Bantawa Rai

येसु भ़ऱदुङ्‌का म़धान्‍तान्‍चिन्‌किना ब़द्‍धे म़ना मुक्‍लाचिआ खोक्‍को अ़त़ङ्‌ता। अ़क्‍छा क़माधामा सारिमाआ लाउओ म़ना खोक्‍कोएदा ताकि खोक्‍कोसोओ अ़चुबुदा अ़तुम्‍प़छ़क तोम्‍तु खोन्‍कि लो, “हाङ्‌पो, खानानिन त़मिनिन्‌नालो अ़ङ्‌का सेङ्‌मा त़ऱङाऩङ।” खोक्‍कोसाआ अ़चुछुक अ़फेसाकि खो अ़नोप्‍ता खोन्‍कि अ़लोवा, “अ़ङ्‌का मिन्‍ङाङा, खाना नुवालावा!” खोन्‍कि मोन्‍ग़रिङा खोसोओ अ़क़माधामा सारिमादाङ्‌का नुवाखारा। खोन्‍कि येसुआ मो अ़लोवा, “एनु खो, साङ्‌छाङ खामान्‌एत्‍दोचि! मेन खारा, खोन्‍कि आप्‍पि काब़क्‍पाएदा खाङ्‌मुसान्‍चिन, खोन्‍कि निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु मोसाआ लोमाय़ङ्‌ओ छुक्‍दाम पाउ, खोन्‍कि म़नाचिओ निम्‍पाङ सालुम्‍स़ङ लिने।”


येसु कफर्नहुम सहरादा म़वाङाहिदा अ़क्‍छा रोमि कप्‍ताना खोक्‍कोएदा ताकि छुक फाङ्‌याङ्‌सा य़ङा, “हाङ्‌पो, अ़ङ्‌काफा लाङ्‌छुक ख़न्‍माखात्‍मा सारिमाआ चाअ़त्‍लो दुखाआ खिम्‌दाङा अ़इम्‍खादा ध़याङ।”
येसुआ खो अ़लोवा, “अ़ङ्‌का खात्‍ङाकि मो नुसुङ।”
मेन कप्‍तानाआ लासुलो, “हाङ्‌पो, अ़ङ्‌खिम्‌दा खानानिन वाक्‍मा अ़खान्‍ङाओ अ़ङ्‌का अ़मुऩङ्‌ऩङ। मेन खानानिन्‌आ ‘नुवाखारा!’नि लोनिप़नि खोन्‍कि अ़ङ्‌हारुक नुखात। अ़ङ्‌का सिन्‍तुङ्‌योङ देकिनालो अ़ङ्‌का आप्‍पिछाङ अ़ङ्‌छोङ्‌दुओ पाङ्‌यिचिओ अ़चुपाङ्‌दा याक्‍ङाङा, खोन्‍कि अ़ङ्‌पाङ्‌दा रात्‍खामिचि म़याक्‌याङ। अ़ङ्‌का अ़क्‍छा ‘खारा!’नि लोङ, खोन्‍कि मो खात, नि ‘बाना!’नि लोङ खोन्‍कि मो बान। अ़ङ्‌का अ़ङ्‌हारुक, ‘ओ मु!’नि लोङ, खोन्‍कि खोसाआ मो मु।”
खोसोओ अ़य़ङ अ़एनाकि येसु दोम्‍तुदो, खोन्‍कि खोक्‍को कात़ङ्‌चिएह्‍यात्‍नि म़हुसान्‍चिन्‌कि म़लोचि, “अ़नुछ्‍या, अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, इस्राएल्‌दाओ साङ्‌एदाछाङ ओन तोक्‍पो साकोङ्‌छ़ङ अ़ङ्‌का मान्‍धित्‌युक्‍तुङ। अ़ङ्‌का खानानिन लोनाङ्‌नानिन, झारा हेन्‍खामादाओ बुसुहोन, देङ्‌सुहोन्‌याङ्‌का, धाउहोन, ह्‍युहोन्‌युङ्‌का म़नाचि म़ताकि अब्राहाम, इसहाक खोन्‍कि याकुब्‌एनान निनाम्‍हाङ्‌होन्‌दा खाबाचा चाखादा म़युङ। मेन मो हाङ्‌होन्‍दाओ अ़चुछाचि बुङ्‌खायाओ कुन्‌यामादा निनाम्‍हाङ्‌आ म़वेत्‍तुखाइसुचि। मोदा म़नाचि म़खाप खोन्‍कि अ़चुक़ङ अ़ऱक।”
खोन्‍कि येसुआ मो कप्‍ताना अ़लोवा, “खारा! देत्‍नि खाना साकोङ्‌छ़ङ त़मुयुङ्‌सु, मोवात्‍निङा लि।” खोन्‍कि मो कप्‍तानाओ अ़काफा मोन्‍ग़रिङा नुवाखारा।


