Łukasza 15

Nauczanie faryzeuszy o radości w Niebiosach z powodu opamiętania się grzesznika

(Mt 18,12‐14)

1 # Mt 5,46 Przez cały czas poborcy podatkowi i wszelkiego rodzaju grzesznicy garnęli się do Jezusa, aby Go słuchać. 2#Łk 5,30Z tego powodu faryzeusze i uczeni w Piśmie ciągle Go krytykowali:

— On nie tylko zadaje się z grzesznikami, ale również z nimi jada!

3 # Mt 9,10‐13 Tymczasem Jezus, słysząc, co między sobą rozprawiają, powiedział im taką przypowieść:

— 4#Ez 34,11.16; Łk 19,10Czy któryś z was, mając sto owiec, gdyby zauważył, że jedna z nich zgubiła się gdzieś na pustkowiu, nie pozostawiłby dziewięćdziesięciu dziewięciu pod opieką pasterzy i nie poszedł szukać tej zagubionej? 5A znajdując ją, czyż nie wziąłby jej z radością na ramiona 6i po powrocie do domu nie zwołał przyjaciół i sąsiadów, mówiąc: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem moją zagubioną owcę!”? 7Zapewniam was, że taka sama radość wypełnia Niebiosa z powodu każdego grzesznika, który się opamiętuje. I jest ona większa niż satysfakcja z owych dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują opamiętania.

8 Gdybyście nadal nie mogli pojąć, na czym polega taka radość, to pomyślcie o kobiecie, której zginęła jedna z dziesięciu ślubnych monet # Dosł. „drachm”. Drachma była monetą o wartości jednej dniówki pracy robotnika rolnego (podobnie jak denar). Drachmy wywodziły się z Grecji, podczas gdy denary z Rzymu. Mężatki w Izraelu nosiły takie monety na przepaskach na czołach. Przepaski te otrzymywały od swoich mężów w dniu ślubu. Opisana sytuacja w naszych czasach podobna jest do zagubienia przez kobietę obrączki ślubnej albo pierścionka zaręczynowego. . Czy nie zapaliłaby lampy i nie przeszukiwała swego domu centymetr po centymetrze tak długo, aż by ją odnalazła? 9A kiedy ją odzyska, czyż nie zwoła swoich przyjaciółek i sąsiadek, mówiąc: „Cieszcie się ze mną, bo odnalazłam monetę, która się zagubiła!”? 10Zapewniam was, że taka sama radość ogarnia Bożych aniołów z powodu każdego grzesznika, który się opamiętuje.

11Ciągnąc ten wątek, Jezus opowiedział im jeszcze jedną przypowieść:

— Pewien człowiek miał dwóch synów. 12Młodszy z nich powiedział: „Ojcze, daj mi już teraz część majątku, która przypadłaby mi w spadku po twojej śmierci!”#Taka prośba (właściwie roszczenie) była w tamtych czasach skrajnie obraźliwa. Oznaczała niemal życzenie, by ojciec już umarł, co było równoznaczne z przekleństwem i przeciwne przykazaniu o szanowaniu rodziców zawartym w Dekalogu.. I ojciec przystał na to. Podzielił swe mienie między synów#Podział ten nie był równy. Zgodnie z Prawem żydowskim oraz tradycją syn pierworodny otrzymywał podwójną część spadku – w tym wypadku 2/3 schedy po ojcu. Młodszemu przypadała tylko 1/3.. 13#Prz 29,3Kilka dni później młodszy syn – po upłynnieniu#Upłynnienie majątku to termin finansowy oznaczający jego sprzedaż za gotówkę.wszystkiego, co otrzymał – wyjechał do dalekiego kraju i tam, żyjąc rozrzutnie, roztrwonił całe swoje dziedzictwo. 14Kiedy już wszystko wydał, popadł w nędzę. Na dodatek w kraju tym nastał straszny głód. 15Zatrudnił się więc do pracy u jednego z lokalnych gospodarzy, a ten wysłał go na pole, by doglądał jego świń. 16Chłopak marzył o tym, by móc zaspokoić głód choćby strąkami, które żarły świnie, lecz zarządca nie pozwalał mu na to.

17 Gdy w końcu przemyślał swe postępowanie, tak rzekł do siebie: „Iluż to robotników u mego ojca ma chleba pod dostatkiem, a ja ginę tu z głodu. 18Ogarnę się i wrócę do mojego ojca. Powiem mu: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko Bogu i względem ciebie. 19Już nie jestem godny nazywać się twoim synem. Uczyń mnie jednak choćby jednym ze swych robotników!»”. 20#Iz 55,7Jak postanowił, tak zrobił. Wyruszył z powrotem do ojca.

