Bantawa Rai

खोक्‍कोसोओ बारकापाङ अ़चुकाखेङ्‌पाचि यायोक म़प़चिउचिकि येसु मोदाङ्‌का मोचिओ अ़चुसहराचिदा चिन्‍सि खोन्‍कि खालुसि म़खारा।
बप्‍तिस्‍मा काप़ युहन्‍नाआ ख्रिस्‍तओ अ़चुकाचिचिओ अ़तुक्‌वादा छेक्‍खादा एनुकिना अ़काखेङ्‌चि खोक्‍कोएदा सेन्‍सि छुत्‍तुचि। “दि काता खानानिन्‌ङा ओ हे, आन्‍कान्‍का निङा हुङुम्‍काओ?”
येसुआ मोचि म़लासुलोचि, “खानानिन्‌आ त़एनुम्‌ओ खोन्‍कि त़खाम्‌ओ य़ङ्‌चि युहन्‍ना खाएत्‍तानुम, दोप्‍म़क्‌चि खाम़खाङ, खोन्‍कि एक्‍सोक्‌वाचि म़कोन। क़माधामा सारिमाआ लाउचिओचि म़सेङायुङ्‌सा, खोन्‍कि फेङ्‌नाबाक्‌चि खाम़एन। म़सुवादाओचि म़खोन्‍तालोन्‍तायुङ्‌सा, खोन्‍कि मान्‍तोक्‍कादाचिआ निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुनुय़ङ्‌खान एन्‍मा अ़तोक्‌याङ। अ़ङ्‌तुक्‌वादा मान्‍केङ मान्‍मुकादा म़ना अ़नुछ्‍याङा आसिखा कातोक ओ।”
युहन्‍नाओ अ़काखेङ्‌चिआ येसु अ़छिरादाङाचुहिदा खोक्‍कोसाआ युहन्‍नाओ अ़तुक्‌वादा म़ना मुक्‍लाचि लोमा म़पुक्‍तुचि, “खानानिन लेक्‍लेक्‍लेक्‌वाओदा दि खाङ्‌सि त़लोन्‍तिन? दि ह़क्‌आ म़म्‍सुङुओ द़ङ? माङ्‌नालो खानानिन दि खाङ्‌सि त़लोन्‍तिन? दि अ़नुवाक तित्‌चि काहुम म़ना खाङ्‌सि? माआङ, अ़नुवाक तित्‌चि काहुम्‌चि ना हाङ्‌ओ अ़चुहाङ मुखा खिम्‌चिदा म़युङ। खानानिन देकि त़लोन्‍तिन म़ल़क? दि निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु खाङ्‌सि? उवा, अ़ङ्‌का अ़नुछ्‍या खानानिन लोनानिन, निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचिदाङ्‌काछाङ अ़क्‍छा तोक्‍पो म़ना त़खाम्‌युङ्‌सुम। ओ मोङा ओ। ओसोओ अ़तुक्‌वादा साम्‍कालिन्‌दा छाप्‍तायुङ्‌सा,
‘खाखो, अ़ङ्‌का अ़ङ्‌य़ङ काखुन आम्‍बु-आम्‍बु छुत्‍तुङ,
मोसाआ आम्‍नुओ बुदा आम्‍नुओ लाम चुम्‍सु।’
अ़नुछ्‍या अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, मेत्‍छामाएदाङ्‌का कालिचिदा बप्‍तिस्‍मा काप़ युहन्‍नादाङ्‌का तोक्‍पो साङ्‌छाङ मान्‍लियुक। खोन्‍नुछाङ निनाम्‍हाङ्‌होन्‌दा साङ झारादाङ्‌का अ़चुप्‍पो मुयाङ, खो युहन्‍नादाङ्‌का तोक्‍पो ओ। बप्‍तिस्‍मा काप़ युहन्‍नाआ खालुसुओदाङ्‌का आइमित्‌तारि निनाम्‍हाङ्‌होन सावाएनान पोन्‌याङ, खोन्‍किना सावापोरिओ म़नाचिआ राकाङ्‌थेत्‍नि ओ छेक्‍मा अ़लाप्‌याङ। देकिनालो बप्‍तिस्‍मा काप़ युहन्‍नाओ अ़ग़रितारि मोसाओ अ़य़ङ्‌हुप खोन्‍कि झारा निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचिआ निनाम्‍हाङ्‌होन्‌ओ अ़तुक्‌वादा निनाम्‍हाङ्‌य़ङ म़चेवा। खानानिन लोक्‍मा त़काङ्‌सिन्‌नालो तामादोत्‌याङ्‌ओ एलिया युहन्‍नाङा ओ। साङ्‌को अ़एन्‍खा अ़नाबाक याक्‌याङ मोसाआ एनुने!
ओ दुङ्‌दाओ म़नाचि अ़ङ्‌का दिएनान तोङ्‌सुङ्‌खाङ्‌च़ङ? ओ ना हाताचिदा म़युङ्‌कि नाम्‍कालोक अ़चुप्‍पो छाचिवाकोचि म़मुयाङ, मोचिआ नि अ़चुयावाचि म़बुत्‍तुचि,
‘आन्‍कान्‍का आम्‍नुओ निम्‍पाङ बासुरि मुतिन्‍का,
मेन खानानिन मान्‍थोम्‍त़दान।
आन्‍कान्‍का म़ना खुम्‍माओ छाम लुन्‍का,
मेन खानानिन सोखा मान्‍मुत़दान।’
ओ निओ, युहन्‍ना ना चायाङ्‌सा माङ्‌लो अङ्‌गुरा माङ्‌वा दुङ्‌याङ्‌सा ता, खोन्‍कि खो मोचिआ चाकावालावाआ लाउओ म़नानि अ़लोयाङ। म़नाओ अ़छा चासा खोन्‍कि दुङ्‌सा ता, खोन्‌ओसा मोचि म़य़ङ्‌याङ, ‘खानुम, ओ म़ना ना बुक्‍ध़राक, खाबात सेत्‍चावा, दाम्‍दु कालात्‌चि खोन्‍कि हेवामिचिओ अ़चुयावा!’ मेन निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुखारुदाङ्‌का चिन्‍माय़ङ य़ङ खोक्‍कोसोओ अ़चुकाचिचिलाम्‍पा अ़छ़ङ कान।”