येसु पत्रुस्‌ओ अ़खिम्‌दा म़ताला। खोक्‍कोसाआ पत्रुस्‌ओ अ़छादिमा चाअ़त्‍लो माङ्‌धिन्‌आ अ़इम्‍खादाङा धुवाङाओ अ़खा। येसुआ मोसोओ अ़छुक अ़नोप्‍ता, खोन्‍कि मो माङ्‌धिन्‌आ लेरु, खोन्‍किना मो पुवालोन्‍ताकि खोक्‍को ब़रु।
खोन्‍किना मो अ़नाम्‍प़क, म़नाचिआ येसुएदा ब़द्‍धेकापाङ चाकावालावाआ लाउचिओ म़नाचि म़तारुचि। खोन्‍कि येसुआ अ़चुलोमाय़ङ्‌लाम्‍पा चाकावालावाचि म़लोइसुखाइसुचि, खोन्‍कि झारा कातुक्‌चि म़नुसुचि। निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु यसैयाआ चेउओ य़ङ तामालामाओ निम्‍पाङ ओ लिसाओ,
“खोक्‍कोसाआ आप्‍पि आन्‍मान्‍ऱदामाचि
खोन्‍कि आन्‍सारिमाचि आन्‍कान्‌एदाङ्‌का म़लारुखाइसुचि।”


येसुआ अ़चुऱङ्‌कोप्‍नि ब़द्‍धे म़ना मुक्‍लाचि म़खाचिकिना खोक्‍कोसाआ अ़चुकाखेङ्‌पाचि “धियाङ्‌वामाओ अ़ह्‍याउधेत खारिन्‍ने”नि म़लोचि। अ़क्‍छा य़ङ्‌हुप काचिन्‍पा खोक्‍कोएदा ताकि लो, “काचिन्‍पो, खानानिन खादा त़खारिन्‌नुछाङ अ़ङ्‌का त़ङ्‌नानिन।”
खोन्‍कि येसुआ मो अ़लोवा, “हाप्‍सुचिओ अ़चुयुङ्‌खा बुक्‍ताङ्‌चि खोन्‍कि नाम्‍छ़ऱदु कापेन छोङ्‌वाचिओ अ़चुयाङ्‌चि म़याक्‌याङ, मेन म़नाओ अ़छाओ ना अ़ताङ नान्‍खाछाङ मात्‍द़ङ।” खोन्‍किना अ़चुओ काखेङ्‌चिएदाओ अ़क्‍छाआ लो, “हाङ्‌पो, बुया अ़ङ्‌का खात्‍माकि अ़ङ्‌पा खुम्‍मा प़नि।”
येसुआ मो अ़लोवा, “खाना अ़ङ्‌का त़ङ्‌ताङ। म़सुवादाओचि आप्‍पिओ म़सुवादाओचिआ म़खुम्‍तुचिने,”


