Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

هما وهدا، لهتێنا گۆن ایسّایا آ جَلیلی مردمانی بارئوا هال و هبرَ کرت که پیلاتوسا کُشتگ‌اَتنت و آیانی هۆن، گۆن همایانی کُربانیگێن دَلوَتانی هۆنا هۆر و هئوار کرتگ‌اَت. ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”شما گُمانَ کنێت، آ جَلیلی که په چُشێن بَزّگی و سیَه‌رۆچیے دُچار کپتنت، چه آ دگران گُنهکارتر اَتنت؟ من شمارا گوَشان نه، چُش نه‌اِنت، بله اگن تئوبه مکنێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت. گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اَتنت؟ من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“
پدا ایسّایا په آیان مِسالے جت: ”مردێا وتی انگوری باگا اِنجیرئے درچکے هست‌اَت. یکّ رۆچے، آ اِنجیرئے بَرانی چارگا باگا شت، بله بَرے ندیستی. گڑا گۆن وتی باگپانا گوَشتی: ’سئے سال اِنت که من اے اِنجیرئے بَرانی چارگا کایان بله هچَّ نگندان. بگُڈّی تان زمینا بێبَر و بێسَمَر مکنت.‘ بله باگپانا پَسّئو دات: ’واجه! دگه یکّ سالے بِلّی، من اِشیئے بُنا کۆچان و کلۆنڈان و سَماتَ دئیان، دێمی سالا، اگن بَری دات شَرّ، اگن نداتی گڑا بگُڈّی.‘“

شَبَّتئے رۆچے، ایسّا یکّ کَنیسَهێا مردمان سَبکّ و تالیم دئیگا اَت. یکّ جنێنے همۆدا اَت که هژده سالا، یکّ اَرواهێا نادْراه کرتگ‌اَت. کُمپی جتگ‌اَت و هچّ ڈئولا وتی سْرێنی تچک کرتَ نکرت. وهدے ایسّائے چمّ په آییا کپتنت، تئواری کرت و گوَشتی: ”او جنێن! تئو چه وتی ناجۆڑیا رَکّتئے.“ ایسّایا وتی دست آییئے سرا اێر کرت و هما دمانا آ کُمپێن جنێنئے سْرێن تچک بوت و هُدائے سِپَت و سَنایا لگِّت.
بله کَنیسَهئے مستر په اے سئوَبا که ایسّایا شَبَّتئے رۆچا دْرهبکشی کرتگ‌اَت نارزا بوت و گوَشتی: ”شمارا په وتی کاران شش رۆچ هست و هما رۆچان په وتی دْرهبکشیا بیاێت، نه که شَبَّتئے رۆچا.“ هُداوندێن ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: ”او شَتَلکارێن ریاکاران! چه شما هچکَس شَبَّتئے رۆچا وتی هر و گۆکان چه وتی بَنجاهانَ نبۆجیت و ڈنّا په آپ دئیگا نبارت؟ گڑا، اے جنێن، که اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ اِنت و هژده سال اِنت که شئیتانا وتی بندیگ کرتگ، چێا شَبَّتئے رۆچا چه وتی اَزابان آزات و آسودگ کنگ مبیت؟“
وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.


رَندا، ایسّایا گوَشت: ”هُدائے بادشاهی چِه پئیما اِنت؟ آییا گۆن چۆنێن چیزّے همدَروَر بکنان؟ هُدائے بادشاهی، ٹێلکاهئے تُهمئے پئیما اِنت که مردێا زرت و وتی باگا کِشت. آ دانَگ رُست و درچکێئے ڈئولا بوت و بالی مُرگان آییئے تاک و ٹالانی چێرا کُدۆه و کُدام بست.“
پدا گوَشتی: ”من په هُدائے بادشاهیا چۆنێن مِسالے پێش بکنان؟ هُدائے بادشاهی هما هُمیرئے پئیما اِنت که جنێنێا زرت و گۆن بازێن آرتێا هئوار کرت و کمّ کمّا سجّهێن آرت گوات گپت و هُمیر بوت.“


ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگ مردمان تالیم دئیان دێم په اورشَلیما رئوگا اَت، یکّێا جُست کرت: ”او واجه! بارێن، چه مردمان، تهنا کَمُّکێنے رَکّیت؟“ آییا پَسّئو دات: ”جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چێا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت. وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘ شما گوَشێت: ’ما گۆن تئو هموان و همدیوان بوتگێن و تئو مئے دَمْک و کوچهان مارا تالیم داتگ.‘ بله آ پَسّئوَ دنت: ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت؟ او رَدکاران! چه منی دێما دور بێت.‘ آ وهدا، گرێوێت و دنتان په دنتانَ درُشێت، چێا که اِبراهێم، اِساک، آکوب و سجّهێن پئیگمبران، مان هُدائے بادشاهیا گندێت، بله وت چه هُدائے بادشاهیا ڈنّا دئور دئیگَ بێت.
اے دگه مردم چه رۆدراتک و رۆنند و چه شمال و جنوبئے چارێن نێمگانَ کاینت و هُدائے بادشاهیئے پَرزۆنَگئے سرا نندنت. هئو، اَنچُش اِنت که آهِری، ائولیَ بنت و ائولی، آهِریَ بنت.“


هما وهدا، لهتێن پَریسی، ایسّائے گوَرا آتک و گوَشتِش: ”نون تئو اے جاگها یله کن و دگه جاهێا برئو، چێا که هیرودیس تئیی کُشگئے رَندا اِنت.“ آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”بِرئوێت آ رۆباها بگوَشێت ’مرۆچیگ و باندا، جِنّانَ کَشّان و مردمان دْراهَ کنان و سئیمی رۆچا، وتی کارا سَرجم په سرَ رسێنان.‘ بله مرۆچی، باندات و پۆشی، اَلّما وتی اے سات و سپرا دێما بران، چێا که هچّ پئیگمبرئے کۆش چه اورشَلیما ڈنّا نبیت.
اورشَلیم، او اورشَلیم! تئو پئیگمبرانَ کُشئے و هُدائے راه داتگێنان سِنگسارَ کنئے. باز رندا من لۆٹتگ تئیی چُکّان وتی کِرّا مُچّ و یکجاه بکنان، اَنچُش که نکێنکێن مُرگے چورگ و چیپُّکان وتی بال و بانزُلانی چێرا مُچَّ کنت، بله شما نلۆٹت. نون شمئے لۆگئے آکبت، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت. شمارا گوَشان دگه برے منا نگندێت تان آ وهدا که چه وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت!‘“

Escucha a لوکا 13