SŬBARMULA sŭtlah kumdian deripada anam hari lamanya, maka dibawalah ulih Isa akan Petros, dan Yakob, dan Yahya saudaranya, naik ka’atas sa’buah bukit yang tinggi, ditŭmpat sunyi.
Maka bŭrubahlah rupa Isa dihadapan marika itu, gilang gumilang mukanya spŭrti chaya matahari, maka pakieannya pun putehlah bŭrchaya chaya.
Maka hieran, klihatanlah pada marika itu Musa, dan Ilias bŭrkata kata dŭngan Isa.
Tŭtkala itu, kata Petros pada Isa, Tuhan, baiklah juga kita diam disini; bahwa jikalau angkau kahandaki, biarlah kami pŭrbuatkan tiga buah khemah disini, sa’buah bagiemu, sa’buah bagie Musa, dan sa’buah bagie Ilias.
Maka sabŭntar lagi iya bŭrkata kata itu, maka hieran, datanglah suatu awan yang bŭrchaya chaya mŭnawangi marika itu, maka hieran, kadŭngaranlah suatu suara deri dalam awan itu mŭngatakan, Inilah anakku yang kukasih, maka akan dia juga aku suka chita; maka dŭngarlah kamu akan kata katanya.
Maka apabila didŭngar ulih murid muridnya itu, maka jatohlah marika itu tŭrtiarap, sŭrta dŭngan kŭtakotan yang amat sangat.
Maka datanglah Isa mŭnjabat marika itu, katanya, Bangunlah; janganlah kamu takot.
Maka apabila marika itu mŭngangkat matanya, maka dilihatnya sa’orang pun tiada lagi, mŭlainkan Isa sahja sa’orang dirinya.