rights held by the Bible Society in Northern Ireland

Agus ṫárla, aon lá acu suíd, nuair a ḃí sé ag teagasc an ṗobail agus ag seanmóir an tsoiscéil san teampall, gur ċruinniġ uaċtaráin na sagart agus na Scríoḃaiḋṫe mar aon leis na seanóirí le ċéile,
Agus deir siad leis, ag ráḋ: Innis dúinn, cad é an t-uġdarás le n-a ndéan tú na neiṫe seo, agus cé ṫug duit an t-uġdarás seo?
Agus duḃairt Íosa leo, ġá ḃfreagairt: Cuirfiḋ mise fosta aon ċeist aṁáin oraiḃ-se. Freagraigiḋ mé:
Arḃ ó neaṁ, nó ó ḋaoine, baisteaḋ Eoin?
Aċt ṁeaḃruiġ siad-san eatorṫa féin, ag ráḋ: Má deirimíd: Ó neaṁ, déarfaiḋ sé: Cad ċuige, ar an aḋḃar sin, nár ċreid siḃ é?
Aċt má deirimíd: Ó ḋaoine, caiṫfiḋ na daoine uilig cloċa orainn; óir tá siad cinnte gur fáiḋ a ḃí i n-Eoin.
Agus d’ḟreagair siad naċ raiḃ a ḟios acu cárḃ as dó.
Agus duḃairt Íosa leo: Agus ní innsim-se díḃ-se aċt a oiread cad é an t-uġdarás le n-a ndéanaim na neiṫe seo.
Agus ṫoisiġ sé a ráḋ an ḟáiṫscéil seo leis an ṗobal: Ċuir duine fíonġort, agus ṡuiḋ sé le feirmeoirí é, agus ċuaiḋ sé féin ar an ċoigċríċ ar feaḋ i ḃfad.
Agus nuair a ḃí an séasúr ann ċuir sé seirḃíseaċ ċuig na saoṫruiġṫeoirí, go dtaḃaraḋ siad dó cuid de ṫoraḋ an ḟíonġuirt. Aċt ḃuail siad agus ċuir siad ar ṡiuḃal folaṁ é.
Agus ċuir sé semḃíseaċ eile arís. Aċt ḃuail siad é sin fosta, agus i ndiaiḋ droċ-íde a ṫaḃairt dó, ċuir siad ar ṡiuḃal folaṁ é.
Agus uair eile ċuir sé an tríoṁaḋ semḃíseaċ. Agus ġoin siad é sin, agus ṫeilg siad amaċ é.
Agus duḃairt tiġearna an ḟíonġuirt: Cad é ḋéanfas mé? Cuirfiḋ mé mo ṁac múirneaċ; b’ḟéidir, nuair atċífeas siad eisean, go dtaḃarfaiḋ siad urraim dó.
Agus nuair a ċonnaic na feirmeoirí é, ṁeaḃruiġ siad leo féin, ag ráḋ: Is é seo an t-oiġre, cuirimís ċun báis é, ċun go raiḃ an oiġreaċt againn.
Agus ar a ṫeilgean amaċ as an ḟíonġort dóiḃ, ṁarḃ siad é. Cad é, dá ḃríġ sin, a ḋéanfas tiġearna an ḟíonġuirt leo?
Tiocḟaiḋ sé agus scriosfaiḋ sé na feirmeoirí sin, agus ḃéarfaiḋ sé an fíonġort do ḋaoine eile. Agus ar a ċluinstin sin dóiḃ, duḃairt siad: Nár leigiḋ Dia.
Aċt d’aṁarc seisean orṫa, agus duḃairt: Mar sin de, cad é an níḋ seo atá scríoḃṫa: An ċloċ ar ḋiúltuiġ na saoir ċloiċe dí, tá cloċ ċoirnéil déanta dí?
Gaċ aoinneaċ a ṫuitfeas ar an ċloiċ sin, brisfear ina ṗíosaí é; agus an té ar a dtuitfiḋ sí, meilfiḋ sí é.
Agus ḃí fonn ar uaċtaráin na sagart agus ar na Scríoḃaiḋṫe breiṫ air an t-am sin, aċt ḃí eagla orṫa roiṁ na daoine; óir ḃí a ḟios acu gur fá dtaoiḃ díoḃ féin a laḃair sé an tsaṁlaoid sin.
Agus ḃí siad ag coiṁéad, agus ċuir siad luċt ceilge, a ċuirfeaḋ i gcéill go raiḃ siad cóir, le breiṫ air ina ċainnt, ċun go dtaḃaraḋ siad suas do ċuṁaċt agus do uġdarás an uaċtaráin é.
