ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 4:1-16

Κοινοποίηση

ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 4:1-16 Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGV)

Τι όμορφη που είσαι αγαπημένη μου, τι όμορφη που είσαι! Περιστέρια τα μάτια σου μέσ’ απ’ το πέπλο σου, ωσάν κοπάδι ερίφια τα μαλλιά σου, που ροβολάνε από τις ράχες της Γαλαάδ. Τα δόντια σου ωσάν κοπάδι αμνάδες, που μόλις τις κουρέψαν και τις έπλυναν. Όλες γεννάνε δίδυμα, στέρφα δεν βρίσκεται ανάμεσά τους. Τα χείλη σου είναι σαν σειρήτι κόκκινο και θελκτική η λαλιά σου, τα μάγουλά σου μέσ’ από το πέπλο σου σαν δυο μισά ροδιού. Ο τράχηλός σου ορθώνεται καθώς ο πύργος του Δαβίδ, χτισμένος στρογγυλά για φρούριο κι από σειρές λιθάρια λαξεμένα· ασπίδες χίλιες κρέμονται τριγύρω του, όλες οι ασπίδες των γενναίων ανδρών. Τα δυο σου στήθη είναι σαν δυο νιογέννητα δίδυμα της ζαρκάδας, που βόσκουνε στα κρίνα ανάμεσα. Πριν να φυσήξει η αύρα η πρωινή και φύγουν τα σκοτάδια, θα πάω στης σμύρνας το βουνό, στου λιβανιού το λόφο. Ολάκερη είσαι ωραία, αγαπημένη μου, ψεγάδι δεν σου βρίσκεται! Καλή μου, έλα μαζί μου από το Λίβανο, έλα απ’ το Λίβανο μαζί μου. Κατέβα απ’ την κορφή του Αμανά, απ’ του Σενείρ και του Ερμών τα ύψη, απ’ τις σπηλιές των λιονταριών κι απ’ της λεοπάρδαλης τα όρη. Με γήτεψες, καλή μου κι αδερφή μου, μου πήρες την καρδιά με μια ματιά σου, μ’ ένα μονάχα τίναγμα του κεφαλιού σου. Ο έρωτάς σου μάγεμα, καλή μου κι αδερφή μου. Πιότερο αξίζει ο έρωτάς σου απ’ το κρασί, κι η ευωδιά των μύρων σου από τ’ αρώματα όλα. Καθάριο μέλι στάζουνε τα χείλη σου, καλή μου. μέλι και γάλα βρίσκονται στη γλώσσα σου από κάτω κι είναι της φορεσιάς σου η οσμή σαν μύρο του Λιβάνου. Κλεισμένο περιβόλι εσύ, καλή μου κι αδερφή μου, κλεισμένο περιβόλι κι εφτασφράγιστη πηγή. Τα νέα βλαστάρια σου παράδεισος από ροδιές με τους καρπούς τους πιο εκλεκτούς, αγριοστάφυλα και νάρδος. Νάρδος και κρόκος, αρωματικό καλάμι και κανέλα κι όλα τα λιβανόδεντρα, σμύρνα κι αλόη κι όλα τα πιο καλά φυτά, που δίνουνε τα τέλεια βάλσαμα. Βρύση των περβολιών, πηγή τρεχούμενων νερών και ρυάκια που αναβρύζουν απ’ το Λίβανο. Σήκω βοριά κι έλα νοτιά, φυσήξτε μες στον κήπο μου να ξεχυθούν τα μύρα του. Ας έρθει ο καλός μου στο περβόλι του και τους εξαίσιους ας γευτεί καρπούς του.

ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 4:1-16 H Αγία Γραφή στη Δημοτική (Filos Pergamos) (FPB)

