मग एका भाटाने मोठ्याने घोषणा केली की, “अहो लोकांनो, निरनिराळ्या राष्ट्रांतील निरनिराळ्या भाषा बोलणार्या लोकांनो, तुम्हांला आज्ञा होत आहे की,
शिंग, बासरी, सतार, सारंगी, वीणा, पुंगी वगैरे वाद्यांचा ध्वनी तुमच्या कानी पडताच नबुखद्नेस्सर राजाने जी सुवर्णमूर्ती स्थापली आहे तिच्यापुढे तुम्ही साष्टांग दंडवत घालावेत;
जो कोणी तिला साष्टांग दंडवत घालणार नाही त्याला तत्क्षणीच धगधगीत अग्नीच्या भट्टीत टाकतील.”
तेव्हा शिंग, बासरी, सतार, सारंगी, वीणा वगैरे वाद्यांचा ध्वनी कानी पडताच निरनिराळ्या राष्ट्रांतील निरनिराळ्या भाषा बोलणार्या सर्व लोकांनी नबुखद्नेस्सर राजाने स्थापलेल्या त्या सुवर्णमूर्तीपुढे साष्टांग दंडवत घातले.
ह्यावर कित्येक खास्द्यांनी राजाकडे जाऊन यहूद्यांवर दोषारोप केला.
ते नबुखद्नेस्सर राजाला म्हणाले, “महाराज, चिरायू व्हा.
महाराज, आपण हुकूम केला की, शिंग, बासरी, सतार, सारंगी, वीणा, पुंगी वगैरे वाद्यांचा ध्वनी ज्या ज्या मनुष्याच्या कानी पडेल त्याने सुवर्णमूर्तीपुढे साष्टांग दंडवत घालावेत;
आणि जो कोणी साष्टांग दंडवत घालणार नाही त्याला धगधगीत अग्नीच्या भट्टीत टाकावे;
पण आपण बाबेल परगण्यावर नेमलेले शद्रख, मेशख, अबेद्नगो ह्या नावांचे कोणी यहूदी आहेत त्यांनी, महाराज, आपली पर्वा केली नाही; ते आपल्या देवांची उपासना करीत नाहीत आणि आपण स्थापलेल्या सुवर्णमूर्तीची पूजा करीत नाहीत.”