उत्पत्ती 29:1-20

मग याकोब मार्गस्थ होऊन पूर्वेकडील लोकांच्या प्रदेशात जाऊन पोहचला. तेथे त्याने पाहिले तर एका शेतात एक विहीर होती; तिच्या आसपास शेरडामेंढरांचे तीन कळप बसलेले होते; कारण त्या विहिरीतून त्या कळपांना पाणी पाजत असत; त्या विहिरीच्या तोंडावर धोंडा होता तो मोठा होता. सर्व कळप तेथे जमल्यावर विहिरीच्या तोंडावरचा धोंडा लोटून मेंढरांना पाणी पाजत आणि मग तो परत जागच्या जागी विहिरीच्या तोंडावर ठेवत. याकोब त्यांना म्हणाला, “माझ्या बांधवांनो, तुम्ही कोठले?” ते म्हणाले, “आम्ही हारानातले.” मग त्याने त्यांना विचारले, “नाहोराचा मुलगा लाबान ह्याला तुम्ही ओळखता काय?” ते म्हणाले, “ओळखतो.” तेव्हा त्याने म्हटले, “तो बरा आहे काय?” ते म्हणाले, “बरा आहे, आणि ती पाहा, त्याची मुलगी राहेल मेंढरे घेऊन इकडेच येत आहे.” तो म्हणाला, “हे पाहा, अजून दिवस बराच आहे, जनावरे एकत्र करण्याची वेळ झाली नाही, तर मेंढरांना पाणी पाजा आणि चारायला घेऊन जा.” ते म्हणाले, “तसे करता येत नाही; सर्व कळप एकत्र झाल्यावर विहिरीच्या तोंडावरचा धोंडा लोटतात आणि मग आम्ही मेंढरांना पाणी पाजत असतो.” तो त्यांच्याशी बोलत आहे इतक्यात राहेल बापाची मेंढरे घेऊन आली; कारण ती मेंढरे चारत असे. याकोबाने आपला मामा लाबान ह्याची मुलगी राहेल आणि आपला मामा लाबान ह्याची मेंढरे पाहिली तेव्हा त्याने जवळ जाऊन विहिरीच्या तोंडावरचा धोंडा लोटून आपला मामा लाबान ह्याच्या मेंढरांना पाणी पाजले. मग याकोब राहेलीचे चुंबन घेऊन मोठ्याने रडला. याकोबाने राहेलीस सांगितले, “मी तुझ्या बापाचा आप्त, रिबकेचा मुलगा आहे;” तेव्हा तिने धावत जाऊन आपल्या बापाला हे कळवले. लाबानाने आपला भाचा याकोब आल्याचे वर्तमान ऐकले तेव्हा तो धावत त्याला सामोरा गेला. त्याला आलिंगन देऊन त्याने त्याची चुंबने घेतली; त्याने त्याला आपल्या घरी नेले. मग त्याने लाबानाला सर्व वृत्तान्त कथन केला. तेव्हा लाबान त्याला म्हणाला, “होय, तू खरोखर माझ्या हाडामांसाचा आहेस.” याकोब त्याच्याकडे महिनाभर राहिला. त्यानंतर लाबान त्याला म्हणाला, “तू माझा आप्त म्हणून माझी चाकरी फुकट करावीस की काय? तुझे वेतन काय ते मला सांग.” लाबानास दोन मुली होत्या; वडील मुलीचे नाव लेआ व धाकटीचे नाव राहेल. लेआचे डोळे निस्तेज होते, पण राहेल बांध्याने सुरेख व दिसायला सुंदर होती. याकोबाची राहेलवर प्रीती बसली होती म्हणून तो म्हणाला, “आपली धाकटी मुलगी राहेल हिच्यासाठी मी सात वर्षे आपली चाकरी करीन.” ह्यावर लाबान म्हणाला, “ती परक्या माणसाला देण्यापेक्षा तुला द्यावी हे बरे; तू माझ्याकडे राहा.” तेव्हा याकोबाने राहेलीसाठी सात वर्षे चाकरी केली; तिच्यावर त्याची प्रीती असल्यामुळे ती वर्षे त्याला केवळ थोड्या दिवसांसारखी भासली.