Bantawa Rai

अ़क लेन दाम्‍दु कालात्‍पाचि खोन्‍कि नि हेवामिचि ब़द्‍धेकापाङ येसुओ अ़चुय़ङ एन्‍सि खोक्‍कोसोओ अ़चुच़क्‍दात्‍नि म़ताङा। मेन फरिसिचि खोन्‍कि य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचि छुऩङ्‌वा म़मुवा, “ओ म़नाआ ना हेवामिचि लोउचि खोन्‍कि मोचिएनान चा दुङ।”
खोन्‌ओसा येसुआ ओ दोय़ङ्‌ला खाम़एत्‍तुचि: “खानानिन्‌दाङ्‌का खाक्‍को म़नाओ अ़क सये अ़भेराचिदा, अ़क्‌तात माखात्‌नालो दि मोसाआ उनान्‍सयेकातात अ़भेराचि चान्‍खादाङा छिरुदाचिकि मो माखाराओ अ़भेरा मान्‍धित्‌युक्‍तुतारि लाम्‍सि अ़खात्‍निन कि? खाउग़रि मोसाआ अ़भेरा धिरु, मोन्‍ग़रि अ़ऩङानुयाङ्‌सा मो भेरा अ़भाक्‍ताङ्‌दु पाउ। खोसाआ अ़खिम्‌दा तारुकि अ़यावाचि खोन्‍कि अ़तेन्‍पाङ्‌चि अ़क्‍नि बुत्‍तुचिकि लोचि, ‘अ़ङ्‌काएनान ऩङानुसानिन्‍चिन। देकिनालो माखाराओ अ़ङ्‌भेरा अ़ङ्‌का धिरुङ्‌युङ्‌सुङ!’ अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, मोवात्‍निङा हेवादाङ्‌का लामा अ़दोत्‍निन्‌ओ उनान्‍सयेकापाङ साम्‌योक्‍मिचिएदाङ्‌का हेवादाङ्‌का काला अ़क्‍छा हेवामिओ निकि निनाम्‍मादु झारासोओ ब़द्‍धे अ़चुऩङानु।”

“माङ्‌लो अ़क्‍छा मेत्‍छामाएदा दस्‌कातात रुपाओ फेक्‌वा युङाङा। खोसाआ अ़क्‌तात मासुनालो दि मोसाआ कुपि लोङ्‌सुकि खिम ब़क्‌याङ्‌सा मो मान्‍धित्‌युक्‍तुतारि नुलोक अ़लामुन कि? मासुओ अ़फेक्‌वा धिरुनालो मोसाआ अ़यावाचि खोन्‍कि अ़तेन्‍पाङ्‌चि अ़क्‍नि बुत्‍तुचिकि लोचि, ‘अ़ङ्‌काएनान ऩङानुसानिन्‍चिन। देकिनालो माखाराओ अ़ङ्‌फेक्‌वा अ़ङ्‌का धिरुङ्‌युङ्‌सुङ।’ अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, मोवात्‍निङा अ़हेवादाङ्‌का काला अ़क्‍छा हेवामिओ निकि निनाम्‍हाङ काफाचिओ अ़चुऩङानु।”

