2 Kwonik 7:1-3
2 Kwonik 7:1-3 1998 Haïtienne (HAT98)
Lè wa Salomon fin fè lapriyè sa a, dife desann soti nan syèl la, li boule bèt yo ofri sou lotèl la ak lòt pòsyon vyann yo ofri yo. Anmenmtan an tou, limyè prezans pisans Senyè a plen Tanp lan. Lè tout moun pèp Izrayèl yo wè dife desann soti nan syèl la ak bèl limyè prezans Senyè a ki klere tout anndan Tanp lan, yo mete ajenou, yo bese tèt jouk fon yo touche tè, yo adore Bondye, yo fè lwanj Senyè a, yo di li mèsi paske li bon, paske li p'ap janm sispann renmen yo.
2 Kwonik 7:1-3 Parole de Vie 2017 (PDV2017)
Après que Salomon a fini de prier, un feu descend du ciel et brûle les sacrifices complets et les sacrifices de communion. Le SEIGNEUR remplit le temple de sa gloire. Les prêtres ne peuvent pas entrer dans le temple, parce que le SEIGNEUR le remplit de sa gloire. Tous les Israélites qui sont là voient le feu descendre du ciel et la gloire du SEIGNEUR briller dans le temple. Ils s’inclinent profondément, le front contre le sol, et ils chantent la louange du SEIGNEUR en disant : « Oui, il est bon, et son amour est pour toujours. »
2 Kwonik 7:1-3 New International Version (NIV)
When Solomon finished praying, fire came down from heaven and consumed the burnt offering and the sacrifices, and the glory of the LORD filled the temple. The priests could not enter the temple of the LORD because the glory of the LORD filled it. When all the Israelites saw the fire coming down and the glory of the LORD above the temple, they knelt on the pavement with their faces to the ground, and they worshiped and gave thanks to the LORD, saying, “He is good; his love endures forever.”
2 Kwonik 7:1-3 La Bible du Semeur 2015 (BDS)
Lorsque Salomon eut terminé sa prière, le feu tomba du ciel et consuma l’holocauste ainsi que les sacrifices, et la gloire de l’Eternel remplit le Temple. Les prêtres ne pouvaient pénétrer dans le temple de l’Eternel, car la gloire de l’Eternel avait rempli l’édifice. Tous les Israélites virent descendre le feu et la gloire de l’Eternel sur le Temple ; ils s’inclinèrent le visage contre terre sur le dallage du parvis, se prosternèrent et se mirent à louer l’Eternel en disant : « Oui il est bon, oui son amour est éternel ! »