Psalmet 42:5-11
Psalmet 42:5-11 Bibla Shqip "Së bashku" 2020 (me DK) (AL1)
Këtë kujtoj e më mallëngjehet shpirti: ecja me njerëzit, drejt shtëpisë së Perëndisë u prija. Turma kremtonte plot britma gëzimi e falënderimi. Përse lëngon, o shpirti im? Përse vajton brenda meje? Shpreso te Perëndia, do ta përlëvdoj sërish, se prania e tij shpëton. O Perëndia im, m'u këput shpirti, ndaj dhe të kujtoj prej tokës së Jordanit, prej Hermonit e prej malit të Micarit. Humnera humnerës i thërret me ushtimën e ujëvarave të tua, të gjitha dallgët e valët e tua kaluan mbi mua. Ditën, ZOTI dëften mirësinë e tij, natën unë i thur këngë, i lutem Perëndisë së jetës sime. Do t'i them Perëndisë, shkëmbit tim: «Përse më ke harruar? Përse endem i vranët e i shtypur prej armikut?». Armiqtë më poshtërojnë, kockat m'i dërrmojnë, e përditë më thonë: «Ku është Perëndia yt?».
Psalmet 42:5-11 Psalmet Gegërisht - Konstandin Kristoforidhi 1872 (PSGEKK1872)
Përse je i idhënutë, o shpirti em? Edhe përse përzihe përmbrenda meje? Shpëre mbë Perëndinë, se kam me e lavduruem edhe ma: faqeja e ati ashtë shpëtesë. O Perëndia em, shpirti em asht’ i idhënutë përmbrenda meje, përandai kam me të kuituem prei dheut Iordanit edhe Hermonit, prei malit Vogëlë. Abyssa thërret abyssënë ndë za të katarraktevet tu, gjithë valët’ e tua edhe thëllimet’ e tu shkuenë mbë mue. Ditënë Zoti ka me urdhënuem përdëllimin’ e vet, edhe natënë kanka e ati ka me qenunë bashkë me mue, të falunë te Perëndia i jetësë seme. Kam me i thanë Perëndisë, shkrepit t’em: Përse më harrove? Përse ecij i vranëtë prei shtrëngimit anëmikut? Anëmiqt’ e mi, tue dërrmuem eshtënat’ e mia, më shpërnderojënë, tue më thanë për ditë: Ku ashtë Perëndia yt? Përse je i idhënutë, o shpirti em? Edhe përse përzihe përmbrenda meje? Shpëre mbë Perëndinë, se kam me e lavduruem edhe ma, ai ashtë shpëtesa e faqesë s’eme, edhe Perëndia em.
Psalmet 42:5-11 Bibla Shqip 1994 (ALBB)
Pse ligështohesh, o shpirti im, pse vajton brenda trupit tim? Shpreso te Perëndia, sepse unë do ta kremtoj akoma për çlirimin e pranisë së tij. O Perëndia im, shpirti më është ligështuar përbrenda; prandaj më kujtohesh ti nga vendi i Jordanit dhe nga majat e Hermonit, nga mali i Mitsarit. Një hon thërret një hon tjetër në zhurmën e ujërave të tua; të gjitha dallgët e tua dhe valët e tua kanë kaluar përmbi mua. Ditën Zoti më jep mirësinë e tij, dhe natën i ngre atij një kantik, një lutje Perëndisë të jetës sime. Unë do t'i them Perëndisë, kështjellës sime: "Pse më harrove? Pse endem i veshur me rroba zie për shkak të shtypjes nga ana e armikut?". Kockat e mia po vuajnë për vdekje për shkak të fyerjeve nga ana e armiqve të mi, që më thonë vazhdimisht: "Ku është Perëndia yt?". Pse ligështohesh, shpirti im, pse rënkon përbrenda meje? Shpreso te Perëndia, sepse unë do ta kremtoj akoma; ai është shpëtimi im dhe Perëndia im.