Lúcas 17မှ လူကြိုက်နှစ်သက်သော ကျမ်းပိုဒ်များ။

မျှဝေရန်

Agus dubhairt sé leis: Éirigh, imthigh: óir rinne do chreideamh slán thú.

Agus má chionntuigheann sé i d’aghaidh seacht n-uaire san lá, agus é tionntódh thar ais chugat seacht n-uaire san lá, ag rádh: Tá aithreachas orm: tabhair maitheamhnas dó.

Agus nuair ba léir do dhuine acu go raibh sé glanta, tháinic sé thar ais, ag tabhairt ghlóire do Dhia de ghuth árd, Agus chaith sé é féin ar a aghaidh ag a chosa, ag tabhairt bhuidheachais; agus ba Samáiriteánach an fear seo.

Tabhairigidh aire díbh féin: Má chionntuigheann do bhráthair i d’aghaidh, tabhair achmhusán dó, agus má ghní sé aithrighe, tabhair maitheamhnas dó.

Agus d’fhreagair Íosa, agus dubhairt: An é nár glanadh deichneabhar? Agus cá bhfuil an naonbhar?

Agus dubhairt an Tighearna: Má bhíonn creideamh agaibh mar ghráinnín de shíol mhustáird, agus rádh leis an chrann mhaoildhearg seo: Tógtar as do fhréamhacha agus cuirtear san fhairrge thú, béidh sé umhal díbh.

Cibé a iarrfas a anam a shábháil, caillfidh sé é, agus cibé a chaillfeas é, congbhóchaidh sé beo é.

Agus dubhairt sé le n-a dheisciobail: Ní féidir gan scainnéil a theacht; acht is mairg do’n té tré n-a dtig siad. B’fheárr dó dá gcuirtí bró fá n-a mhuinéal agus go dteilgthí san fhairrge é, ná go dtabharadh sé scainneal do chionn de na rudaí beaga seo.

Agus mar a thárla i laethe Naoi, is amhlaidh fosta a bhéas i laethe Mhic an Duine: Bhí siad ag ithe agus ag ól, ag pósadh ban agus ghá dtabhairt lé pósadh, go dtí an lá ina ndeachaidh Naoi isteach san airc, agus go dtáinic an díle gur scrios sí iad uilig.