Δημοφιλή Βιβλικά εδάφια από Luka 17

Κοινοποίηση

Na Insa akimwambira mwananlume ire: “Lamuka, uke vyako. Kwamini kwako kukuvusha.”

Anta iye paakukosa mara saba kutwa moja noyo, na kila mara akija akitubiya kulebela nswamaa, ujuzi unswamii.”

Mmoja kati ya noware, paawonire kuwa kaponesiwa, akiludira ka Insa nokure, kuno akinsifu Mwenyezimungu na shauti ulu‑ulu. Akingwirira Insa mmaulu, akinshukuru. Ona, noyo ákiwa nSamariya.

More-moreni umwe wanyewe! Ikiwa nduyo kakukosa, nsutumu. Akitubiya, nswamii.

Basi Insa akinjibu: “Omi siwaswafire wanu kumi? Sambi, kenda wandepi?

Mwenye akamba: “Munawa nawo kwamini aba kamba utoto wa mbeyu ya mostarda, nanga musowerera muti nkulu‑wu: ‘Siuka, ukarisomeke mbahari!’, newo nanga ukusikirizani!”

Munu asaka kusunga mainsha ake, mwinsho apoteza. Fala munu apoteza mainsha ake, ásunga ukomu wake‑wo.

Insa kawambira wanafunzi wake javi: “Daima munu vinkuna vinu vya kunkosesa, fala alaniwe ire akosésa! Ndi fadari kwake iye afungiriwe nsingo riwe rikulu rakuremera, efyeriwe mbahari, koliko kunkosesa ewa watoto‑wa mmojawapo.

Kamba vyavikunire suku za Nnu ndi vyavija kuwa novyo suku za Binadamu wa Binguni. Wanu wakirya, wakinywa, wakilomba na wakilombiwa, mpaka suku yengire Nnu nsafina, akija mwanalukaya akiwapoteza piya.