Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

رَندا، ایسّایا جَلیلا تَرّ و تابَ کرت. یَهودی آییئے کۆشئے رَندا اَتنت، پمێشکا نلۆٹتی یَهودیَها بمانیت. اَنچُش که یَهودیانی کاپارانی ائیید نزّیکّ بوت، ایسّائے براتان گۆن آییا گوَشت: ”اے جاها یله کن و یَهودیَها برئو تانکه تئیی مُرید هما کاران بگندنت که تئو کنئے. کَسے که نامداریَ لۆٹیت، چێرکایی کارَ نکنت. تئو که اے کارانَ کنئے، بِلّ که سجّهێن دنیا ترا بگندیت.“ چێا که براتان هم آییئے سرا ایمان نێست‌اَت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منی وهد اَنگت نئیاتکگ، بله په شما هر وهد شَرّ اِنت. دنیا چه شما نَپرت کرتَ نکنت بله چه من نَپرتَ کنت، چێا که من دنیائے مردمانی بارئوا گواهیَ دئیان که آیانی کار سِلّ اَنت. شما اے ائییدا برئوێت، من اے ائییدا نئیایان، چێا که منی وهد اَنگت نرَستگ.“ ایسّایا اے هبر گۆن آیان گوَشت و جَلیلئے دَمگا داشتی.

ایسّائے برات که ائییدا اورشَلیما شتنت، رندا آییئے جند هم همۆدا شت، بله مردمانی چمدیدا نَشُت، چێرُکایی شت. ائییدئے رۆچان، یَهودی آییئے شۆهازا اَتنت و جُست و پُرسِشَ کرت که آ کجا اِنت؟ آییئے بارئوا مردمانی نیاما بازێن گپّے چێرُکایی ترّگا اَت. لهتێن گوَشگا اَت: ”آ شَرّێن مردے.“ دگه لهتێن گوَشگا اَت: ”مردمان گُمراهَ کنت.“ بله چه یَهودیانی تُرسا، کَسّا مردمانی دێما آییئے بارئوا هچَّ نگوَشت.
ائییدئے نیامی رۆچان، ایسّا مزنێن پرستشگاها شت و مردمانی تالیم دئیگا گُلاێش بوت. یَهودیان په هئیرانی گوَشت: ”اے مردا نئوانتگ، اینچک زانتکاری چه کجا آورتگی؟“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”منی تالیم منی نه‌اَنت، منی دێم دئیۆکئیگ اَنت. هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان. هرکَس که چه وت هبرَ کنت، په وتی مزنیئے پێش دارگا هبرَ کنت. بله آ کَس که وتی دێم دئیۆکئے شان و شئوکتئے لۆٹۆکَ بیت، تچکێن مردمے و آییئے هچّ چیزّ ناراست نه‌اِنت. موسّایا شمارا شَریَت نداتگ؟ اَنگت چه شما هچکَس شَریَتا دارگا نه‌اِنت. پرچا منا کُشگَ لۆٹێت؟“
مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”من تهنا یکّ کارے کرتگ و شما سجّهێن چۆ هئیران و هَبَکّه اێت. موسّایا سُنّت کنگئے رسم شمارا دات، پمێشکا شما شَبَّتئے رۆچا وتی مردێن‌چُکّان سُنّتَ کنێت. البت، اے رسم چه موسّایا بُنگێج نبوتگ، چه کئومئے پت و پیرُکان بُنگێج بوتگ. نون اگن په موسّائے شَریَتئے نپرۆشگا شما شَبَّتئے رۆچا مردێن‌چُکّان سُنّتَ کنێت، چێا منی سرا زهر گپتگێت که من شَبَّتئے رۆچا یکّ مردمے سَرجما دْراه کرتگ؟ زاهرا مچارێت و پئیسله مکنێت، وتی شئور و هُکمان په اِنساپ ببُرّێت.“

گڑا اورشَلیمئے لهتێن مردم گوَشگا لگّت: ”اے هما نه‌اِنت که اِشیئے کُشگئے رَندا اَنت؟ بچارێت، مردمانی دێما هبر کنگا اِنت و کَسّ اِشیا هچَّ نگوَشیت. بلکێن راجئے سرۆک اے نتیجها رستگ‌اَنت که اے هما واده داتگێن مَسیه اِنت؟ ما زانێن که اے مرد چه کجام هَند و دَمگا اِنت، بله وهدے مَسیهَ کئیت، هچکَسَ نزانت که چه کجا کئیت.“ پمێشکا، وهدے ایسّا مزنێن پرستشگاها مردمان تالیم دئیگا اَت، گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”شما منا پَجّاهَ کارێت و زانێت که چه کجا آتکگان، بله من چه وتی نێمگا نئیاتکگان، منی دێم دئیۆک هما راستێن هُدا اِنت و شما آییا نزانێت. من آییا زانان، چێا که چه آییئے کِرّا آتکگان و هماییا منا راه داتگ.“ همے وهدا آیان لۆٹت که ایسّایا دَزگیر بکننت، بله هچکَسا آییئے نێمگا دست نشَهارت، پرچا که آییئے وهد اَنگت نرَستگ‌اَت. چه مُچّیئے مردمان بازێنێا آییئے سرا ایمان هم آورت و گوَشت: ”وهدے مَسیهَ کئیت، چه اے مردا گێشتر مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داریت؟“

