امثال 1:17-14

لقمه‌ای نانِ خشک در آرامش، بِه از خانۀ پرضیافت که در آن جدال باشد. غلام حکیم بر پسرِ شرم‌آفرین حکم خواهد راند، و همچون یکی از برادران از میراث سهم خواهد برد. بوته برای نقره است و کوره برای طلا، اما خداوند است آزمایندۀ دلها. شخص بدکار به لبهای فتنه‌انگیز گوش می‌سپارد؛ دروغگو به زبان خرابکار. آن که فقیران را تمسخر کند به آفرینندۀ آنها اهانت می‌ورزد؛ آن که از مصیبت شادمان شود، بی‌سزا نمی‌ماند. تاجِ سَرِ پیران، نوادگانند، و شوکت فرزندان، پدران ایشان. سخنان فاضلانه، جاهل را نشاید، چقدر کمتر، زبان دروغگو شریفان را. رشوه در نظر اهل آن سنگ جادویی است که به هر جا روی نمایند، کامیابشان می‌سازد. آن که خطایی را می‌پوشاند، محبت را می‌گسترد؛ آن که مسئله را بازگو می‌کند، میان دوستانِ خالص جدایی می‌افکند! اثر یک نکوهش بر شخص فهیم، بیش از صد ضربه شلاق است بر پشت نادان. بدکار تنها در پی طغیان است؛ مأمور بی‌رحم علیه او گسیل خواهد شد. برخوردن به خرسی که توله‌هایش را دزدیده‌اند، بهتر است از دیدار با احمق در حماقتش. آن که در برابر نیکی بدی کند، بلا از خانه‌اش دور نخواهد شد. آغازِ مشاجره همچون رخنۀ آب است؛ پس، از آن دست بدار، پیش از آنکه به منازعه بینجامد.