Популарни Библиски стихови од Marcus 14

Сподели

Agus aduḃairt sé, Abbá, a Aṫair, atá gaċ niḋ ar ċumas duit; cuir an cupán so ḋíom: ná déantar, áṁ, an niḋ is toil liom‐sa, aċt an niḋ is toil leat‐sa.

Déanaiḋ faire agus urnaiġe ċum naċ raċaiḋ siḃ i gcaṫú: bíonn an spioraid lán‐toilteanaċ, aċt bíonn an ċolann lag.

Agus adeirim liḃ go fírinneaċ, Cibé áit ar fud an doṁain uile ’n‐a gcraoḃscaoilfear an soiscéal, inneosfar an gníoṁ atá déanta ag an mnaoi seo, mar ċuiṁne uirṫi.

Agus adubairt sé leo, Atá brón an ḃáis ar m’anam: fanaiḋ‐se annso, agus déanaiḋ faire.

Agus nuair do ḃíodar ag iṫe, do ṫóg sé arán, agus do ḃeannuiġ agus do ḃris sé é, agus ṫug sé ḋóiḃ é, agus aduḃairt sé, Glacaiḋ: is é seo mo ċorp

Agus do ṫóg sé cupán, agus do ġaḃ sé buiḋeaċas, agus ṫug sé ḋóiḃ é: agus d’óladar uile as. Agus aduḃairt sé leo, Is í seo m’ḟuil ’san tiomna nua doirtfear ar son móráin.

Agus aduḃairt Íosa leo, Do‐ġeoḃaiḋ siḃ uile scannal ionnam: óir atá scríoḃṫa, Buailfead an t‐aoḋaire, agus scaipfear na caoiriġ.

Éiriġiḋ, bímís ag imṫeaċt, an té a ḃraiṫfeas mé atá sé i ḃfogas dúinn.

Agus aduḃairt Íosa leis, Adeirim leat go fírinneaċ, an lá indiu, anoċt féin, sara nglaoḋfaiḋ an coileaċ an dara h‐uair, go séanfair mé fá ṫrí.