Псалми 77:1-20

Со гласот свој викам кон Бога, со гласот свој кон Бога, за да ме чуе. Во денот на тагата моја Го барам Бога ноќе, со издигнати раце кон Него неуморно; но душата моја не може да се утеши. Го спомнувам Бога и воздивнувам, размислувам и духот мој малаксува. Будни се очите мои, се вознемирив и не можам да говорам. Размислував за дамнешните дни, и се сетив за старите години. Размислував ноќе со срцето свое, а духот мој ме испитуваше; зар Господ засекогаш отфрла и не сака ли повеќе да биде благонакло­нет, или засекогаш престанала Него­вата милост, и Неговите ветувања се пресекле за сите родови? Зар Господ заборавил на штедроста Своја? Зар во гневот Свој ќе го затвори Своето милосрдие? Па си реков: „Ова е мојата болка: десницата на Севишниот се изменила.“ Ќе си спомнам за делата на Господ; ќе се потсетам на дамнеш­ните чудесни дела; ќе ги разгледувам сите Твои дела и ќе мислам на Твоите моќни дела. Боже, Твојот пат е свет. Кој бог е толку голем, како нашиот Бог!? Ти си Бог, Кој прави чудеса; Ти ја покажа силата Своја меѓу народите; Ти со мишката Своја го избави Твојот народ, синовите на Јаков и на Јосиф. Те видоа, Боже, водите, Те видоа водите и се разбрануваа, и бездните затрепереа. Од облаците се излеа вода, загр­меа небесата зашто стрелите Твои пролетуваа. Татнежот на Твојот гром се разнесуваше низ виорот; светкавици ја осветлуваа вселената; Земјата трепе­реше и се тресеше. Твојот пат водеше низ морето, Твоите патеки преку моќните води, но Твоите траги не се познаваа. Ти ги водеше како стадо луѓето Твои преку раката на Мојсеј и Арон.