Populære bibelvers fra Марк 14

Del

айтты: – Авва, Ада! Сениҥ этпезиҥ јок. Бу кыйын-шыраны Менеҥ кыйыштыр, је Мениҥ кӱӱнимле болбозын, Сенийиле болзын.

Сергек болыгар, ченелтеге тӱшпеске, мӱргигер. Тын сергек, эт-канда дезе чине јок.

Чынын айдадым слерге: бу Сӱӱнчилӱ Јар бӱткӱл телекейде, кайда ла јарлалза, оны эске алгылап, улус оныҥ эткени керегинде айдар.

– Ӧзӧк-тыныма ӧлӱмниҥ ачузы тӱшти – деди. – Мында болуп, ойгу болыгар.

Олор ажанып отурарда, Иисус калаш алып, алкайла, сындырды, ӱренчиктерине берип, айтты: – Алыгар, јигер, бу Мениҥ эди-каным.

Айакты алып, алкыш јетиреле, олорго берди. Ончолоры оноҥ ичтилер. Иисус олорго айтты: – Бу Мениҥ јаҥы кереес каным. Ол кӧп улус учун тӧгӱлип јат.

Иисус олорго айтты: – Ончогор Мени таштап барарыгар. Бичилген сӧс бар: «Кӱдӱчини ӧлтӱрзем, койлоры тозо берер».

Туругар, баралы! Бат, Мени садып јатканы јууктап келди.

Иисус ого айтты: – Чынын айдадым сеге: бӱгӱн, бу тӱнде, пӧтӱк эки катап эткелекте, Менеҥ ӱч катап јана тӱжериҥ.