Baverset oyo Eyebani Mpenza ewuti na لوقا 8

Kabola

اما دونه‌هایی که خارِ خاکِ دِله کَتِنه، کسانی هسّنه که کِلام رِه با دل پاک و نیکو اِشنانّه و اونرِه قایِم گِرِنّه، وتا آخِر موندِننه و ثمر یارِنّه.

دونه‌هایی که تَلی‌ها دِله کَفِنه، کسانی هسّنه که اِشنانّه و ایمان یارِننه، اما نگِرونی‌ها، مال و منال، و کیف زندگی اوناره خفه کانده و نییلنه اون ایمان ثمر هاده.

دونه‌هایی که سَنگها دِله کَفِنه، کسانی هستنه که وقتی کِلام رِه اِشناننه اون رِه با شادی قَبول کانّه، اما ریشه نِدارِنه. اینها مدت کمی ایمان دارِننه، اما آزمایش موقع شه ایمان رِه از دست دِنّه.

پس ویشونه بائوته: «شِمه ایمان کوهه؟» شاگِردون با تعجب و ترس همدیگه جه پرسینه: «اینتا کی هَسّه که حتی باد و اوو رِه دستور دِنه و اونا وِنه حرف رِه اِطاعِت کانّه.»

دونه‌هایی که راه دِله کَفِنه، کسانی هسّنه که کِلام رِه اِشنانّه، اما شیطون اِنه و اونا رِه ویشونه دِل دلجه دِزّنه، تا نتونند ایمان بیارِن و نجات پِدا هاکانند.

هیچ چیز پِنهونی نی‌یه که پدیدار نَووهه، و هیچ چیز پِنهونی نی‌یه که آشکار نَووهه.

اون زِنا وقتی بَدییه نَتتونده جا بَخاره، با ترس و لرز جلو بییَمو و وِنه لینگه سَر دَکِته وهمه جلو بائوته چه ایسته وِ رِه لمس هاکارده و چجوری در‌دَم شفا بَییته. عیسی وِ رِه بائوته: دِتِر ته ایمان ته رِه شفا هادا. به‌سِلامت بور.

شاگِردون عیسی پَلی بوردِنه و وِ رِه بیدار هاکاردِنه، بائوتِنه: «ای اِستا، ای اِستا، اندِه نَموندِسّه غرق بَووئیم!» عیسی خو جه راست بَییه و باد و موج سر داد بَزوهه. توفان هِنیشتِه و همه جا آروم بَییه.