खोन्‍किना खा-खाक्‍को सहरादा खोक्‍कोसोओ ब़द्‍धे म़दोम्‍दाओ काचिचि म़लिसायुङ्‌सा। मेन येसुआ मोचि रेन्‍मा म़पुक्‍तुचि, देकिनालो मोचि निनाम्‍हाङ्‌एदात्‍नि मान्‍लाचि।
“अ़चाअ़त्‍मादा त़छुक्‍तिन खानानिन, खोराजिन्‌दाओ म़नाचि ओ! अ़चाअ़त्‍मादा त़छुक्‍तिन खानानिन, बेथसेदादाओ म़नाचि ओ! देकिनालो खानानिन्‌एदा मुमाय़ङ्‌ओ सावापोरिओ काचिचि तुरोस खोन्‍कि सिदोन्‌दा म़मुवाओदे मोचिआ आराङ्‌ङा घोक्‍सुवारोक्‍रोक्‌ओ तित म़हुम्‍सा खोन्‍कि थाबुत्‌आ म़सोप्‍तान्‍चिन्‌कि निनाम्‍हाङ्‌एदा म़लासाचिआओ। मेन अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, छ़ङ्‌छेन्‍खा लेन खानानिन्‌दाङ्‌का तुरोस खोन्‍कि सिदोन सहरादाओ म़नाचिआ च़लोक निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुदन्‍दा आङ्‌मा अ़ऱलो लि।
कफर्नहुम्‌दाओ म़नाचि ओ! दि निनाम्‍मादु साऩङ्‌वा तोक्‍तिन्‍कानि खानानिन त़मिनिन्‌येन? खानानिन सित्‍म़ङ दुखा तोक्‍खायु त़धान। देकिनालो खानानिन्‌एदा मुमाय़ङ्‌ओ म़दोम्‍दाओ काचिचि सदोम सहरादा म़मुवाओदे, मो आय़ओ लेन्‌तारि युङायुङ्‌साओ। मेन अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, छ़ङ्‌छेन्‍खा लेन खानानिन्‌दाङ्‌का सदोम सहरादाओ म़नाचिआ च़लोक निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुदन्‍दा आङ्‌मा अ़ऱलो लि।”


मोन्‍ग़रि येसु म़य़ङा, “आपो, निनाम्‍मा खोन्‍कि हेन्‍खामादाओ हाङ्‌पा, अ़ङ्‌का खानानिन आलाङ प़नाङ्‌नानिन, देकिनालो खानानिन्‌आ ओ य़ङ्‌चि खारु कातोक खोन्‍कि तायाहाङ्‌पाचिदाङ्‌का त़कुम्‍सुम, खोन्‍कि छाचि मो खाङ्‌त़मेत्‍तुम्‍च़म। उवा, आपो, देकिनालो ओवात्‍निङा च़मा खानानिन त़स़न।”
खोन्‍किना येसु म़य़ङा, “अ़ङ्‌पापाआ झारा सामाचिएदा पाङ्‌मुमा सावा अ़ङ्‌का ऩपुवाङ्‌युङ्‌साङ। निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुछा साङ निकि अ़ङ्‌पापाएदाङ्‌का साङ्‌आछाङ अ़सिन्‍तुन। अ़ङ्‌पापा साङ निकिना अ़ङ्‌काएदाङ्‌का साङ्‌आछाङ अ़सिन्‍तुन। खोन्‍कि अ़ङ्‌का साङ्‌एदा खाङ मुमानि मिन्‍ङा, मोएदाङ्‌का नि साङ्‌आछाङ अ़ङ्‌पापा साङ निकिना अ़सिन्‍तुन।
झारा त़होत्‍तिन्‌ओ खोन्‍कि पाङ्‌आ त़तिमिन्‌ओचि ओ, अ़ङ्‌काएदा तानिन। अ़ङ्‌का खानानिन सावातोम्‍मा प़नानिन। अ़ङ्‌कोम खुयानुम, खोन्‍कि अ़ङ्‌काएदाङ्‌का चिन्‍तानिन्‍चिन, देकिनालो अ़ङ्‌मिन्‍मा नोत्‌याङ्‌ओ खोन्‍कि कासिम्‍नान्‍चिन मुङाङा। खोन्‍किना खानानिन्‌आ आम्‍नुओ ह़ङ्‌म़ङ्‌चिदा सावातोम्‍मा त़तोक्‍तुम। देकिनालो अ़ङ्‌कोम नुसुम्‍पेन्‍ताओ मुयाङ, खोन्‍कि अ़ङ्‌पाङ याङ्‌याङ।”

ऐका मत्‍ति 11