Wanneer gebed echt wordtVoorbeeld

Dag 2

God doet zelfs meer dan wij verwachten

Het moeilijke aan gebed is dat veel van onze denkbeelden over wat gebed is (de goede dingen die we leren in de kerk, tijdens gebedsstudies en zelfs in onze eigen gebedsmomenten) ons zelden steun geven in onze worstelingen. Het lijkt makkelijk om de waarheid te vergeten wanneer gebed moeilijk wordt. We bekrachtigen alles wat God heeft gedaan om ons te redden, maar in gebed vergeten we wat Hij heeft gedaan en nemen aan dat Hij gewoon wil dat we ons goed gedragen en onze zaakjes op orde krijgen. We hebben hier meer nodig dan wat goede geheugensteuntjes – we hebben aanwijzingen nodig om in de waarheid te leven.

We hebben eerder al gezien dat een deel van het goede nieuws over gebed is dat God ons in die waarheid ontmoet door ons eraan te herinneren dat we niet weten hoe we moeten bidden. We kunnen diep ademhalen en een zucht van verlichting slaken. God weet het. God begrijpt het. We kunnen zelfs bevestigen dat Hij ons in Jezus een hogepriester heeft gegeven die ons voor de Vader brengt, zodat wij niet alleen in zijn aanwezigheid staan. We zijn bedekt en worden gedragen door Degene door wiens leven, dood, en opstanding wij Gods aanwezigheid ontvangen. Maar God gaat verder dan dat. 

Wanneer ik worstel in gebed, ontdek ik dat hoewel ik die waarheden ken en zelfs allerlei goede dingen over het gebed kan verkondigen, het vaak voelt alsof ik al het werk alleen doe. Gebed is iets wat ik doe. Misschien is zelfs dat voor jou een worsteling. Misschien voelt gebed meer als iets wat je zou moeten doen maar vaak niet aan toekomt. Ik denk dat we daar ons probleem ontdekt hebben. Wanneer gebed iets is wat we denken te moeten doen, of voelt als een activiteit die we moeten opleveren, ontdekken we al snel dat we het dan vaak niet doen. Maar wat als ik je vertel dat gebed zo niet is? Wat als ik je vertelde dat gebed iets is wat je binnengaat? Een deel van het goede nieuws over gebed is dat je wordt uitgenodigd in iets wat al gaande is voor jou, zelfs voor je een woord hebt gezegd. Zelfs in onze worsteling om tijd vrij te maken voor gebed, ontmoet God ons in onze zwakheid. 

Zoals in de overdenking van gisteren al is genoemd, vertelt Paulus ons dat de Geest in onze zielen is gezonden. Op die plek, verkondigt Paulus, is het dat de "Geest onze belangen [behartigt] met verzuchtingen waarvoor geen woorden zijn." (Romeinen 8:26, HTB) De Geest pleit voor je vanuit de diepten van je hart. De Geest ziet alle plekken waar je maar moeilijk om kunt geven. De Geest kent je diepste pijn, gebrokenheid, en wanhoop. De Geest kijkt hier niet naar vanaf een verre plek, maar de Geest is neergedaald op die plekken en kent ze zelfs beter dan jijzelf. De Geest is bij je op je diepste plekken. 

Er wordt ons iets vergelijkbaars over de Zoon verteld. De Zoon "zal [...] er altijd zijn om onze belangen bij God te behartigen" in de aanwezigheid van de Vader. Voordat we ook maar een woord hebben gezegd in gebed, uit de Geest al verzuchtingen vanuit onze diepste plekken en staat de Zoon voor de Vader namens ons en bidt Hij voor ons. Onze eigen woorden worden samengevoegd met die van Hen. Ons eigen gebed wordt door hun gebeden verder gedragen. Wanneer we bidden, gaan we binnen in de voorspraak van de Zoon en de Geest in onze naam, terwijl onze gebeden opstijgen naar de Vader.

Hoe verandert de voorspraak van de Zoon en de Geest de manier waarop je bidt? Als God de woorden waarvoor je bang bent al heeft gebeden, als de Vader echt alles weet voordat we erom hebben gevraagd (Mattheüs 6:8), waarom worstelen we er dan mee om zaken naar Hem toe te brengen? Hoe zou het eruit kunnen zien om ons gewoon als "werktuig voor God" te maken (Romeinen 6:13, HTB), zijn werk te vertrouwen, en zelfs erop te vertrouwen dat zijn gebeden genoeg zijn?