Agus ċeistiġ siad é, ag ráḋ: A Ṁáiġistir, tá a ḟios againn go laḃrann tú agus go dteagascann tú go ceart, agus naċ ḃfuil beann agat ar ḋuine, aċt go dteagascann tú sliġe Dé go fírinneaċ:
An coir dúinn cáin a ṫaḃairt do Ċaesar, nó naċ cóir?
Aċt ag breaṫnuġaḋ ar a gceilg dó-san, duḃairt sé leo: Cad ċuige a ḃfuil siḃ ag cur féaċála orm?
Taisbeánaigiḋ piġinn daṁ. Cé ar de an íoṁáiġ agus an scríḃinn atá uirṫí? Duḃairt siad leis, ġá ḟreagairt: De Ċaesar.
Agus duḃairt sé leo: Ar an aḋḃar sin, taḃairigiḋ do Ċaesar na neiṫe is le Caesar, agus do Ḋia na neiṫe is le Dia.
Agus ní ṫáinic leo loċt d’ḟaġáil ar a ḃriaṫar ós cóṁair na ndaoine, agus, ag déanaṁ iongantais dá ḟreagair, d’ḟan siad ina dtost.
Agus ṫáinic ċuige cuid de na Sadducaiġ, dream a ṡéanas go ḃfuil aon eiséirġe ann, agus ċeistiġ siad é,
Ag ráḋ: A Ṁáiġistir, scríoḃ Maoise dúinn, dá ḃfaġaḋ dearḃráṫair ḋuine ar bit bás, agus bean aige, agus dá mbéaḋ sé sin gan ċloinn, go nglacfaḋ a ḋearḃráṫair-sean í mar ṁnaoi, agus go dtógfaḋ sé slioċt dá ḋearḃráṫair.
Mar sin de, ḃí seaċt ndearḃráiṫre ann, agus ġlac an ċéad duine bean, agus fuair sé bás gan ċloinn.
Agus ġlac an dara duine í, agus fuair seisean bás gan ṁac.
Agus ġlac an tríoṁaḋ duine í. Agus mar an gcéadna, an seaċtar uilig, agus níor ḟág siad slioċt ina ndiaiḋ, agus fuair siad bás.
Ina ndiaiḋ uilig fuair an ḃean bás fosta.
San eiséirġe, dá ḃríġ sin, cé acu a mbéiḋ sí ina mnaoi aige? Óir ḃí sí ina mnaoi ag gaċ aoinneaċ de’n tseaċtar.
Agus duḃairt Íosa leo: Pósann agus ḃeirtear le pósaḋ clann an tsaoġail seo;
Aċt iad sin, a measfar gur fiú an saoġal úd iad, agus an eiséirġe ó ṁarḃaiḃ, ní ṗósfaiḋ siad agus ní ġlacfaiḋ siad mná.
Ná ní féidir dóiḃ bás d’ḟaġáil níos mó; óir tá siad cóiṁ-ionann leis na h-aingle agus is clann Dé iad, de ḃríġ gurab iad clann na h-eiséirġe iad.
Aċt ṫaisbeán Maoise fosta ag an tor go n-éiriġeainn na mairḃ, nuair a ġoireas sé de’n Tiġearna: Dia Abrahaim agus Dia Isaaic agus Dia Iacóib.
Óir ní Dia do ḋaoine marḃa é, aċt do ḋaoine beo; óir tá siad uilig beo dó-san.
Agus d’ḟreagair cuid de na Scríoḃaiḋṫe, agus duḃairt leis: a Ṁáiġistir, is maiṫ a duḃairt tú é.
Agus ní raiḃ sé de ḋánaċt ionnta aon ċeist a ċur air ní ba ṁó.
Agus duḃairt sé leo: Cad é mar deir siad gur mac do Ḋáíḃiḋ an Críost,
Agus deir Dáiḃiḋ é féin i leaḃar na Sailm: Duḃairt an Tiġearna le mo Ṫiġearna: Suiḋ ar mo ḋeis,
Go dtí go gcuinḋ mé do náiṁde ina stól faoi do ċosa?
Ar an aḋḃar sin, ḃeir Dáiḃiḋ Tiġearna air, agus cad é mar tá sé ina ṁac aige?
Agus duḃairt sé le n-a ḋeisciobail, agus an pobal uilig ag éisteaċt:
Seaċnaigiḋ na Scríoḃaiḋṫe ar mian leo siuḃal i n-éadaiġe fada, agus ar maiṫ leo fáiltiuġaḋ d’ḟaġáil i n-áit an ṁargaiḋ, agus na caṫaoireaċa tosaiġ ins na sineagóga, agus na ċéad áiteaċa ag na féastaí,
A ṡlugas tiġṫe na mbaintreaḃaċ, ar scáṫ urnaiġe ḟada a ḋéanaṁ. Ġeoḃaiḋ siad seo damnuġaḋ níos truime.

Hør på Lúcas 20