ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 16:17-33
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 16:17-33 Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGV)
Ο δρόμος των ίσιων ανθρώπων είναι να φεύγουν πέρα απ’ το κακό. Όποιος τις πράξεις του προσέχει, τη ζωή του διατηρεί. Πριν απ’ τον όλεθρο πάει η αλαζονεία, και πριν από την πτώση το πνεύμα το υπεροπτικό. Πιότερο αξίζει ταπεινός να είσαι με τους ταπεινούς, παρά με τους περήφανους λάφυρα να μοιράζεσαι. Όποιος με φρόνηση ενεργεί θα ωφεληθεί· κι όποιος στον Κύριο ελπίζει θα ’ναι ευτυχισμένος. Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζεται για φρόνιμος· κι όσο τα χείλη του είν’ γλυκά, τόσο πιότερο πείθουν. Η φρόνηση σ’ αυτόν που την έχει, χαρίζει τη ζωή· οι ανόητοι όμως τιμωρούνται με την ανοησία τους. Η καρδιά του σοφού το στόμα του το κάνει φρόνιμο, και πιότερο τα χείλη του τα κάνει πειστικά. Τα λόγια τα ευχάριστα είναι κερήθρα μέλι, γλύκα για την ψυχή και γιατρειά στα κόκαλα. Βλέπει ένα δρόμο κάποιος και τον θαρρεί σωστό, μα κείνος τελικά φέρνει στο θάνατο. Όποιος εργάζεται, για λόγου του δουλεύει, γιατί τον σφίγγει η πείνα του. Ο κακός άνθρωπος κακό ετοιμάζει· τα χείλη του είν’ σαν άσβηστη φωτιά. Ο διεστραμμένος τη φιλονικία σπέρνει, χωρίζει ο συκοφάντης φίλους στενούς. Ο άνθρωπος ο βίαιος παραπλανά το διπλανό του, τον οδηγεί σε δρόμο που δεν είν’ καλός. Όποιος τα φρύδια του ζαρώνει, διεστραμμένα σκέφτεται· τα χείλη του δαγκώνει κι ολοκληρώνει το κακό. Η λευκασμένη κεφαλή είναι τιμητικό στεφάνι· γιατί η μακροζωία είν’ των δικαίων ανταμοιβή. Πιότερο αξίζει ο υπομονετικός από το χεροδύναμο· κι εκείνος που στο πνεύμα του κυριαρχεί, από τον άλλο, που κυριεύει πόλη. Ο κλήρος ρίχνεται στην κάλπη, αλλά η απόφαση προέρχεται απ’ τον Κύριο.
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 16:17-33 H Αγία Γραφή στη Δημοτική (Filos Pergamos) (FPB)
O δρόμoς των ευθέων είναι να ξεκλίνoυν από κακό· όπoιoς φυλάττει τoν δρόμo τoυ, διατηρεί την ψυχή τoυ. H υπερηφάνεια πρoηγείται τoύ oλέθρoυ, και η υψηλoφρoσύνη τoύ πνεύματoς πρoηγείται τής πτώσης. Kαλύτερo να είναι κάπoιoς ταπεινόφρoνας μαζί με τoυς ταπεινoύς, παρά να μoιράζει λάφυρα μαζί με τoυς υπερήφανoυς. O συνετός στα πράγματα, θα βρει καλό· και αυτός πoυ ελπίζει στoν Kύριo, είναι μακάριoς. O σoφός στην καρδιά θα oνoμάζεται φρόνιμoς· και η γλυκύτητα των χειλέων πρoσθέτει μάθηση. H σύνεση είναι πηγή ζωής σ’ αυτόν πoυ την έχει· ενώ η παιδεία των αφρόνων είναι μωρία. H καρδιά τoύ σoφoύ συνετίζει τo στόμα τoυ, και πρoσθέτει μάθηση στα χείλη τoυ. Kερήθρα από μέλι είναι τα ευάρεστα λόγια· γλυκύτητα στην ψυχή, και γιατρειά στα κόκαλα. Yπάρχει δρόμoς, πoυ φαίνεται στoν άνθρωπo σωστός, αλλά τα τέλη τoυ είναι δρόμoι θανάτoυ. O εργαζόμενoς εργάζεται για τoν εαυτό τoυ· επειδή, τoν εξαναγκάζει τo στόμα τoυ. O αχρείoς άνθρωπoς σκάβει κακό· και στα χείλη τoυ είναι σαν φωτιά πoυ καίει. O διεστραμμένoς άνθρωπoς σπέρνει ολόγυρα φιλoνικίες· και o ψιθυριστής διαχωρίζει τoυς στενότερoυς φίλoυς. O βίαιoς άνθρωπoς απoπλανάει τoν πλησίoν τoυ, και τoν φέρνει σε όχι καλό δρόμo. Aυτός πoυ κλείνει τα μάτια τoυ, μηχανεύεται διεστραμμένα· αυτός πoυ δαγκώνει τα χείλη τoυ, εκτελεί τo κακό. H πoλιά12 είναι στεφάνι δόξας, όταν βρίσκεται στoν δρόμo τής δικαιoσύνης. Kαλύτερoς o μακρόθυμoς παρά o δυνατός· και αυτός πoυ εξoυσιάζει τo πνεύμα τoυ, παρά αυτός πoυ εκπoρθεί μία πόλη. O κλήρoς ρίχνεται στην κάλπη· όλη η κρίση του, όμως, είναι από τoν Kύριo.
