Psalteri 119:97-112

Sa e du ligjënë tande! Gjithë ditën’ e shkoj ndër mend. Më bane ma të mençim se anëmiqt’ e mi, me anë t’urdhënimevet tu, se janë përherë bashkë me mu. Jam ma i mençim se gjith’ ata qi më mësojënë, se shkoj ndër mend deshmimet’ e tu. Jam ma i mençim se pleqtë, se ruita porosit’ e tua. Ndala kambët’ e mia prei çdo udhë të keqe, për me ruitunë fjalënë tande. Nukë dola jashtë prei gjyqesh tu, se ti më mësove. Sa të ambëla janë fjalët’ e tua ndë gurmast t’em! Ma tepërë se mialta ndë gojët t’eme. Prei porosivet tua u bana i mençim, përandai mora mëni çdo udhë të shtrembëtë. Fjala jote ashtë kandile ndër kambët të mia, ende dritë nd’udhët të mia. Bana be, ende do të qindroj me ruitunë gjyqet’ e dreitënisë s’ate. Hoqa keq fort; o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s‘ate. Prit pra dhunëtiat’ e gojësë s’eme, o Zot, qi t’i bie me dashunim, ende mëso-më gjyqet’ e tu. E kam shpirtinë kur-do n’dorë, po s’harrova ligjënë tande. Të pabesëtë më ngrefnë kurth, po unë nukë dola jashtë porosivet tua. Trashigova deshmimet’ e tu për gjithë jetënë, se këto janë gëzim’ i zemrësë s’eme. Ula zemrënë t’eme për me bam’ urdhënimet’ e tu përherë ngjer ndë fund.