Һазирқи Заман Уйғурчә Тәрҗимиси

Бир мәзгилдин кейин һәзрити Әйса Җәлилийә көлиниң (Тиберийә көли дәпму атилидиған көл) у қетиға өтти. Зор бир топ халайиқ Униң кәйнидин әгишип маңди, чүнки улар Униң кесәлләрни сақайт­қан мөҗүзилирини көргән еди. Һәзрити Әйса таққа чиқип, у йәрдә шагиртлири билән биллә олтарди. Бу йәһудийларниң «Өтүп кетиш» һейтиға аз қалған вақит еди. Һәзрити Әйса бешини көтирип, зор бир топ халайиқниң Өзиниң алдиға келиватқанлиғини көрүп, Филиптин:
— Шунчә көп адәмни тойдурғидәк нанни нәдин тапимиз? — дәп сориди. Һәзрити Әйса бу сөзни уни синаш үчүн ейтқан еди, әмәлиятта қандақ қилишни Өзи биләтти.
Филип җававән:
— Һәммисиниң бир бурдидин нан йейиши үчүн йерим жиллиқ киримму йәтмәйду! — деди.
Шагиртлардин йәнә бири, Симун Петрусниң иниси Әндәр һәзрити Әйсаға:
— Бу йәрдә бир кичик бала болуп, униңда бәш арпа нан билән икки белиқ бар, лекин бунчивала адәм үчүн бу немигә йәтсун? — деди.
— Көпчиликни олтарғузуңлар, — деди һәзрити Әйса.
У йәр кәң кәткән чимәнзарлиқ еди. Халайиқниң һәммиси олтарди. У йәрдики әрләрниң санила бәш миңчә бар еди. Һәзрити Әйса нанларни қолиға елип, Худаға шүкүр ейтқандин кейин, олтарғанларға бөлүп бәрди. Белиқларниму шундақ қилди. Көпчилик халиғанчә йеди. Һәммиси йәп тойғанда, һәзрити Әйса шагиртлириға:
— Ешип қалғинини жиғиңлар, һеч нәрсә зайә болмисун, — деди.
Шуниң билән улар көпчиликниң бәш арпа нандин йәп ешип қалғинини он икки севәткә толтуруп жиғивалди.
Халайиқ һәзрити Әйсаниң көрсәткән бу мөҗүзисини көрүп: «Дунияға келишини Муса пәйғәмбәр алдин-ала ейтқан Пәйғәмбәр һәқиқәтән мошу екән!» дейишти. Һәзрити Әйса уларниң Өзини исраилларниң падишаси болушқа мәҗбурлайдиғанлиғини билип, улардин айрилип, қайтидин таққа тәнһа чиқип кәтти.

Кәчқурун һәзрити Әйсаниң шагиртлири көл бойиға келишти. Гәрчә қараңғу чүшүп кәткән болсиму, һәзрити Әйса техичә уларниң йениға кәлмигән еди. Шуниң билән улар бир кемигә олтирип, көлниң у қетидики Кәпәрнаһум шәһиригә қарап йол елишти. Қаттиқ боран чиқип, көлдә долқун көтириливататти. Шагиртлар палақ уруп төрт-бәш чақирим йәргичә барғандин кейин, һәзрити Әйсаниң көл үстидә меңип кемигә йеқинлишиватқанлиғини көрүп қорқушуп кәтти. Лекин һәзрити Әйса уларға:
— Қорқмаңлар, бу Мән! — деди.
Буниң билән улар һәзрити Әйсани кемигә чиқишқа чақирди. У кемигә чиққандин кейинла, улар бармақчи болған йеригә берип қалди.

Иккинчи күни көлниң у қетида қалған халайиқ түнүгүнки күндә у йәрдә пәқәт бирла кеминиң барлиғини, һәзрити Әйсаниң Өз шагиртлири билән биллә у кемигә олтармиғанлиғини, шагиртлириниң ялғуз кәткәнлигини есигә алди. Бир нәччә кемә Тиберийә шәһири­дин һәзрити Әйса дуа қилип, халайиққа нан тарқитип бәргән йәргә йеқин келип тохтиди. Һәзрити Әйсаниң вә шагиртлириниң у йәрдә әмәслигини билгән халайиқ у кемиләргә олтирип, Кәпәрнаһум шәһи­ригә һәзрити Әйсани издигили маңди.