Gdy był jeszcze daleko, ojciec dojrzał go i wzruszył się ogromnie. Wybiegł mu naprzeciw, wziął w ramiona, przytulił i obsypał pocałunkami. 21Wtedy syn powiedział: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie. Już nie jestem godny nazywać się twoim synem”.

22 Lecz ojciec przerwał mu i polecił niewolnikom: „Przynieście tu szybko najlepszą szatę i godnie go odziejcie! Włóżcie także jeden z moich pierścieni na jego dłoń i obuwie na stopy # Szata, pierścień i obuwie były w tamtych czasach synonimem wysokiej pozycji społecznej i materialnej. ! 23Złóżcie też w ofierze tuczne cielę i przygotujcie ucztę#Tekst wyraźnie podkreśla, że cielę złożono w ofierze (gr. thyo). Praktyka składania ofiar była jednak taka, że część zwierzęcia ofiarnego oddawano ofiarodawcy, który mógł je spożyć wraz z rodziną i przyjaciółmi., bo będziemy świętować to, 24#Ef 2,1.5; Ef 5,14że mój młodszy syn, choć był już jak umarły#Umarły w sensie duchowym., to jednak wrócił do życia, zaginął, a jednak się odnalazł”. I zaczęli się radować.

25 W tym czasie starszy syn owego człowieka był na polu. Gdy wracał po pracy i zbliżał się do domu, usłyszał muzykę i odgłos tańców. 26Przywołał więc jednego z pachołków i spytał, co tam się dzieje. 27Ten zaś odparł: „Twój brat wrócił i ojciec kazał złożyć w ofierze tłuste cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego!”.

28 Słysząc to, starszy syn strasznie się rozgniewał i nie chciał wejść do środka. Wtedy ojciec wyszedł na zewnątrz i nalegał, by wszedł do domu. 29Wówczas on powiedział: „Ojcze, przez całe lata służyłem ci niewolniczo. Ani razu nie złamałem choćby jednego z twoich poleceń! Jednak Ty nigdy nie dałeś mi nawet najmniejszego koźlęcia, bym mógł zabawić się z moimi przyjaciółmi. 30Kiedy zaś wrócił ten obibok, który z dziwkami#Gr. porne – pochodne słowo od porneia. Chociaż starszy syn postawił taki zarzut, to jednak wcześniejszy tekst o tym wcale nie wspominał wprost. Być może tak było, ale mogło to być również pomówienie ze strony brata.przehulał twoje mienie, ty natychmiast poleciłeś, by złożono za niego w ofierze tłustego cielaka”.

31 # Prz 29,3 Wtedy ojciec rzekł: „Synu, przecież ty zawsze byłeś i jesteś ze mną! Wszystko, co moje, jest również twoje! Niczego ci nie brakuje. 32A z tego, że twój umarły brat ożył, to znaczy odnalazł się, chociaż zaginął, trzeba się cieszyć i radować!”#Nie wiadomo, czy starszy syn wszedł do domu ojca. To niedopowiedzenie jest jednym z przesłań komentowanej przypowieści – tym bardziej dramatycznym. Jest to wielkie ostrzeżenie, iż człowiek, który sam siebie uważa za „sprawiedliwego”, w następstwie nieprzebaczenia chowanego w sercu wobec „gorszego” brata sam doprowadza się do sytuacji, w której nie wchodzi do Domu Ojca, mimo iż miał taką możliwość i pełne do tego prawo. Przestroga, jakiej w kwestii braku przebaczenia udzielił tu Jezus, ma wymiar eschatologiczny. Pokazał On, że od ofiarnej miłości Boga można oddzielić się samemu na dwa sposoby. Jeden to porzucenie osobistej relacji z Nim na rzecz relacji ze światem (por. 2 Tm 4,10), drugim zaś jest przechowywanie w sercu urazy czy pretensji, przy jednoczesnym zewnętrznym przestrzeganiu Bożych zasad (postawa faryzejska). Od obydwu tych postaw można jednak się odwrócić (opamiętać się – gr. metanoia), by przyjąć ofiarną miłość Ojca jako Jego łaskawy dar, a nie „należność”. Warto również zauważyć, że młodszy syn odzyskał relację z ojcem, chociaż nie odzyskał już swego utraconego majątku. Przebaczenie grzechu anuluje karę należną za niego. Niestety, zwykle nie jest w stanie usunąć naturalnych konsekwencji, jakie grzech sprowadził..

वर्तमान में चयनित:

Łukasza 15: NT NPD

हाइलाइट

कॉपी