गलाती 2:1-10

चौध वर्षपछि बारनाबाससँग तीतसलाई साथमा लिई म फेरि यरूशलेम गएँ। ईश्‍वरीय प्रकाश पाएअनुसार म गएँ, र तिनीहरूका सामुन्‍ने त्‍यही सुसमाचार राखेँ, जो म अन्‍यजातिहरूलाई प्रचार गर्दछु। तर अगुवाझैँ देखा पर्नेहरूका सामुन्‍ने मैले यो एकान्‍तमा प्रस्‍तुत गरें, ताकि मैले जो दौड दौडें वा दौडिरहेको छु, त्‍यो व्‍यर्थ नहोस्‌। तर मेरो साथमा हुने तीतसलाई ग्रीक भए तापनि खतना हुनुपर्छ भनेर कसैले कर लाएन। खतनाको यो कुरा उठ्यो, किनकि कति झूटा भाइहरू हाम्रो दलभित्र गुप्‍त रूपले पसिकन ख्रीष्‍टमा भएको हाम्रो स्‍वतन्‍त्रताको चेवा गरी हामीलाई बन्‍धनमा ल्‍याउन चाहन्‍थे। सुसमाचारको सत्‍यता तिमीहरूका लागि सुरक्षित रहोस्‌ भनेर तिनीहरूका सामुन्‍ने हामी एकै पलका निम्‍ति पनि झुकेनौं। प्रतिष्‍ठित देखा पर्ने व्‍यक्तिहरू जो थिए— र तिनीहरू जस्‍ता भए तापनि मलाई त केही फरक पर्दैन, परमेश्‍वरले मानिसको पनपक्ष गर्नुहुन्‍न— यिनीहरूले मेरो सन्‍देशमा केही थपिदिएनन्‌। तर झन्‌ उल्‍टो, तिनीहरूले देखे, कि बेखतनाकाहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्ने अभिभारा मलाई दिइएको थियो, जसरी खतनाकाहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्ने अभिभारा पत्रुसलाई दिइएको थियो। परमेश्‍वर, जसले पत्रुसको प्रेरितपनद्वारा खतनाकाहरूका बीचमा काम गर्नुभयो, मद्वारा पनि अन्‍यजातिहरूका बीचमा काम गर्नुभयो। याकूब, केफास र यूहन्‍ना, जो मण्‍डलीका खम्‍बाहरू थिए, तिनीहरूले ममाथि भएको अनुग्रह थाहा पाएपछि मलाई र बारनाबासलाई सङ्गतिको दाहिने हात दिए। हामी अन्‍यजातिहरूकहाँ जाने र उनीहरूचाहिँ खतनाकाहरूकहाँ जाने भन्‍ने निश्‍चय गरे। केवल उनीहरूको यही इच्‍छा थियो, कि गरीबमाथि हाम्रो सम्‍झना रहोस्‌। त्‍यसो गर्न म पनि उत्‍सुक थिएँ।