Suosittuja jakeita Raamatun kirjasta Łukasza 8

Jaa

W końcu ziemią dobrą i żyzną są serca tych ludzi, którzy, słysząc Boże Słowo, przyjmują je i zachowują w swym dobrym i szlachetnym sercu. Tacy trwają w Słowie i wydają jego owoc, co ma dla Boga największe znaczenie!

Glebą pokrytą chwastami są serca tych, którzy, chociaż dobrze rozumieją posiane w nich Słowo, to jednak bieżące troski życia lub pogoń za bogactwem i przyjemnościami tego świata zduszają je w ich wnętrzu. W rezultacie nigdy nie osiągają duchowej dojrzałości i nie wydają owocu.

Grunt skalisty przedstawia serca ludzi, którzy, słysząc Boże Słowo, przyjmują je z radością, lecz nie pozwalają mu zakorzenić się. Ich spontaniczna wiara jest tylko chwilowa. Gdy pojawią się jakieś doświadczenia, trudności czy prześladowania, porzucają to Słowo.

Do uczniów zaś powiedział: — Gdzie podziała się wasza wiara? Oni jednak przerazili się jeszcze bardziej i tak rozmawiali między sobą: — Kim On jest, że wichry i woda są posłuszne Jego rozkazom?

Ubita gleba przy drodze symbolizuje serca tych ludzi, którzy przysłuchują się mojemu nauczaniu o Królestwie, lecz nie chcą go pojąć. A kiedy zjawia się diabeł, to z łatwością wybiera z ich wnętrz Boże Słowo, które zostało w nich posiane. Czyni to, by czasem nie zdarzyło się, iż w końcu zaufają temu, co usłyszeli, przez co zostaliby uratowani.

To bowiem, co ma być widoczne, nie powinno być skrywane. Gdyby jednak tak się stało, to znaczy gdyby rzeczy, które mają być widoczne publicznie, zostały ukryte, jak miałyby zostać poznane przez innych?

Kobieta zaś, widząc, że nie da się już tego ukryć, podeszła i wobec zebranego ludu padła u Jego stóp, z drżeniem wyjawiając prawdę. Powiedziała, dlaczego Go dotknęła i jak z miejsca została uzdrowiona. Jezus tak to skomentował: — Córko, twoja ufność sprawiła, że zostałaś uleczona! Idź dalej w pokoju!

ośmielili się w końcu obudzić Jezusa słowami: — Mistrzu! Mistrzu! Giniemy! On zaś podniósł się, skarcił wicher i odmęty. Te natychmiast się uspokoiły i nastała cisza.