२ इतिहास 10:6-15

रहबाम राजाले आफ्‍ना बुबाका सल्‍लाहकार रहेका बुढापाकाहरूसित सल्‍लाह गरे। तिनले सोधे, “यी मानिसहरूलाई म के उत्तर दिऊँ, के-के सल्‍लाह दिन्‍छौ?” तिनीहरूले जवाफ दिए, “यदि तपाईंले यिनीहरूमाथि दया गरेर र अनुकुल उत्तर दिएर यिनीहरूलाई खुसी राख्‍नुभयो भने तिनीहरूले सधैँ देशभक्तिसाथ तपाईंको सेवा गर्नेछन्।” तर ती बुढापाकाहरूको सल्‍लाह तिनले सुनेनन् र त्‍यसको सट्टामा आफूसँग बढेका ती ठिटाहरूकहाँ गए, जो त्‍यस बेला तिनका सल्‍लाहकार बनेका थिए। “म के गरूँ? कस्‍तो सल्‍लाह दिन्‍छौ?” तिनले सोधे, “हाम्रा बोझ हल्‍का गरिदेऊ भनी मलाई बिन्‍ती गर्ने मानिसहरूलाई म के जवाफ दिऊँ?” तिनीहरूले जवाफ दिए, “तिनीहरूलाई यसो भन्‍नुहोस्– ‘मेरा बुबाका कम्‍मरभन्दा मेरो कान्‍छी औँली झन् मोटो छ।’ मेरो बुबाले तिमीहरूलाई गह्रौं भारी बोकाए, ‘म ती बोझ अझ गह्रौं पारिदिनेछु।’ उनले तिमीहरूलाई हलुङ्ग कोर्राले हिर्काएथे, म घोडाको चाबुक लाउनेछु’।” तीन दिनपछि यारोबाम र सबै मानिसहरू रहबाम राजाकहाँ उनको आदेशअनुसार आए। राजाले बुढापाकाहरूको सल्‍लाह मानेनन् र ठिटाहरूको सल्‍लाहअनुसार मानिसहरूसित कड्केर कुरा गरे। उनले भने, “मेरा बुबाले तिमीहरूलाई गह्रौं भारी बोकाए, म अझ गह्रौं भारी बोकाउनेछु। उनले हलुङ्ग कोर्राले हिर्काएथे, म घोडाको चाबुक लाउनेछु!” शीलोका अगमवक्ता अहियाहद्वारा परमप्रभुले नबातको छोरो यारोबामलाई भन्‍नुभएको कुरा पूरा गर्ने उहाँको इच्‍छा थियो। यसैकारण राजाले प्रजाका कुरामा केही ध्‍यान दिएनन्।