Изге Язма

Раббы Алла яраткан барлык кыр җанварларыннан иң мәкерлесе елан иде. Елан хатыннан:
– Аллаһы чыннан да бакчадагы һичбер агачтан җимеш ашамагыз дидеме? – дип сорады.
– Бакчадагы агачлардан җимеш ашарга безгә рөхсәт бар, – дип җаваплады хатын. – Әмма Аллаһы әйтте, бакча уртасындагы агачның җимешләренә кагылмагыз, аларны ашамагыз, юкса үләрсез, диде.
Елан:
– Юк, үлмисез, – диде. – Чөнки Аллаһы белә: ул агачның җимешен ашаган көнне сезнең күзләрегез ачылачак, яхшылык белән яманлыкның ни икәнен белеп, Аллаһының Үзе кебек булачаксыз.
Хатын әлеге агачның карап торышка гүзәл, җимешенең ризык өчен хуш булуын күрде. Белем бирү хасиятенә ия булган агач хатынның нәфесен кузгатып, хатын агачтан җимеш өзеп алып ашады, иренә дә өзеп алып бирде – ул да ашады. Икесенең дә күзләре ачылды. Шәп-шәрә икәнлекләрен күрделәр. Инҗир яфракларыннан үреп, үзләренә бил каплагычлары ясадылар. Җиләс көн иде, алар бакчада йөргән Раббы Алланың тавышын ишеттеләр. Аңа күренмәс өчен, адәм һәм аның хатыны бакча агачлары арасына кереп постылар. Раббы Алла адәмгә:
– Син кайда? – дип эндәште.
Адәм:
– Бакчада тавышыңны ишеттем дә куркып калдым. Чөнки мин шәрәмен, шуңа яшерендем, – диде.
Раббы Алла:
– Шәрә икәнеңне сиңа кем әйтте? – дип сорады. – Мин җимешен ашама дигән агачтан җимеш өзеп ашадыңмы әллә?
Адәм:
– Яныма Син куйган хатын, ул агачтан җимеш өзеп алып, миңа бирде, мин аны ашадым, – дип җаваплады.
Раббы Алла хатынга әйтте:
– Моны син ничек эшли алдың?
Хатын әйтте:
– Мине елан котыртты, шуңа ашадым, – диде.
Раббы Алла еланга болай диде:
«Бу эшең өчен син җир йөзендәге барлык хайваннар,
җәнлекләр каршында каһәр ияседер!
Гомерең буе карының өстендә шуышып йөрерсең
һәм туфрак ашап туенырсың.
Синең белән хатын-кыз арасына,
синең токымың белән аның нәселе арасына
дошманлык җебе сузармын.
Аның нәселе башыңны сугып ярыр,
син исә аны үкчәсеннән чагарсың».

Хатынга исә Раббы Алла әйтте:
«Сине чиктән тыш каты авыртуларга дучар итәчәкмен:
баланы зур газаплар чигеп табачаксың.
Күңелең иреңә тартылыр,
ул исә синең өстеңнән хакимлек итәр», – диде.

Ә адәмгә Раббы Алла болай диде:
«Менә синең аркада, хатыныңның сүзен тыңлап,
Мин ашама дип кисәткән агачның җимешен ашаганың өчен,
җир туфрагына Минем ләгънәтем төште.
Гомерең буе тамагыңа ризыкны җәфа чигеп табарсың.
Туфрак сиңа тикән дә чүпүлән үстерер.
Син кыргый үлән ашап туенырсың.
Яратылмыш туфрагыңа кире әйләнеп кайтканчыга кадәр,
син ашар икмәгеңне маңгай тирен түгеп табарсың.
Чөнки син үзең туфрак,
туфрактан яратылдың
һәм янә туфракка әверелерсең».

Адәм хатынга Һава дип исем кушты, чөнки ул барлык адәм балаларының анасы иде.
Раббы Алла, Адәм белән хатыны Һава өчен тиредән киемнәр ясатып, аларны киемле итте. Аннары болай диде:
– Кеше, яхшылыкны һәм яманлыкны танып белеп, безнең арадан беребез кебек булды. Инде ул, тереклек агачыннан да җимеш сузылып алып һәм аны ашап, үлемсез булып китмәгәе.
Шулай дип, Раббы Алла, Адәмгә үзе яратылган туфракны эшкәртү-игү хезмәтен йөкләп, аны Гадән бакчасыннан чыгарды. Аны куды; тереклек агачына юлны бикләү өчен, Гадән бакчасының көн чыгышы тарафына керубимнәр һәм әйләнмәле утлы кылыч куйды.

सुनें - Яратылыш 3