Micha 7:1-10

Gwae fi! Yr wyf fel gweddillion ffrwythau haf, ac fel lloffion cynhaeaf gwin; nid oes grawnwin i'w bwyta, na'r ffigys cynnar a flysiaf. Darfu am y ffyddlon o'r tir, ac nid oes neb uniawn ar ôl; y maent i gyd yn llechu i ladd, a phawb yn hela'i gilydd â rhwyd. Y mae eu dwylo'n fedrus mewn drygioni, y swyddog yn codi tâl a'r barnwr yn derbyn gwobr, a'r uchelwr yn mynegi ei ddymuniad llygredig. Y maent yn gwneud i'w cymwynas droi fel mieri, a'u huniondeb fel drain. Daeth y dydd y gwyliwyd amdano, dydd cosb; ac yn awr y bydd yn ddryswch iddynt. Peidiwch â rhoi hyder mewn cymydog, nac ymddiried mewn cyfaill; gwylia ar dy enau rhag gwraig dy fynwes. Oherwydd y mae'r mab yn amharchu ei dad, y ferch yn gwrthryfela yn erbyn ei mam, y ferch-yng-nghyfraith yn erbyn ei mam-yng-nghyfraith; a gelynion rhywun yw ei dylwyth ei hun. Ond edrychaf fi at yr ARGLWYDD, disgwyliaf wrth Dduw fy iachawdwriaeth; gwrendy fy Nuw arnaf. Paid â llawenychu yn f'erbyn, fy ngelyn; er imi syrthio, fe godaf. Er fy mod yn trigo mewn tywyllwch, bydd yr ARGLWYDD yn oleuni i mi. Dygaf ddig yr ARGLWYDD—oherwydd pechais yn ei erbyn— nes iddo ddadlau f'achos a rhoi dedfryd o'm plaid, nes iddo fy nwyn allan i oleuni, ac imi weld ei gyfiawnder. Yna fe wêl fy ngelyn a chywilyddio— yr un a ddywedodd wrthyf, “Ble mae'r ARGLWYDD dy Dduw?” Yna bydd fy llygaid yn gloddesta arno, pan sethrir ef fel baw ar yr heolydd.