اے گپّ و هبر که مردمان چێرکایی ایسّائے بارئوا کرتنت، پَریسیان اِشکتنت. گڑا پَریسی و مزنێن دینی پێشوایان په ایسّائے دَزگیر کنگا، پرستشگاهئے سپاهیگ رئوان داتنت. ایسّایا گوَشت: ”من په کَمُّکێن وهدێا شمئے کِرّا آن و رَندا وتی دێم دئیۆکئے کِرّا رئوان. شما منی شۆهازا گردێت، بله منا در گێتکَ نکنێت و آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت.“ گڑا یَهودیان گۆن یکدگرا گوَشت: ”کجا رئوت که ما آییا در گێتکَ نکنێن؟ بارێن مئے هما مردمانی کِرّا رئوت که یونانیانی نیاما شِنگ و شانگ اَنت و اۆدا یونانیان هم تالیمَ دنت؟ اے هبر که آییا گوَشت: ’شما منی شۆهازا گردێت، بله منا در گێتکَ نکنێت‘ و ’آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت،‘ آییئے اے هبرئے مکسد چے اِنت؟“

ائییدئے آهِری و مسترێن رۆچا، ایسّا اۆشتات و په بُرزتئواری گوَشتی: ”اگن کَسے تُنّیگ اِنت، منی کِرّا بیئیت و آپ بوارت. هما ڈئولا که هُدائے پاکێن کتابَ گوَشیت، هرکَس که منی سرا باوَرَ کنت، زِنداپئے کئور چه آییئے دل و درونا رُمبنت و تچنت.“ اے هبر آییا پاکێن روهئے بارئوا گوَشت، هما پاکێن روه که آییئے باوَرمندان رَسگی اَت. ایسّایا اَنگت شان و شئوکت نرَستگ‌اَت، پمێشکا اَنگت آیان پاکێن روه دئیگ نبوتگ‌اَت.

گۆن اے هبرانی اِشکنگا، لهتێن مردم گوَشگا لگّت: ”په راستی اے مرد هما واده داتگێن نبی اِنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”اے مَسیه اِنت.“ بازێنێا چُش هم گوَشت: ”مَسیه چه جَلیلا کئیت؟ پاکێن کتابَ نگوَشیت که مَسیه چه داوودئے نَسل و پَدرێچا بیت و چه آییئے شهر بئیت‌لَهِما کئیت؟“ اے پئیما ایسّائے بارئوا مردمانی نیاما ناتِپاکیے کپت. لهتێنا لۆٹت که آییا دَزگیر بکننت، بله هچکَسا آییئے نێمگا دست نشَهارت.

رَندا، پرستشگاهئے سپاهیگ، پَریسی و مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا پِر ترّتنت. آیان چه سپاهیگان جُست کرت: ”شما چێا ایسّا نئیاورتگ؟“ سپاهیگان گوَشت: ”تان اے وهدی هچکَسا اے مردئے ڈئولا هبر نکرتگ.“ پَریسیان گوَشت: ”شما هم گُمراه بوتگێت؟ چه کئومئے سرۆک و پَریسیان یکّێا آییئے سرا باور کرتگ؟ بله مردمانی هما رُمب که شَریَتئے بارئوا هچَّ نزانت، نالَتیے.“ نیکودیموس که وت چه پَریسیان یکّے اَت و پێسرا ایسّائے کِرّا آتکگ‌اَت، گوَشتی: ”بارێن، مئے شَریَت مارا اِجازتَ دنت که کَسێئے هبرانی گۆش دارگ و کارانی زانگا پێسر، آییا مئیاربار بکنێن؟“ آییئے پَسّئوا گوَشتِش: ”تئو هم چه جَلیلئے مردمان ائے؟ وت پَٹّ و پۆل کن و بچار، هچّ نبیے چه جَلیلا چِستَ نبیت.“

Escucha a یوهَنّا 7