Versete biblice populare din Lucas 17

Partajează

Ug miingon kaniya si Jesus, “Tindog ug lakaw! Ang imong pagtuo maoy nakaayo kanimo.”

Kon makasala siya kanimo sa makapito sulod sa usa ka adlaw ug sa matag higayon moanha siya kanimo ug moingon, ‘Naghinulsol ako,’ kinahanglan imo siyang pasayloon.”

Ang usa kanila, sa pagkakita nga naayo na siya, mibalik nga nagdayeg sa Dios sa kusog nga tingog. Mihapa siya sa tiilan ni Jesus ug nagpasalamat kaniya. Samaryanhon kadtong tawhana.

Busa pagmatngon kamo! “Kon ang imong isigkatawo makasala, badlonga siya ug kon maghinulsol, pasayloa.

Unya miingon si Jesus, “Dili ba napulo man ka tawo ang nangaayo? Hain na man ang siyam?

Ug ang Ginoo mitubag, “Kon duna kamoy pagtuo nga sama sa gidak-on sa liso sa mustasa, makasugo kamo sa kahoy nga sikomoro, ‘Maibot ug mabalhin ka ngadto sa dagat!’ ug kini motuman kaninyo.

Ang maninguha pagluwas sa iyang kinabuhi, mawad-an hinuon niini. Apan ang magwagtang sa iyang kinabuhi, magluwas niini.

Unya giingnan ni Jesus ang iyang mga tinun-an, “Ang mga butang nga makaangin sa mga tawo sa pagpakasala mahitabo gayod apan alaot ang tawo nga tungod kaniya mahitabo kining mga butanga. Maayo pa kaniya nga hiktan ang iyang liog sa usa ka dako nga galingang bato ug itambog siya ngadto sa dagat kay sa makaangin sa usa niining gagmayng mga bata sa pagpakasala.

Ingon sa nahitabo sa panahon ni Noe, mao usab unya ang mahitabo inig-abot sa Anak sa Tawo. Nagpadayon ang tanan pagpangaon ug pagpanginom ug pagminyoay hangtod sa adlaw nga misulod si Noe sa arka unya miabot ang lunop ug milumos kanilang tanan.