खोन्‍कि येसुआ नि दोय़ङ्‌ला खाम़एत्‍तुचि, “अ़क्‍छा म़नाओ ह़वाङ अ़छाचि युङाङाचि। अ़सिप्‍पाछाआ अ़पा लो, ‘आपो, अ़ङ्‌का तोक्‍मादोत्‌याङ्‌ओ चासुम्‍छेन्‍बिओ अ़ङ्‌लोक अ़ङ्‌का पुवाङ्‌ऩङ।’ अ़पाआ अ़चासुम्‍छेन्‍बि मो अ़छाचि हात्‍तुचि।
अ़क्‍चित लेन्‌किङा अ़सिप्‍पाछाआ झारा अ़चासुम्‍छेन्‍बि कोउकि प़न्‍था खारा। खोन्‍कि मोदा अ़ताकावा च़याङ्‌सा अ़छेन्‍बि लुक्‍तुखाइसु। झारा अ़छेन्‍बि याङुखाइसुचिउकि मो हेन्‍कोप्‌दा चाअ़त्‍लो स़ङ्‌साक्‌वा लुवा, खोन्‍कि खो दित्‍छाङ मान्‍तोक्‍कादा लिसा। खोन्‍किना खो मो हेन्‍कोप्‌दाओ अ़क्‍छा म़नाएदा काचि मुचासि खारा। खोन्‍कि मो म़नाआ मो भाक चान्‍सि अ़व़क्‌दा छुत्‍तु। खोन्‍कि भाक्‌आ चाओ स़ङ्‌सिवानुछाङ चामा तोक्‍तुदे खोसोओ अ़ऩङानुवाओ। मेन साङ्‌आछाङ मो दित्‍छाङ मान्‍प़अ़दाङा।
मोसोओ अ़खारु छेक्‍ताकि मो य़ङा, ‘अ़ङ्‌पाओ अ़काफाचि देम्‍कापाङ्‌साआ ब़द्‍धे अ़चाकिछाङ अ़हेन! मेन अ़ङ्‌का ओदा सास़ङाकि स़मादामा मुङाङा! अ़ङ्‌का छिरुङ्‌दाङ्‌कि अ़ङ्‌पाओ अ़खिम्‌दा लाङाखात्‍ङा, खोन्‍कि खो लोङ, आपो, अ़ङ्‌का निनाम्‍हाङ खोन्‍कि आम्‍नुओ देङ्‌सालाप्‍पादा हेवा मुङ्‌युङ्‌सुङ। हान्‌दाङ्‌का अ़ङ्‌का आम्‍नुओ छानि लोमाङा अ़खान्‍ऩङ। मेन अ़ङ्‌का अ़क्‍छा आम्‍नुओ काफाचिवात्‍निओ काचि कामु मुवाङ्‌ऩङ।’
खोन्‍किना मो पुवालोन्‍ताकि अ़पाओ अ़खिम्‌दा लासाखारा। खो अ़थायाङा बानाङाओ अ़पाआ खाकि अ़पाओ अ़सोम्‍तुआ। अ़छाएह्‍यात्‍नि लोराखाराकि अ़पाआ हेप्‍तु, खोन्‍कि चुप्‍मा मेत्‍तु। अ़छाआ अ़पा लो, ‘आपो, अ़ङ्‌का निनाम्‍हाङ खोन्‍कि आम्‍नुओ देङ्‌सालाप्‍पादा हेवा मुङ्‌युङ्‌सुङ। हान्‌दाङ्‌का अ़ङ्‌का आम्‍नुओ छानि लोमाङा अ़खान्‍ऩङ।’
मेन अ़पाआ अ़काफाचि लोचि, ‘च़क्‍नि झारादाङ्‌का अ़नुवाक तित बात्‍तानुम्‌कि मो हुम्‍मेत्‍तानुम। अ़छुक्‍कुसिप्‌दा छोक्‌वेन्‍मा खोन्‍कि अ़लाङ्‌दा लाङ्‌सुप वात्‍तानुम। पित्‌ओ नुम्‍माय़ङ अ़ऩवाराछा बात्‍तानुम्‌कि सेरानुम। खोन्‍कि आन्‍कान खाबाचा चान्‌कि आन्‍ऩङानुसिन्‍चिन्‍ने। देकिनालो ओ अ़ङ्‌छा सुवादावात्‍नि लिसाओ मेन लासाह़ङायुङ्‌सा, मासावात्‍नि लिसाओ मेन धिरायुङ्‌सा!’ मोवात्‍नि मोचिआ अ़चुऩङानुमान्‍चिन अ़पुङ्‌सा।
मोन्‍ग़रि कुम्‍पा छा व़क्‌दा युङाङा। लासाकि खिम च़क्‌दा तादिसाहिदा म़नाचि केन साङ्‌याङ्‌सा म़थोमाङाओ एनुचि। खोन्‍कि खोसाआ अ़काफाचिएदाङ्‌का अ़क्‍छा बुत्‍तुकि ‘ओ केन खोन्‍कि थोम्‍माय़ङ देकिना ओ?’नि सेनु। अ़काफाआ लो, ‘आम्‍नुओ निछा लासातायुङ्‌सा। खो नुलोक लासाताओसाआ आम्‍नुओ पापाआ अ़क्‌तात पित्‌ओ नुम्‍माय़ङ अ़ऩवाराछा सेरुकि खाबाचा म़चायाङ।’
मेन कुम्‍पाछाओ अ़माइसुङ कारा, खोन्‍कि खिम्‍हुत्‌दा वाङ्‌माछाङ छुन्‍ता। खोन्‌ओसा अ़पा लोन्‍ताकि अ़छा सोन्‍तु। मेन अ़कुम्‍पाछाआ अ़पा ओवात्‍नि लो, ‘खानुम! ओन्‍कादोङ्‌तारि अ़ङ्‌का आम्‍नुओ निकि काचि मुङाङा खोन्‍कि खानानिन्‌आ त़लोनिओ झारा य़ङ्‌चि मुङ्‌युङ्‌सुङ्‌च़ङ। मेन खानानिन्‌आ अ़ङ्‌का देम्‍खाछाङ अ़ङ्‌यावाचिएनान खाबाचा चामा अ़क्‌तात मेनेत्‍छाछाङ मान्‍प़त़दानि। मेन आम्‍नुओ छेन्‍बि ओगिबेखाचिएनान कायाङ ओ आम्‍नुओ छा ताहिदा खानानिन्‌आ पित्‌ओ नुम्‍माय़ङ अ़नावाराछा खोसोओ निकि त़सेरुम!’
अ़पाआ अ़कुम्‍पाछा लो, ‘अ़ङ्‌छा, खाना ना अ़धुन्‌ङा अ़ङ्‌काएनान त़युङ्‌युङ्‌याङ, खोन्‍कि झारा अ़ङ्‌चासुम्‍छेन्‍बि आम्‍कोङा ओ। मेन आन्‍कान खाबाचा चामा खोन्‍कि ऩङानुमान्‍चिन्‍दोराङाओ। देकिनालो ओ आम्‍निछा सुवादावात्‍निओ, हान ह़ङायुङ्‌सा, मासावात्‍निओ, धिरायुङ्‌सा।’”

ऐका लुका 15