Халайиқ Уни көлниң у қетида тапқандин кейин:
— Устаз, бу йәргә қачан кәлдиңиз? — дәп сорашти.
Һәзрити Әйса мундақ җавап бәрди:
— Билип қоюңларки, силәр Мени мөҗүзилиримни көрүп чүшәнгән­­лигиңлар үчүн әмәс, бәлки нанлардин халиғанчә йәп тойған­лиғиңлар үчүн издидиңлар. Бирақ силәр бузулидиған озуқлуқ үчүн әмәс, бузул­майдиған, мәңгүлүк һаят беридиған озуқлуқ үчүн җан етип ишләң­лар! Буни силәргә Инсан Оғли — Өзәм беримән, чүнки Мениң бундақ қили­шимни Худа Атам тәстиқлигән.
Улар:
— Қандақ қилғанда, Худаниң хизмитидә болалаймиз? — дәп сорашти.
— Худаниң хизмити — Худаниң Әвәткинигә ишиништур, — дәп җавап бәрди һәзрити Әйса.
Улар йәнә:
— Сиз қандақ мөҗүзә яритиш билән бизни Өзиңизгә ишәндү­рисиз? Бизгә немә қилип бәрмәкчисиз? Әҗдатлиримиз чөлдә жүргәндә, «манна» дәп аталған нан йегән. Бу һәқтә Зәбурда: «У уларға асмандин чүширилгән нан тәғдим қилди», дейилгән. Сиз бизгә немә тәғдим қилмақчисиз? — дейишти.
Бирақ һәзрити Әйса уларға мундақ деди:
— Билип қоюңларки, әҗдатлириңларға асмандин чүшкән нанни Муса пәйғәмбәр әмәс, бәлки Худа Атам бәргән. Мана һазирму силәргә асмандин чүшкән һәқиқий нанни Худа Атам бериватиду. Бу нан асмандин чүшкәндур вә пүтүн дунияға һаятлиқ бәргүчидур.
— Тәхсир, һемишәм бизгә бундақ нан берип турғайсиз! — дейиш­ти улар.
Һәзрити Әйса мундақ деди:
— Һаятлиқ беридиған нан Өзәмдурмән! Мениң йенимға кәлгәнләр һәргиз ач қалмайду. Маңа ишәнгәнләр һеч қачан уссимайду. Лекин силәргә ейтқинимдәк, силәр Мени көргән болсаңларму, Маңа ишән­мәйватисиләр.
Худа Атам Маңа тапшурғанларниң һәммиси Мениң йенимға келиду. Мениң йенимға кәлгәнләрни һәргиз ташлавәтмәймән. Чүнки Мән Өз ирадәмни әмәс, Мени Әвәткүчиниң ирадисини әмәлгә ашуруш үчүн асмандин чүштүм. Мени Әвәткүчиниң ирадиси болса, Униң Маңа тапшурғанлиридин бириниму йоқатмаслиғим, шундақла қиямәт күни уларниң һәммисини тирилдүрүп, мәңгүлүк һаятқа ериштүрүшүмдин ибарәт. Чүнки Мениң Атамниң ирадиси Оғлини, йәни Мени тонуған вә Маңа ишәнгәнләрниң һәммисини мәңгүлүк һаятқа ериштүрүштур. Мән уларни қиямәт күни тирилдүрүп, мәңгүлүк һаятқа ериштүримән.
Һәзрити Әйса: «Асмандин чүшкән нан Өзәмдурмән!» дегәнлиги үчүн, йәһудийлар Униңға нарази болуп, ғудуңшишқа башлиди. «Бу Йүсүпниң оғли Әйса әмәсму? Атисиниму, анисиниму тонуйдиған турсақ, йәнә қандақларчә: Асмандин чүштүм, дәләлисун?» дейишәтти улар.
— Маңа ғудуңшимаңлар, — деди һәзрити Әйса, — Мени әвәткән Худа Атам Өзи кишиләрниң қәлбигә салмиса, улар Мениң йенимға келәлмәйду. Мениң йенимға кәлгән кишиләрни қиямәт күни тирилдүримән. Пәйғәмбәрләрниң Язмилирида мундақ йезилған: «Уларниң һәммисигә Худа тәрипидин тәлим берилиду». Шуңа Атамниң тәлимини аңлиған вә Униңдин үгәнгән кишиләр Мениң йенимға келиду. Бу Атамни бир киши көргән дегәнлик әмәс. Атамни пәқәт Униң йенидин Кәлгүчи Мәнла көргән.
