Mavhesi emuBhaibheri Ane Mukurumbira kubva kuna Lûqa 8

Pakurirana nevamwe

Êyê ke kewtê herrîya başe zî kelamî şinawenê û bi qelbêko baş û pêt girêdiyenê. Enê bi sebir deyax kenê, mehsûlêko zêde danê.”

Êyê ke kewtê telîyan miyan, kelam şinawito la zemanî dir miyanê endîşe, zengînî û zewqê dinya de xeniqîyayê, eno semed ra nêeşkenê mehsûl bidê.

Êyê ke kewtê tehtan ser, kelam şinawito û bi keyfweşî qebûl kerdo. La enê kesî seba ke nêeşkayê kok bigêrê, ancax midetêk bawer kenê. Kesê winasî wexto ke bêrê ceribnayiş îman ra ageyrenê.

Îsa ageyra şagirdanê xwu ser, va: “Kanî îmanê şima?” Şagirdî tersayî û ecêb mendî. Yewbînan ra va “Eno merdim kam o ke va û awe bîle emrê ci rê îtaet kenê?”

Êyê kişta rayirî de, kesê ke kelam şinawito. Feqet badê pey Îblîs yeno, seba ke bawer nêkerê û nêxelisîyê, kelamî qelbê înan ra vejeno beno.

Çimkî tu çiyo pinanî ke nêro eşkerakerdiş çinê yo; tu çiyo nimite ke nêro zanayiş, nêkewo roşnayî ver çinê yo.

Cîneke fam kerd ke nêeşkena biyayişî binimno, bi lerzayiş aver ameye. Kol biye linganê Îsayî. Vera her kesî de aye qal kerd ke çira destê xwu sawito Îsayî ra û senî ke destê xwu sawito senî şîfa dîya. Îsayî cîneke ra va “Keynaya mi, îmanê to ti xelisnaya. Bi silametî şo.”

Şagirdê ci şiyî Îsa kerd aya. Ey ra va “Seyda, Seyda, ma xeniqîyenê!” Îsa wurişt, emir da ke, va û pêlê harî vinderê. Firtine vindert, her ca resa sikûnetî.