән йәһудийларға:
— Әгәр Мениң тәлимим бойичә иш көрсәңлар, Мениң һәқиқий шагиртлирим болисиләр. Һәқиқәтни билисиләр вә һәқиқәт силәрни әркинликкә ериштүриду, — деди.
— Биз Ибраһимниң әвлатлиримиз, — дәп җавап беришти улар, — һеч кимгә һеч қачан қул болмидуқ. Сизниң: «Һәқиқәт силәрни әркин­ликкә ериштүриду», дегиниңизниң мәнаси зади немә?
— Билип қоюңларки, гуна қилған киши гунаниң қулидур, — деди һәзрити Әйса уларға, — қул аилиниң мәңгүлүк әзаси болалмайду. Оғул болса, шу аилиниң мәңгүлүк әзасидур. Шуниң үчүн Худа Оғли силәрни әркин қилса, һәқиқий әркин болисиләр. Силәрниң Ибраһим­ниң әвлади екәнлигиңларни билимән, бирақ Мени өлтүр­мәкчи болуватисиләр, чүнки Мениң тәлимим силәрниң қәлбиңларда орун алмиди. Мән Атамниң йенида көргәнлиримни силәргә ейтиватимән. Силәр өз атаңлардин аңлиғанлириңларни қиливатисиләр!
— Бизниң атимиз әҗдадимиз Ибраһим, — дәп җавап қайту­рушти улар.
— Ибраһимниң пәрзәнтлири болсаңлар, Ибраһимниң яхши әмәл­лирини қилған болаттиңлар. Бирақ һазир әксичә Мени, йәни Худадин аңлиған һәқиқәтни силәргә йәткүзгән Кишини өлтүрмәкчи болуватисиләр. Әҗдадиңлар Ибраһим һәргиз ундақ ишни қилмиған. Силәр өз атаңларниң қилғинини қиливатисиләр! — деди һәзрити Әйса.
— Биз һарамдин болмидуқ. Бизниң пәқәт бирла Атимиз бар, У болса Худадур! — дейишти улар.
— Атаңлар Худа болған болса, Мени сөйгән болаттиңлар, — деди һәзрити Әйса, — чүнки Мән Худаниң йенидин кәлдим, шуниң үчүн бу йәрдимән. Өзлүгүмдин кәлгән әмәсмән, бәлки У тәрипидин әвәтил­гәнмән. Сөзлиримни немишкә чүшәнмәйсиләр? Ениқки, Мениң тәлимим қулиғиңларға яқмайватиду. Атаңлар шәйтан болғачқа, силәрму униң һәвәслири бойичә иш қилисиләр. У әзәлдин қатил һәм һәқиқәттә турмайду, чүнки униңда һәқиқәт йоқтур. Ялған сөзләш униң тәбиий хусусийити, чүнки у ялғанчи вә ялғанчилиқниң атиси­дур. Мән болсам һәқиқәтни сөзләймән, шуңа Маңа ишәнмәй­си­ләр. Қайсиңлар Мениң гунайим бар екәнлигини испатлап берәләй­силәр, қени? Һәқиқәтни сөзлисәм немә үчүн Маңа ишәнмәйсиләр? Худа­ниң пәрзәнтлири Худаниң сөзлирини аңлайду, силәр Худаниң пәрзәнт­лири болмиғанлиғиңлар үчүн, Униң сөзлирини аңлимайсиләр.
Йәһудий ақсақаллири һәзрити Әйсаға җававән:
— Һәҗәва, бизниң Сени: «Самарийәлик һәм җин чаплашқан адәмсән», дегән сөзимиз тоғра әмәсму? — дейишти.
— Маңа җин чаплашқини йоқ, — деди һәзрити Әйса, — Мән Атамни һөрмәт қилимән, лекин силәр Маңа һөрмәтсизлик қилива­ти­силәр. Мениң Өзәмни улуқлиғим йоқ, лекин Мениң улуқ болу­шумни халайдиған Бири бар. Униң һөкүми адилдур. Билип қоюңларки, Мениң тәлимим бойичә яшиған киши мәңгү өлмәйду.
Улар һәзрити Әйсаға:
— Саңа җин чаплашқанлиғини әнди ениқ билдуқ, — дейишти — һәтта әҗдадимиз Ибраһим вә башқа пәйғәмбәрләрму өлгән турса, сән қандақчә: «Тәлимим бойичә яшайдиған киши мәңгү өлмәйду!» дәләләйсән? Һәҗәва, Сән аләмдин өткән атимиз Ибраһимдин вә вапат болған башқа пәйғәмбәрләрдинму үстүн турамсән? Сән Өзәңни зади қандақ адәм дәп һесаплайсән?
Һәзрити Әйса мундақ җавап бәрди:
— Әгәр Мән Өзәмни Өзәм улуқлисам, Мениң улуқлуғум бекар болатти. Бирақ Мени Улуқлиғучи — силәр «Худайимиз» дәп атайдиған Атамниң Өзидур. Силәр Уни тонуп йетәлмидиңлар, лекин Мән Уни тонуймән. Уни тонумаймән десәм, силәрдәк ялғанчи болған болимән, бирақ Мән Уни тонуймән вә Униң сөзи бойичә иш көримән. Атаңлар Ибраһим Мениң келишимгә интизар болған һәм кәлгәнлигимни алдин-ала көрүп, интайин хошал болған.
— Сән техи әллик яшқа кирмигән туруп, әҗдадимиз Ибраһим­ниму көрдүңму? — дейишти улар.
Һәзрити Әйса уларға:
— Билип қоюңларки, Мән Ибраһим туғулмастинла бар едим! — деди.
Буниң билән улар йәрдин таш елип, һәзрити Әйсани чалма-кесәк қилмақчи болушти, лекин У Өзини далдиға елип, мәркизий ибадәт­ханидин чиқип кәтти.

Slušaj Юһанна баян қилған Хуш Хәвәр 8