၄ ဓမ္မရာဇဝင် 7:3-8

ထို​အ​ခါ မြို့​တံ​ခါး​ဝ၌​ထိုင်​လျက်​ရှိ​သော လူ​နူ​လေး​ယောက်​တို့​က၊ ငါ​တို့​သည် သေ​သည်​တိုင်​အောင် အ​ဘယ်​ကြောင့် ဤ​အ​ရပ်၌ ထိုင်​ရ​မည်​နည်း။ မြို့​ထဲ​သို့​ဝင်​လျှင် အ​စာ​ခေါင်း​ပါး​သော​ကြောင့် သေ​ရ​မည်။ ဤ​အ​ရပ်၌ ထိုင်​လျက်​နေ​လျှင်​လည်း သေ​ရ​မည်။ သို့​ဖြစ်၍ ရှု​ရိ​တပ်​သို့ ဝင်​စား​ကြ​ကုန်​အံ့။ သူ​တို့​သည် အ​သက်​ရှင်​စေ​လျှင် ရှင်​ရ​မည်။ သတ်​လျှင်​သေ​ရ​မည်​ဟု တိုင်​ပင်​ပြီး​လျှင်၊ မိုး​မ​လင်း​မီ​ထ၍ ရှု​ရိ​တပ်​သို့​သွား​ကြ၏။ တပ်​ဦး​သို့ ရောက်​သော​အ​ခါ အ​ဘယ်​သူ​ကို​မျှ မ​တွေ့​ကြ။ အ​ကြောင်း​မူ​ကား၊ ရှု​ရိ​လူ​တို့​သည် ရ​ထား​စီး​သူ​ရဲ၊ မြင်း​စီး​သူ​ရဲ၊ များ​စွာ​သော ဗိုလ်​ခြေ​အ​သံ​ကို ကြား​စေ​ခြင်း​ငှာ၊ ထာ​ဝ​ရ​ဘု​ရား​ပြု​တော်​မူ​သ​ဖြင့် သူ​တို့​က ဣ​သ​ရေ​လ​ရှင်​ဘု​ရင်​သည် ငါ​တို့​ကို​တိုက်​စေ​ခြင်း​ငှာ၊ ဟိ​တ္တိ​မင်း​များ၊ အဲ​ဂု​တ္တု​မင်း​များ​တို့​ကို ငှား​ပြီ​ဟု တစ်​ယောက်​ကို​တစ်​ယောက် ဆို​လျက်၊ မိုး​မ​လင်း​မီ​ထ၍ သူ​တို့​တဲ၊ မြင်း၊ မြည်း​အ​စ​ရှိ​သော တစ်​တပ်​လုံး​ကို စွန့်​ပစ်၍ ကိုယ်​အ​သက်​လွတ်​အောင် ပြေး​ကြ၏။ လူ​နူ​တို့​သည် တပ်​ဦး​သို့​ရောက်​သော​အ​ခါ၊ တဲ​တစ်​ခု​ထဲ​သို့​ဝင်၍ စား​သောက်​ပြီး​မှ၊ ရွှေ​ငွေ အ​ဝတ်​တန်​ဆာ​များ​ကို ယူ​သွား​ပြီး​လျှင် ဝှက်​ထား​ကြ၏။ နောက်​တစ်​ဖန် အ​ခြား​သော​တဲ​သို့​ဝင်၍၊ ဥ​စ္စာ​များ​ကို ယူ​သွား​ပြီး​လျှင် ဝှက်​ထား​ကြ၏။