ΙΩΒ 33:13-29

Τότε γιατί να τον κατηγορείς πως σ’ όλα αυτά τα λόγια σου δεν απαντάει; Μ’ όλο που ο Θεός μιλάει πολλές φορές και με ποικίλους τρόπους, κανείς δεν δίνει προσοχή στα λόγια του. Με όνειρο, με όραμα νυχτερινό, όταν σε ύπνο βαθύ πέφτουν οι άνθρωποι, όταν στην κλίνη ξαπλωμένοι αποκοιμιούνται, τότε τους κάνει να καταλαβαίνουν όσα λέει, κι οριστικά τους προειδοποιεί. Ν’ αποστραφούνε θέλει τις κακές τους πράξεις και ν’ απαλλάξει έτσι τον άνθρωπο απ’ την αλαζονεία του. Έτσι θα τον γλιτώσει από τον τάφο και θα τον προστατέψει να μην πέσει απάνω στην αιχμή του κονταριού. Ο Θεός προειδοποιεί τον άνθρωπο με μια αρρώστια που τον ρίχνει στο κρεβάτι, με πόνους σ’ όλα του τα κόκαλα, ως το σημείο ν’ αηδιάζει το ψωμί, ακόμα και το πιο εκλεκτό του φαγητό. Η σάρκα του λιώνει και χάνεται, μπορούν να μετρηθούν τα κόκαλά του· κοντεύει να ’χει το ’να πόδι μες στον τάφο, λες κι η ζωή του παραδόθηκε στο θάνατο. Ίσως τότε σταθεί στο πλάι του ένας άγγελος, ένας απ’ τους χιλιάδες του Θεού αγγέλους, που δείχνουνε στον άνθρωπο το χρέος του. Κι ο άγγελος αυτός ίσως τον σπλαχνιστεί και πει: «Απάλλαξέ τον, μην τον αφήσεις να κατέβει μες στον τάφο· τα λύτρα του πληρώθηκαν». Τότε από σφρίγος νεανικό η σάρκα του τονώνεται, ξαναγυρνάει στης νιότης του τις μέρες. Στο Θεό προσεύχεται κι εκείνος του αποκρίνεται· με χαρά στο Θεό παρουσιάζεται, το Θεό, που τον έχει και πάλι δεχτεί. Τότε αυτός ομολογεί δημόσια και λέει: «Αμάρτησα! Το σωστό δεν το ’πραξα, μα δεν μου το ανταπέδωσε ο Θεός. Με φύλαξε απ’ του να κατεβώ στον τάφο και στης ζωής με κράτησε το φως». Να, λοιπόν, όλα αυτά που κάνει ο Θεός πάλι και πάλι για τον κάθε άνθρωπο