Psalteri 37:1-40

Mos u zemëro për punë të këqijvet, as mos ki zmir punëtorët’ e pa-udhënisë. Se kanë me u këputunë shpeit porsi barë, edhe kanë me u vyshkunë porsi barisht’ e ngjomë. Shpëre mbë Zotinë, edhe ban të mirënë, rri ndë dhet, edhe kullot të vërtetënë. Edhe prahu mbë Zotinë, edhe ka me të dhanë qish kërkon zemëra jote. Len’ udhënë tande mbë Zotinë, edhe shpëre mb’atë, edhe ai ka me ta bamë. Edhe ke me nxierrë dreitëninë tande porsi dritë, edhe gjyqinë tand porsi mies-ditë. Prahu mbë Zotinë, edhe prit-e me durim; mos u zemëro për atë qi vete mbarë nd’udhë të vet, për njeri qi punon pa-udhë. Pusho zemëriminë, edhe lenë mëninë; mos u zemëro, qi të bajsh keq. Se të këqijtë kanë me u bierrë, por ata qi presinë Zotinë, këta kanë me trashiguem dhenë. Sepse edhe pakëzë, edhe i pa-besi s’do të jetë ma, edhe ke me kërkuem vendin’ e ati, edhe s’ka me u gjindunë, por të butëtë kanë me trashiguem dhenë, edhe kanë me u kënaqunë, ndë shumë paqtim. I pa-besi shpif ndër mend punë kundrë të dreitit, edhe ngërcëllon dhambët’ e vet kundrë ati. Zoti ka me qeshunë me atë, sepse shef se po vien dita e ati. Të pa-besëtë hoqnë shpatënë, edhe ngrefnë harkun’ e vet, për me vumë poshtë të vobegun’ edhe të nevojëshiminë, për me therë udhë-dreitëtë. Shpata e atyne ka me hymë ndë zemërë t’atyne, edhe harqet’ e atyne kanë me u thyem. Ma e mirë asht’ e pakëta e të dreitit, se pasëja e shumë të pa-besëvet. Se krahat’ e të pabesëvet kanë me u thyem, por Zoti forcon të dreitëtë. Zoti ngjef ditt’ e faqe-bardhëvet, edhe trashigimi i atyne ka me qenunë për gjithë jetënë. S’kanë me u turpënuem ndë kohë të keqe, edhe kanë me u ngimë ndë ditt unie. Por të pa-besëtë kanë me u bierrë, edhe anëmiqt’ e Zotit kanë me u tretunë porsi dhiamët e qingjavet, kanë me u shpërdamë porsi tym. I pa-besi huahet’ e nuk’ ep prapë, por i dreiti përdëllen e ep. Se të bekuemit’ e ati kanë me trashiguem dhenë, por të mallëkuemit’ e ati kanë me u bierrë. Kur ndreqenë hapat’ e njeriut prei Zotit, ai pëlqen fort udhën’ e ati. Ndë raftë, s’ka me u dërrmuem, se Zoti e mba për dore. Qeshë i ri, edhe tashti u plakshë, edhe s’pashë ndonji të dreitë hequnë dorë prei ati, as farën’ e ati të lypi bukë. Gjithë ditënë përdëllen edhe huan, edhe fara e ati ashtë ndë bekim. Mërgohu prei së keqesë, edhe ban mirë, edhe ke me mbetunë ndë jetë të jetësë. Se Zoti do gjyq, edhe s’heq dorë prei të dreitëvet; për gjithë jetënë kanë me u rueitunë, por fara e të pa-besëvet ka me u bierrë. Të dreitëtë kanë me trashiguem dhenë, edhe kanë me ndenjunë nd’atë për gjithë jetënë. Goja e të dreitit ligjëron dituni, edhe gjuha e ati flet gjyq. Ligja e Perëndisë ati ashtë ndë zemërë t’ati, hapat’ e ati s’kanë me rrëshqitunë. Fajtori përgjon të dreitinë, edhe kërkon me e vramë. Zoti s’ka me e lanë ndë dorët t’ati, as s’ka me e dënuem, kur ta gjykojë. Prit Zotinë, edhe ruei udhën’ e ati, edhe ka me të naltuem, qi të trashigojsh dhenë; kur të birenë të pa-besëtë, ke me pamë. Pashë të pa-besinë naltuem tepërë, edhe shtrimë porsi larin’ e ngjomë, por shkoi, edhe qe te s’ashtë ma, edhe e kërkova, por s’u gjind. Shiko të pa-keqinë, edhe shif të dreitinë, se njeriu i paqtueshim ashtë lanë. Por ata qi dalinë jashtë udhësë kanë me u bierrë kreit, të lanët’ e të pabesëvet ka me u këputunë. Por shpëtim’ i të dreitvet ashtë prei Zotit, ai ashtë fuqia e atyne ndë kohë të shtrëngimit. Edhe Zoti ka me u ndimuem, edhe me i rueitunë, ka me i liruem prei të pabesëvet, edhe ka me i shpëtuem, sepse shpëryenë mb’atë.