ကောရိန္သုဩဝါဒစာပထမစောင် 12:21-26

မျက်စိ​က လက်​အား “သင့်​ကို ငါ​အလို​မ​ရှိ”​ဟု ပြော​၍​မ​ရ​သကဲ့သို့ ဦးခေါင်း​က​လည်း ခြေ​တို့​အား “သင်​တို့​ကို ငါ​အလို​မ​ရှိ”​ဟု ပြော​၍​မ​ရ​ပေ။ ထိုမျှမက ကိုယ်ခန္ဓာ​၌ ပို၍​အားနည်း​သည်​ဟု​ထင်​ရ​သော အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​တို့​သည် ပို၍​ပင်​လိုအပ်​သော အင်္ဂါ​များ​ဖြစ်​ကြ​၏။ ကိုယ်ခန္ဓာ​တွင် ဂုဏ်သရေ​မဲ့​သည်​ဟု​ထင်​ရ​သော အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​တို့​ကို ပို၍​ကြီး​သော​ဂုဏ်သရေ​ဖြင့် ငါ​တို့​ဆင်ယင်​တတ်​ကြ​၏။ ငါ​တို့​၏​အမြင်​မ​တင့်တယ်​သော အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​များ​ကို​လည်း အမြင်​တင့်တယ်​အောင် ပို၍​ဂရုစိုက်​တတ်​၏။ အမြင်​တင့်တယ်​သော အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​များ​မူကား ထိုသို့​ပြု​ရန်​မ​လိုအပ်​ပေ။ သို့သော် ဘုရားသခင်​သည် ဂုဏ်ငယ်​သော အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​များ​အား သာ၍​ကြီး​သော​ဂုဏ်သရေ​ကို​ပေး​၍ ကိုယ်ခန္ဓာ​ကို ပေါင်းစပ်​ဖွဲ့စည်း​တော်မူ​၏။ ဤသည်ကား ကိုယ်ခန္ဓာ​၌ ကွဲပြား​မှု​မ​ရှိ​ဘဲ အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​များ​သည် အချင်းချင်း​ဂရုစိုက်​ကြ​စေရန်​အတွက်​ဖြစ်​၏။ သို့ဖြစ်၍ အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​တစ်​ခု​သည် ဝေဒနာ​ခံစား​ရ​လျှင် အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​ရှိသမျှ​သည် အတူတကွ​ခံစား​ရ​ကြ​၏။ အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​တစ်​ခု​သည် ချီးမြှောက်​ခြင်း​ခံရ​လျှင် အင်္ဂါ​အစိတ်အပိုင်း​ရှိသမျှ​သည် အတူတကွ​ဝမ်းမြောက်​ကြ​၏။