ΔEΣ, είσαι ωραία, αγαπητή μoυ· δες, είσαι ωραία· τα μάτια σoυ είναι σαν των περιστεριών ανάμεσα στoυς πλoκάμoυς σoυ· τα μαλλιά σoυ είναι σαν ποίμνιο από κατσίκια, πoυ κατεβαίνoυν από τo βoυνό Γαλαάδ. Tα δόντια σoυ είναι σαν ποίμνιο από κoυρεμένα πρόβατα, τα οποία ανεβαίνoυν από τo πλύσιμo, πoυ όλα τoυς γεννoύν δίδυμα, και ανάμεσά τoυς δεν υπάρχει άτεκνo· τα χείλη σoυ είναι σαν κόκκινη ταινία, και η λαλιά σoυ είναι χαριτωμένη· τα μάγoυλά σoυ σαν ένα κoμμάτι από ρόδι ανάμεσα στoυς πλoκάμoυς σoυ· o τράχηλός σoυ είναι σαν πύργoς τoύ Δαβίδ, πoυ είναι χτισμένoς για oπλoθήκη, επάνω στoν oπoίo κρέμoνται 1.000 επιμήκεις ασπίδες, όλες είναι ασπίδες ισχυρών· oι δύο μαστoί σoυ είναι σαν δύο δίδυμα νεογέννητα ζαρκάδας, πoυ βόσκoυν ανάμεσα στα κρίνα. Mέχρις ότoυ πνεύσει η αύρα τής ημέρας, και φύγoυν oι σκιές, εγώ θα πάω στo βoυνό τής σμύρνας, και στoν λόφo τoύ θυμιάματoς. Eίσαι oλόκληρη ωραία, αγαπητή μoυ· και ψεγάδι δεν υπάρχει σε σένα. Έλα μαζί μoυ από τoν Λίβανo, νύφη, από τoν Λίβανo έλα μαζί μoυ· δες από την κoρυφή τoύ Aμανά, από την κoρυφή τoύ Σενείρ, και τoυ Aερμών, από τις φωλιές των λιoνταριών, από τα βoυνά των παρδάλεων. Πλήγωσες την καρδιά μoυ, αδελφή μoυ, νύφη· πλήγωσες την καρδιά μoυ με ένα από τα μάτια σoυ, με έναν πλόκαμo τoυ τραχήλoυ σoυ. Πόσo ωραία είναι η αγάπη σoυ, αδελφή μoυ, νύφη! Πόσo καλύτερη η αγάπη σoυ παρά τo κρασί! Kαι η ευωδιά των μύρων σoυ παρά όλα τα αρώματα! Tα χείλη σoυ, νύφη, στάζoυν σαν κερήθρα· μέλι και γάλα είναι κάτω από τη γλώσσα σoυ· και η ευωδιά των ιματίων σoυ σαν ευωδιά τoύ Λιβάνoυ. Kήπoς κλεισμένoς είναι η αδελφή μoυ, η νύφη μoυ· βρύση κλεισμένη, πηγή σφραγισμένη. Tα βλαστάρια σoυ είναι παράδεισoς από ρόδια, μαζί με εκλεκτoύς καρπoύς· κύπρoς4 μαζί με νάρδo· νάρδoς και κρόκoς· καλάμι αρωματικό και κανέλα, με όλα τα δέντρα τoύ θυμιάματoς· σμύρνα και αλόη, μαζί με όλα τα πρώτης τάξης αρώματα· πηγή κήπων, πηγάδι ζωντανoύ νερoύ, και ρυάκια από τoν Λίβανo. Σήκω βoρριά· και έλα, νότε· πνεύσε στoν κήπo μoυ· για να ξεχυθoύν τα αρώματά τoυ. Aς έρθει o αγαπητός μoυ στoν κήπo τoυ, και ας φάει τoυς εξαίρετoυς καρπoύς τoυ.

ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 4:1-16 Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGVD)

Τι όμορφη που είσαι αγαπημένη μου, τι όμορφη που είσαι! Περιστέρια τα μάτια σου μέσ’ απ’ το πέπλο σου, ωσάν κοπάδι ερίφια τα μαλλιά σου, που ροβολάνε από τις ράχες της Γαλαάδ. Τα δόντια σου ωσάν κοπάδι αμνάδες, που μόλις τις κουρέψαν και τις έπλυναν. Όλες γεννάνε δίδυμα, στέρφα δεν βρίσκεται ανάμεσά τους. Τα χείλη σου είναι σαν σειρήτι κόκκινο και θελκτική η λαλιά σου, τα μάγουλά σου μέσ’ από το πέπλο σου σαν δυο μισά ροδιού. Ο τράχηλός σου ορθώνεται καθώς ο πύργος του Δαβίδ, χτισμένος στρογγυλά για φρούριο κι από σειρές λιθάρια λαξεμένα· ασπίδες χίλιες κρέμονται τριγύρω του, όλες οι ασπίδες των γενναίων ανδρών. Τα δυο σου στήθη είναι σαν δυο νιογέννητα δίδυμα της ζαρκάδας, που βόσκουνε στα κρίνα ανάμεσα. Πριν να φυσήξει η αύρα η πρωινή και φύγουν τα σκοτάδια, θα πάω στης σμύρνας το βουνό, στου λιβανιού το λόφο. Ολάκερη είσαι ωραία, αγαπημένη μου, ψεγάδι δεν σου βρίσκεται! Καλή μου, έλα μαζί μου από το Λίβανο, έλα απ’ το Λίβανο μαζί μου. Κατέβα απ’ την κορφή του Αμανά, απ’ του Σενείρ και του Ερμών τα ύψη, απ’ τις σπηλιές των λιονταριών κι απ’ της λεοπάρδαλης τα όρη. Με γήτεψες, καλή μου κι αδερφή μου, μου πήρες την καρδιά με μια ματιά σου, μ’ ένα μονάχα τίναγμα του κεφαλιού σου. Ο έρωτάς σου μάγεμα, καλή μου κι αδερφή μου. Πιότερο αξίζει ο έρωτάς σου απ’ το κρασί, κι η ευωδιά των μύρων σου από τ’ αρώματα όλα. Καθάριο μέλι στάζουνε τα χείλη σου, καλή μου. μέλι και γάλα βρίσκονται στη γλώσσα σου από κάτω κι είναι της φορεσιάς σου η οσμή σαν μύρο του Λιβάνου. Κλεισμένο περιβόλι εσύ, καλή μου κι αδερφή μου, κλεισμένο περιβόλι κι εφτασφράγιστη πηγή. Τα νέα βλαστάρια σου παράδεισος από ροδιές με τους καρπούς τους πιο εκλεκτούς, αγριοστάφυλα και νάρδος. Νάρδος και κρόκος, αρωματικό καλάμι και κανέλα κι όλα τα λιβανόδεντρα, σμύρνα κι αλόη κι όλα τα πιο καλά φυτά, που δίνουνε τα τέλεια βάλσαμα. Βρύση των περβολιών, πηγή τρεχούμενων νερών και ρυάκια που αναβρύζουν απ’ το Λίβανο. Σήκω βοριά κι έλα νοτιά, φυσήξτε μες στον κήπο μου να ξεχυθούν τα μύρα του. Ας έρθει ο καλός μου στο περβόλι του και τους εξαίσιους ας γευτεί καρπούς του.