Билип қоюңларки, Маңа ишәнгәнләр мәңгүлүк һаятқа аллиқа­чан еришкән болиду. Һаятлиқ беридиған «нан» Өзәмдурмән. Гәрчә әҗдатлириңлар чөлләрдә манна йегән болсиму, йәнила өлди. Лекин асмандин чүшкән шундақ бир «нан» барки, уни йегән­ләр өлмәйду. Асмандин чүшкән «һаятлиқ беридиған нан» Өзәмдур­мән. Кимду-ким бу «нандин» йесә, мәңгү яшайду. Бу «нан» Мениң тенимдур. Мән дуниядики инсанлар һәқиқий һаятқа егә болсун, дәп уни атимақчи.
Бу сөз билән улар хапа болушуп:
— Бу адәм бизниң йейишимизгә Өз тенини қандақ берәләйду? — дейишип талаш-тартиш қилишқа башлиди.
Һәзрити Әйса уларға мундақ деди:
— Билип қоюңларки, Инсан Оғлиниң тенини йемигичә вә қенини ичмигичә силәрдә мәңгүлүк һаят болмайду. Тенимни йегән вә қенимни ичкән киши мәңгүлүк һаятқа еришкән болиду. Мән у кишини қиямәт күни тирилдүримән. Чүнки теним һәқиқий йемәклик, қеним болса һәқиқий ичимликтур. Тенимни йегән вә қенимни ичкән киши Мәндә яшайду, Мәнму униңда яшаймән.
Һаятлиқниң мәнбәси болған Атам Мени әвәтти. Мән Униң бар болғанлиғидин яшаймән. Шуниңға охшаш, Мениң тенимни йегән кишиму Мениң бар болғанлиғимдин яшайду. Мана бу асмандин чүшкән «нандур». Әҗдатлириңлар «манна» дәп аталған нанни йегән болсиму өлди, бирақ бу нанни йегәнләр болса, мәңгү яшайду!
Һәзрити Әйса бу сөзләрни Кәпәрнаһум шәһиридики ибадәтханида тәлим бәргинидә ейтқан еди.
Нурғун шагиртлар буни аңлиғанда:
— Бу тәлимни һәзим қилиш бәк тәс екән, буни ким қобул қила­лисун? — дейишти.
Шагиртлириниң ғудуңшиғинини билгән һәзрити Әйса:
— Сөзлирим чишиңларға тегиватамду? Мабада Инсан Оғлиниң әсли кәлгән җайи — асманға көтириливатқанлиғини көрсәңлар, немә дәйсиләр? Инсанға һаятлиқ Бәргүчи — Худаниң Роһидур. Бу иш инсанниң қолидин кәлмәйду. Силәргә ейтқан сөзлирим Худаниң Роһидин кәлгән болуп, у һаятлиқ тәғдим қилиду. Лекин араңларда ишәнмигәнләрму бар, — деди. (Чүнки һәзрити Әйса ишәнмигәнләрни вә Өзигә сатқунлуқ қилмақчи болған кишиниң ким екәнлигини бурундин биләтти.)
— Мән силәргә дедимғу, Атам Маңа йеқинлаштурғанлардин башқа һеч ким Мениң йенимға келәлмәйду! — деди һәзрити Әйса йәнә қошум­чә қилип.
Буниң билән әгәшкүчилиридин хелә көпи чекинип чиқип, Униңға әгәшмәйдиған болди. Һәзрити Әйса он икки шагиртидин:
— Силәрчу, силәрму Мәндин кәтмәкчиму? — дәп сориди.
Симун Петрус мундақ җавап қайтурди:
— Әй Рәббим, мәңгү һаятлиқ беридиған сөзләр пәқәт Сиздила турса! Биз кимниң йениға кетәттуқ? Ишинимиз вә билимизки, Сиз Худа әвәткән Муқәддәссиз!
Һәзрити Әйса җававән:
— Мән силәр он иккиңларни таллидим, бирақ араңларда бири шәйтанниң илкидидур, — деди.
Һәзрити Әйса Симунниң оғли Йәһуда Ишқарийотни демәкчи еди, чүнки Йәһуда он икки шагиртниң бири болуп турсиму, кейин һәзрити Әйсаға сатқунлуқ қилатти.

Slušaj Юһанна баян қилған Хуш Хәвәр 6