Kuvendari 3:1-14

Për gjithçka ka një stinë, ka një kohë për çdo gjë nën qiell: një kohë për të lindur e një kohë për të vdekur, një kohë për të mbjellë e një kohë për të shkulur të mbjellat, një kohë për të vrarë e një kohë për të shëruar, një kohë për të shembur e një kohë për të ndërtuar, një kohë për të qarë e një kohë për të qeshur, një kohë për të vajtuar e një kohë për të vallëzuar, një kohë për të hedhur gurë e një kohë për të mbledhur gurë, një kohë për t'u përqafuar e një kohë për të mos u përqafuar, një kohë për të kërkuar e një kohë për të humbur, një kohë për të mbajtur e një kohë për të lëshuar, një kohë për të grisur e një kohë për të qepur, një kohë për të heshtur e një kohë për të folur, një kohë për të dashur e një kohë për të urryer, një kohë për luftë e një kohë për paqe. Ç'dobi ka punëtori nga mundi i vet? Kam vërejtur detyrën që u ka dhënë Perëndia njerëzve, për ta kryer me mund. Ai ka bërë bukur gjithçka në kohën e vet. U ka vënë në zemër edhe përjetësinë, megjithëse njerëzit nuk e pikasin dot veprën që Perëndia e ka kryer nga fillimi në fund. E kam marrë vesh se për ta nuk ka më mirë sesa të dëfrehen e ta shijojnë jetën. Për më tepër, Perëndia i ka bërë dhuratë çdo njeriu të hajë, të pijë e ta shijojë tërë mundin e vet. E di se gjithçka bën Perëndia, mbetet përgjithmonë. Nuk i duhet shtuar asgjë e nuk i duhet hequr asgjë. Perëndia ka vepruar, që njerëzit të shohin e t'ia kenë frikën.