2 Царевите 7:3-20

При влезот на портите имаше четво­рица лепрозни, и тие си говореа еден на друг: „Зошто да седиме тука, очекувајќи ја смртта? Ако сакаме да одиме во град, во градот има само глад, и таму ќе умреме; ако, пак, седиме тука, пак ќе умреме. Подобро да одиме во логорот на Ара­мејците: ако нѐ остават живи, ќе живее­ме; ако нѐ убијат, ќе умреме.“ И станаа во самрак за да одат во арамејскиот логор. И дојдоа до крајот на логорот, и ете, таму нема ниеден човек. Зашто Господ беше направил така што во арамејскиот логор се слушна топот од коли, 'ржење на коњи, шум од голема војска. И Арамејците си беа рекле еден на друг: „Навистина, израелскиот цар ги најмил против нас хи­тиските и египетските цареви за да нѐ избркаат.“ Затоа беа станале и избегале во тем­нината и ги оставиле шаторите свои, и коњите свои, и магарињата свои – цели­от логор, како што си бил, и беа избегале за да се спасат. И лепрозните дојдоа до крајот на логорот, влегоа во еден шатор, јадеа и пиеја, и зедоа оттаму сребро, и злато, и облека, па отидоа, та ги сокрија. Влегоа и во друг шатор, и оттаму зедоа плен, па отидоа и го сокрија. И си рекоа еден на друг: „Не пра­виме добро. Овој ден е ден за радосна вест; ако се забавиме и чекаме да се раздени, ќе бидеме виновни. Затоа да оди­ме и да соопштиме во царскиот дом.“ Дојдоа, ги повикаа царските вра­тари и им раскажаа, велејќи: „Бевме во арамејскиот логор, и ете, таму нема ни човек, ни глас човечки, туку само вр­зани коњи, и врзани магариња, а шато­рите, оставени како што си се.“ Вратарите извикаа и ја соопштија веста во самиот царски двор. Преку ноќта царот стана и им кажа на слугите свои: „Ќе ви кажам што спремаат со нас Арамејците. Тие знаат дека страдаме од глад, та излегле од логорот да се сокријат во нивите, мислејќи вака: кога ќе изле­зат од градот, живи ќе ги фатиме и ќе навлеземе во градот.“ Одговори еден од слугите негови и му рече: „Да земеме пет коњи од останатите во градот, зашто и онака и тие ќе погинат како сето мноштво Изра­елци што остана во градот. Да испратиме и да видиме.“ И зедоа два впрегнати коња. И царот испрати по арамејската војска, велејќи: „Одете и видете!“ И одеа по нив до Јордан; а тоа, це­лиот пат беше посеан со облеки и други предмети што Арамејците ги беа исфр­лиле во брзото свое бегање. Се вратија пратениците и му јавија на царот. Тогаш народот излезе и го разграби логорот на Арамејците, и една сеа чис­то брашно се продаваше за еден шекел сребро, а две сеи јачмен – за еден шекел сребро, според словото Господово. И царот го остави кај портите оној дворјанин, врз чија рака се потпираше, и народот го притисна на портите, и тој умре, како што беше рекол Божјиот човек, кога царот беше кај него. Кога Божјиот човек му беше зборувал на царот вака: „Две сеи јачмен – за шекел, и една сеа чисто брашно – за ше­кел ќе се продава утре во ова време пред портите на Самарија,“ тогаш тој дворјанин му одговори на Божјиот човек и рече: „Ако Господ ду­ри и прозорци отвореше на небото, и тогаш можеше ли да биде такво неш­то?“ А тој му рече: „Со очите свои ќе го видиш тоа, но нема да јадеш од него.“ Така и стана со него: го изгази народот пред портите, и тој умре.