खोन्‍किना खोक्‍को नावादा म़वाङा खोन्‍कि खोक्‍कोसोओ अ़चुकाखेङ्‌पाचिआ खोक्‍को अ़त़ङ्‌ता। मोन्‍ग़रिङा धियाङ्‌वामादा क़माकात्‍तुओ कुह़क्‍मा बाना, खोन्‍कि चाक्‌वाओ अ़लोङ्‌वात्‌चिआ नावा भेप्‍मा पुङ्‌सु। मेन येसु म़इम्‍साङा। खोन्‍कि अ़चुकाखेङ्‌पाचि म़खाराकि ओवात्‍नि य़ङ्‌सा खोक्‍को अ़थिन्‍ता, “हाङ्‌पो लेन्‍नि, आन्‍कान वालुम्‍माखात्‍मा मुन्‌येन।”
येसुआ मोचि म़लोचि, “देम्‌छाङ साकोङ्‌छ़ङ मान्‍मुकादाचि ओ, खानानिन देकि त़क़सिन्‌येन?” खोन्‍किना येसु म़पुवालोन्‍ताकि खोक्‍कोसाआ कुह़क्‍मा खोन्‍कि धियाङ्‌वामा म़रेन्‍तुचि खोन्‍कि मोन्‍ग़रिङा सेम्‍ताखारा।
“ओक्‍को साङ ओ? ह़क खोन्‍कि धियाङ्‌वामाआछाङ खोक्‍कोसोओ अ़चुलोमाय़ङ म़काङ्‌याङ!”नि य़ङ्‌सा मो अ़चुकाखेङ्‌पाचि दोम्‍तुदोचि।


खोन्‍कि येसु धियाङ्‌वामाओ अ़ह्‍याउधेत गदरिनिचिओ धिखाहुप्‌दा म़ताला, खोन्‍कि चाकावालावाआ लाउचिओ ह़वाङ म़नाचि एप्‍मादाङ्‌का बानाङाचिहिदा येसु अ़धिराचु। मोचि अ़न्‍नुनु क़माकात्‍तुचिओ मुवाङाचि, मो लाम साङ्‌छाङ कोन्‍मा राक मुमा मान्‍ऱयाङ्‌चि। मोचि ओवात्‍नि पाराचि, “निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुछा, खानानिन्‌आ आन्‍काच्‍याएदा दि त़लामुम्‌योम? आन्‍चुवाओ ग़रि मान्‍तालामाङ खानानिन्‌आ आन्‍काच्‍या ओदा दुखा प़सि त़तान ओ?”
मो भ़ऱदु मोचिएदाङ्‌का अ़क्‍चित ह्‍याना अ़धिवाङ अ़लोका भाक्‌चि म़चान्‍ताङा। खोन्‍कि मो चाकावालावाचिआ येसु अ़बुआ, “खानानिन्‌आ आन्‍कान्‍का त़लोन्‍निनालो आन्‍कान्‍का भाक्‌ओ अ़लोकादा खान्‍नि।”
खोन्‍कि येसुआ मोचि म़लोचि, “खारानिन!” खोन्‍कि मोचि म़लोन्‍ताकि भाक्‌चिहुत्‌दा म़वाङा, खोन्‍कि झारा भाक्‌ओ अ़लोकाचि ह्‍वाल़ङ्‌मादाङ्‌का धियाङ्‌वामा ह्‍युत्‍नि ह़क्‍ह़क्‍ह़क्‌वा म़लोराधाकि मोचि चाक्‌वादा वाम़लुम्‍तासुवा।
मो भाक काचान्‌चि सहरादा म़फुङ्‌साखारा खोन्‍कि चाकावालावाआ लाउचिओ म़नाचि खोन्‍कि मोदा झारा दे लिसायुङ्‌साओ मो झारा खाम़एत्‍तुचि। खोन्‍किना झारा सहराङा येसु तुप्‍सि म़कोआता। खोन्‍कि येसु अ़खाकिना म़नाचिआ “आन्‍काओ धिखाहुप्‌दाङ्‌का लोन्‍ताखारानिन”नि खोक्‍को अ़लोवा।

Dengarkan मत्‍ति 8