פסוקים פופולריים מ- لوکا 12

שתף

همے پئیما تئیار ببێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.“

شما هُدائے بادشاهیئے شۆهازا ببێت، اے سجّهێن وت شمارا دئیگَ بنت.

گڑا گۆن مردمان گوَشتی: ”هُژّار بێت! وتا چه هر ڈئولێن تَماه و لالچا دور بدارێت، چێا که مال و دئولتئے زیادَهی انسانئے زِندئے مکسد و مُراد نه‌اِنت.“

شمئے دل هما جاها رئوت که مال همۆدا اِنت.

کَسے گۆن پِگر و هئیالانی زۆرا وتی زِندئے رۆچان ساهتے هم گێش کرتَ کنت؟

ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘

هُدایا شمئے سرئے مودانی هساب هم گۆن اِنت، گڑا متُرسێت چێا که شمئے کَدر و اَرزش چه سجّهێن جِنجشکان گێشتر اِنت.

او منی کسانُکێن رُمب و ٹۆلی! متُرسێت چێا که شمئے آسمانی پتئے رَزا و واهگ همِش اِنت که بادشاهیا شمارا بدنت.

گوَراگان بچارێت، نه کِشنت و نه رُننت و نه کَهدان و اَمبارِش هست. بله اَنگت هُدا آیان رۆزیگَ دنت. شمئے اَرزش و کیمّت چه مُرگان باز گێشتر اِنت.

پمێشکا په وَرد و وراکئے شۆهازا وتا دلسیاه مکنێت.

او کَمباوران! گُل و پُلّانی نێمگا دلگۆش کنێت که چۆن رُست و رُدۆمَ کننت. نه زهمتے کَشّنت و نه رێسنت و گوَپنت، بله من شمارا گوَشان که سُلئیمان بادشاها گۆن وتی مزنێن شان و شئوکتا، هچبر چُشێن ڈئولدارێن پۆشاک گوَرا نبوتگ، چُش که اے پُلّ زێبا و بْرَهدار اَنت. وهدے هُدا گیابانئے کاهان که مرۆچی هست‌اَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟

چێا که هچّ چێرێن کارے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و چُشێن اَندێم و پناهێن چیزّے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت.