امثال 16:11-31

زنِ خوش‌رفتار عزّت می‌اندوزد، مردان بی‌رحم، تنها دولت. مرد مهربان به خویشتن نفع می‌رساند، مرد بی‌رحم، زیان. شریر اجرتِ دروغین می‌گیرد، آن که پارسایی می‌کارد، مزد حقیقی. پارسای راستین رو به سوی حیات دارد، پیرو شرارت، رو به سوی مرگ خویش. خداوند از کج‌دلان کراهت دارد، اما خشنود است از آنان که طریقشان راست است. یقین دان که شریران بی‌سزا نخواهند ماند، اما نسل پارسایان نجات خواهند یافت. حلقه‌ایست زرین در بینی گراز، زنِ زیبارویِ بی‌تشخیص. آرزوی پارسایان تنها به نیکویی می‌انجامد، امید شریران، تنها به غضب. یکی می‌بخشد و دولتش افزون می‌گردد، دیگری دریغ می‌ورزد و محتاج می‌شود! شخص سخاوتمند فراوان خواهد داشت؛ آن که سیراب می‌کند، خود نیز سیراب خواهد شد. آن که غَله را احتکار کند، نفرین مردم را می‌خرد، اما برکت بر سَرِ فروشندۀ آن خواهد بود. آن که نیکویی را بجوید، مقبول خواهد شد، اما آن که جویای بدی باشد، بر سَرَش خواهد آمد. آن که بر ثروت خویش توکل کند، سقوط خواهد کرد، اما پارسایان چون برگ سبز خواهند شکفت. باد است میراثِ آن که خانوادۀ خویش را عذاب دهد، نادان، خادم حکیمان خواهد شد. ثمرۀ پارسایان، درخت حیات است، آن که حکیم است جانها را صید می‌کند. اگر پارسا اجر خویش را بر زمین می‌گیرد، چقدر بیشتر، شریران و گنهکاران سزایشان را!