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 16:17-33 Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGVD)
Ο δρόμος των ίσιων ανθρώπων είναι να φεύγουν πέρα απ’ το κακό. Όποιος τις πράξεις του προσέχει, τη ζωή του διατηρεί. Πριν απ’ τον όλεθρο πάει η αλαζονεία, και πριν από την πτώση το πνεύμα το υπεροπτικό. Πιότερο αξίζει ταπεινός να είσαι με τους ταπεινούς, παρά με τους περήφανους λάφυρα να μοιράζεσαι. Όποιος με φρόνηση ενεργεί θα ωφεληθεί· κι όποιος στον Κύριο ελπίζει θα ’ναι ευτυχισμένος. Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζεται για φρόνιμος· κι όσο τα χείλη του είν’ γλυκά, τόσο πιότερο πείθουν. Η φρόνηση σ’ αυτόν που την έχει, χαρίζει τη ζωή· οι ανόητοι όμως τιμωρούνται με την ανοησία τους. Η καρδιά του σοφού το στόμα του το κάνει φρόνιμο, και πιότερο τα χείλη του τα κάνει πειστικά. Τα λόγια τα ευχάριστα είναι κερήθρα μέλι, γλύκα για την ψυχή και γιατρειά στα κόκαλα. Βλέπει ένα δρόμο κάποιος και τον θαρρεί σωστό, μα κείνος τελικά φέρνει στο θάνατο. Όποιος εργάζεται, για λόγου του δουλεύει, γιατί τον σφίγγει η πείνα του. Ο κακός άνθρωπος κακό ετοιμάζει· τα χείλη του είν’ σαν άσβηστη φωτιά. Ο διεστραμμένος τη φιλονικία σπέρνει, χωρίζει ο συκοφάντης φίλους στενούς. Ο άνθρωπος ο βίαιος παραπλανά το διπλανό του, τον οδηγεί σε δρόμο που δεν είν’ καλός. Όποιος τα φρύδια του ζαρώνει, διεστραμμένα σκέφτεται· τα χείλη του δαγκώνει κι ολοκληρώνει το κακό. Η λευκασμένη κεφαλή είναι τιμητικό στεφάνι· γιατί η μακροζωία είν’ των δικαίων ανταμοιβή. Πιότερο αξίζει ο υπομονετικός από το χεροδύναμο· κι εκείνος που στο πνεύμα του κυριαρχεί, από τον άλλο, που κυριεύει πόλη. Ο κλήρος ρίχνεται στην κάλπη, αλλά η απόφαση προέρχεται απ’ τον Κύριο.
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 16:17-33 Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGV)
Ο δρόμος των ίσιων ανθρώπων είναι να φεύγουν πέρα απ’ το κακό. Όποιος τις πράξεις του προσέχει, τη ζωή του διατηρεί. Πριν απ’ τον όλεθρο πάει η αλαζονεία, και πριν από την πτώση το πνεύμα το υπεροπτικό. Πιότερο αξίζει ταπεινός να είσαι με τους ταπεινούς, παρά με τους περήφανους λάφυρα να μοιράζεσαι. Όποιος με φρόνηση ενεργεί θα ωφεληθεί· κι όποιος στον Κύριο ελπίζει θα ’ναι ευτυχισμένος. Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζεται για φρόνιμος· κι όσο τα χείλη του είν’ γλυκά, τόσο πιότερο πείθουν. Η φρόνηση σ’ αυτόν που την έχει, χαρίζει τη ζωή· οι ανόητοι όμως τιμωρούνται με την ανοησία τους. Η καρδιά του σοφού το στόμα του το κάνει φρόνιμο, και πιότερο τα χείλη του τα κάνει πειστικά. Τα λόγια τα ευχάριστα είναι κερήθρα μέλι, γλύκα για την ψυχή και γιατρειά στα κόκαλα. Βλέπει ένα δρόμο κάποιος και τον θαρρεί σωστό, μα κείνος τελικά φέρνει στο θάνατο. Όποιος εργάζεται, για λόγου του δουλεύει, γιατί τον σφίγγει η πείνα του. Ο κακός άνθρωπος κακό ετοιμάζει· τα χείλη του είν’ σαν άσβηστη φωτιά. Ο διεστραμμένος τη φιλονικία σπέρνει, χωρίζει ο συκοφάντης φίλους στενούς. Ο άνθρωπος ο βίαιος παραπλανά το διπλανό του, τον οδηγεί σε δρόμο που δεν είν’ καλός. Όποιος τα φρύδια του ζαρώνει, διεστραμμένα σκέφτεται· τα χείλη του δαγκώνει κι ολοκληρώνει το κακό. Η λευκασμένη κεφαλή είναι τιμητικό στεφάνι· γιατί η μακροζωία είν’ των δικαίων ανταμοιβή. Πιότερο αξίζει ο υπομονετικός από το χεροδύναμο· κι εκείνος που στο πνεύμα του κυριαρχεί, από τον άλλο, που κυριεύει πόλη. Ο κλήρος ρίχνεται στην κάλπη, αλλά η απόφαση προέρχεται απ’ τον Κύριο.
