Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

مار چه هُداوندێن هُدائے جۆڑ کرتگێن آ دگه وَکشیێن هئیوانان ٹَگتر و چالاکتِر اَت. آییا گۆن جنێنا گوَشت: ”اے راست اِنت که هُدایا گوَشتگ باگئے هچّ درچکئے بَرا مئورێت؟“ جنێنا گوَشت: ”ما باگئے درچکانی بَر و سَمران وارتَ کنێن، بله هُدایا گوَشتگ که هما درچکئے برا مئورێت که باگئے نیاما اِنت. آییا دست هم پِر مکنێت. اگن نه، مِرێت.“ مارا گوَشت: ”شما پَکّا نمِرێت. بله هُدا زانت، هما رۆچا که شما آ درچکئے بَرا ورێت، شمئے چمّ پچَ بنت، شما هُدائے پئیما بێت و نێک و بدا زانێت.“
نون جنێنا چارِت که آ درچکئے بر گوَشئے په ورگا وشّ و گِندگا زێبا اِنت و په زانتکار بئیگا دِلواه. گڑا آییا چه درچکئے بَران زُرت و وارت و وتی مردارا هم داتی، که همراه اَتی. مردا هم وارت. نون دوێنانی چمّ پَچ بوتنت و زانتِش که ما جاندر اێن. چه اِنجیرئے تاکان په وت پۆشاکِش دۆتک.
گواتا که سر کرت، آیان هُداوندێن هُدائے پادبرَمش اِشکت که باگا گام جنگا اَت. مرد و آییئے جَنا، وتا باگئے درچکانی پُشتا چه هُداوندێن هُدایا چێر دات. هُداوندێن هُدایا مرد گْوانک جت و گوَشت: ”کجا ائے؟“ آییا پسّئو دات: ”من باگا تئیی پادبرَمش اِشکت و منا تُرسِت چێا که جاندر اَتان، پمێشکا من وتا چێر دات.“ هُدایا گوَشت: ”کئیا ترا گوَشت که تئو جاندر ائے؟ تئو هما درچکئے بر وارتگ که من ترا گوَشتگ مئوَری؟“ مردا گوَشت: ”هما جنێن که تئو منا داتگ، هماییا آ درچکئے بَر منا دات و من وارت.“ گڑا هُداوندێن هُدایا گۆن جنێنا گوَشت: ”اے چِه کارے که تئو کرت؟“ جنێنا گوَشت: ”مارا منا رَد دات و من وارت.“
هُداوندێن هُدایا گۆن مارا گوَشت:
”تئو که اے کار کرتگ،
نون تئو سجّهێن دَلوَت و
سجّهێن وَکشیێن هئیوانانی نیاما مسترێن نالتی ائے.
تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان
په لاپکشُّکاییَ رئوئے و
تئیی وراک هاک و دنزَ بیت.
من تئییگ و جنێنئے نیاما،
تئیی نَسل و جنێنئے نَسلئے نیاما
دُژمنی پێدا کنان.
اِشیئے نَسل تئیی سرَگا جنت و
تئو آییئے پادئے پونزا جَنئے.“
هُدایا گۆن جنێنا گوَشت:
”من تئیی چِلّگیئے دردان سکّ بازَ کنان،
تئو گۆن درد چُکّ پێدا کنئے.
تئیی واهگ په وتی مردا بیت و
آ، تئیی سرا واجهیَ کنت.“
هُدایا گۆن آدما گوَشت:
”تئو وتی جَنئے هبر گۆش داشت و
هما درچکئے بَر وارت
که من ترا هُکم داتگ‌اَت که چه اِشیا مئوَر،
پمێشکا تئیی سئوَبا زمین نالَتی اِنت.
تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان
په سکّی و سۆری چه زمینا وتی وَراکا کَشّئے.
زمین په تئو کُنٹَگ و ڈنگَرَ کاریت و
تئو زمینئے سبزگانَ ورئے.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے
تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے،
چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے.
تئو هاکے ائے و
پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
آدما وتی جَنئے نام هئوا کرت، چێا که آ، سجّهێن مردمانی مات اِنت. هُداوندێن هُدایا، په آدم و آییئے جَنا، چه پۆستا پۆشاک جۆڑ کرت و گوَرا داتنت.
هُداوندێن هُدایا گوَشت: ”نون اِنسان مئے پئیمێنے جۆڑ بوتگ و نێک و بدا زانت، چۆ مبیت که وتی دستا شهار بدنت و زِندئے درچکئے بَرا بزوریت و بوارت و تان اَبد زندگ ببیت.“ گڑا هُداوندێن هُدایا آ چه اَدَنئے باگا در کرت که زمینئے سرا کِشت و کِشار بکنت، هما زمین که چه آییئے هاکا آ جۆڑ کنگ بوتگ‌اَت. اِنسانئے گَلّێنَگا رَند، په زِندئے درچکئے راهئے بندگا، هُدایا اَدَنئے باگئے رۆدراتکی نێمگا کَرّوبی اۆشتارێنتنت و اَنچێن آس‌گْوارێن زَهمے هم اێری کرت که هر نێمگا چهریَ وارت.

Ακρόαση پێدایش 3