Ordsprogenes Bog 1:20-33
Ordsprogenes Bog 1:20-33 Danske Bibel 1871/1907 (DA1871)
Visdommen raaber udenfor, den opløfter sin Røst paa Gaderne; paa Hjørnet af de befærdede Gader raaber den; ved Indgangene til Portene, i Staden, taler den sine Ord: Hvor længe ville I uvidende elske Uvidenhed, og Spotterne have Lyst til Spot, og Daarer hade Kundskab? Vender eder til min Revselse; se, jeg vil udgyde min Aand over eder, jeg vil kundgøre eder mine Ord. Efterdi jeg raabte, og I vægrede eder, jeg udrakte min Haand, og ingen gav Agt; og I lode alt mit Raad fare og vilde ikke vide af min Revselse: Saa vil jeg, jeg selv le i eders Ulykke, jeg vil spotte, naar det kommer, som I frygte for; naar det, som I frygte for, kommer som en Ødelæggelse, og eders Ulykke kommer som en Hvirvelvind, naar Angest og Trængsel kommer over eder: Da skulle de paakalde mig, men jeg skal ikke svare, de skulle søge mig, men ikke finde mig. Fordi de hadede Kundskab og udvalgte ikke Herrens Frygt, fordi de ikke vilde vide af mit Raad, men foragtede al min Revselse: Saa skulle de æde Frugten af deres Veje og blive mætte af deres egne Raad. Thi de uvidendes Frafald skal volde dem Død, og Daarers Tryghed skal ødelægge dem selv. Men hvo mig lyder, skal bo tryggelig og være rolig, uden Frygt for det onde.
Ordsprogenes Bog 1:20-33 Bibelen på Hverdagsdansk (BPH)
Visdommen råber til folk på gaden, står på torvet og taler til dem, kalder på skaren, som haster forbi, opsøger byens øverste ledere. „I mennesker uden forstand!” råber den, „Hvor længe vil I forblive i uvidenhed? Hvor længe vil spotterne blive ved med at spotte? Hvor længe vil tåberne nægte at blive vejledt? Gid I ville lytte til min vejledning. Så ville jeg dele mine tanker med jer og øse ud af min visdom til jer. Men I ville ikke høre, når jeg kaldte på jer, I afviste min udrakte, hjælpende hånd. I forkastede alle mine gode råd, lyttede ikke til mine formaninger. Derfor vil jeg le, når ulykken rammer jer, håne jer, når I gribes af rædsel, når I rammes som af et lyn fra en klar himmel, når jeres mareridt bliver til virkelighed, når angst og nød truer med at knuse jer. Da vil I råbe om hjælp, men ikke få svar. I vil søge efter mig, men ikke finde mig. I forkastede jo kundskaben og nægtede at vise Herren respekt. I var ligeglade med de råd, jeg gav jer, I valgte at ignorere min vejledning. Derfor må I nu bide i det sure æble, til I får kvalme af jeres egen dumhed. Stædig egenrådighed bliver jeres død, naiv sorgløshed fører jer i ulykke. Men de, der lytter til mig, skal leve i tryghed, de skal bo i fred og uden frygt.”